Íslendingaþættir Tímans - 19.06.1976, Blaðsíða 11

þegja um nú að um margt greindi
okkur Guðna á i málefnum lyfsölu á
Islandi og stjórnun fyrirtækja, og oft
deildum við nokkuð fast, en jafnaug-
ljóst er að ekki hefðum við átt náið
samstarf i meir en áratug ef'hitt hefði
ekki verið miklu fleira sem við vorum
sammála um og ef deiluefni heföu ekki
veriðjöfnuðaðsiðaðra manna hætti og
til framfara þeim málefnum sem við
óttum samstarf um.
Guðni var maður óáreitinn um
annarra málefni og / eða skoöanir og
stundum að minu viti um of friðsamur
i þeim efnum a.m.k. þegar mér fannst
friðurinn of dýru verði keyptur, en
hann gat lika verið æði fastur fyrir
bæri svo við, og hann kunni þá list
ógæta vel að vikja sér undan áföllum
þætti honum það vænlegra til
ðrangurs.
Við Guðni ferðuðumst all oft saman
og voru þær ferðir báðum til ánægju
einnig um þá hluti sem umfram hinn
beina vinnuþátt verzlunarferða varðar,
þar sem hvor um sig gat látið að sinni
sérvizku nokkuð. Ytra borð segir ekki
allt og trúað gæti óg þvi að undarleg
hefði á stundum þótt umræðan um
gamlar byggingar, lögun gatna eða
skipulag erlendra borga sem við
skoðuðum saman. Guðni hafði ein-
staklega næmt auga fyrir formi og lit
og margbreytileik mannlifsins á
hinumýmsustöðum. Þar var stundum
staðnæmst af litlu tilefni augljósu og
Sagt ,,sjáðu kontrastana” og jú þetta
var auðvitað ljóst þegar á það hafði
verið bent. Og svo var farið og hlustað
á músik en þar og i búskapnum sá á
Ijóðrænan þátt i fari annars miklu
dulari manns en við flestra augum
hlasti, en þannstreng sins innri manns
sló Guðni með innileik en gát i senn og
sýndi fáum.
Starfsfólki sinu var Guöni vinsam-
legur og velviljaður húsbóndi enda
hélzthonum vel á fólki og viö leiðarlok
%t ég honum fyrir hönd okkar allra
sem hjá G. Ólafsson h.f. störfum
þakkir fyrir samveru liðinna ára.
Guðni Ólafsson lézt að morgni 30.
floai s.l. rétt sem hann ætlaöi af stað
uustur að Arbæjarhjáleigu til að sinna
vorverkum og sækja sér enn nýjan
þrótt og ánægju, andlát hans bar brátt
°g óvænt að, en táknrænt er það fyrir
hjartáyni og lifstrú Guðna að deyja inn
* vorið.
Systkin Guðna, venzlafólk og vinir
sjá nú á bak traustum vini og bróður,
þeim sendum við hjónin
samúðarkveðjur.
E. Birnir
f
Þórhalla Guðrún
Benediktsdóttir
Fædd 12.7 1945
Dáin 13.4 1976.
011 tilvera okkar byggist á andstæð-
um birtu og myrkurs. Nóttin fylgir
deginum, veturinn sumrinu og dauð-
inn lífinu. Dagurinn og nóttin fylgjast
föstum skoröum, sem menn og dýr
eiga létt með að aðlagast. Undan vetr-
inum flýja farfuglarnir til suðlægra
landa, en viö mannverur gerum okkur
æ betri klæðnað, hlýrri og vandaðri hi-
býli til að mæta þessum vágesti, er ár-
visst ber að dyrum hjá okkur, sem
norðurslóð byggjum. Með dauðann
gegnir öðru máli. Vissulega hefur
mannkynið snúizt öndvert gegn honum
með undraverðum árangri i formi
bættra heilbrigðishátta og ótrúlegra
læknavisinda. En framrás tilverunnar
verður aldrei stöðvuð og þegar sláttu-
maðurinn mikli reiðir til höggs af full-
um þunga, verðum viö svo óendanlega
smá og vanmáttug. Hver og einn verð-
ur að hlýða sinu kalli án tillits til
stundar eða staðar.
Þegar mér barst sú harmafrétt, aö
Halla væri dáin, fannst mér jökulkuldi
heltaka mig, þetta gat ekki verið satt,
mátti ekki vera satt. Vissulega gekk
ég þess ekki dulin, að hún hafði eigi
gengið heil til skógar frá fæðingu, en
lifsþróttur hennar og lifsgleði fékk
mann til að gleyma þvi i návist henn-
ar. Hún talaöi aldrei um sjúkleika
sinn, og eflaust hafa margir sem hún
umgekkst ekki um hann vitað.
Nær fimmtán ár eru liðin siðan ég
kynntist Höllu, það var á Laugaskóla i
Reykjadal. Fátt man ég eins vel þaðan
og fyrsta fund okkar. Ég var á reiki
um gangana, eftirvæntingarfull og ör-
litið kviðin. Þá kom á móti mér sér-
kennilega falleg stúlka, með kopar-
rautt hár, hvatleg og glaðleg i fasi og
sagði. „Sæl vertu, Halla heiti ég.” Frá
þeim degi hélzt okkar vinátta. Halla á-
vann sér vinsældir skólasystkina sinna
með frjálsmannlegri framkomu,
glaðri lund og hnyttnum tilsvörum.
Hún var einstaklega góður félagi og
trygg og trú vinum sinum. Hún haföi
mjög ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og hikaði ekki við að láta
þær I ljós óg standa viö sitt hver sem I
hlut átti. Fátt var henni fjarlægara en
fordild og sýndarmennska. Halla var i
engu meðalmanneskja. Þessa dagana
hefur mér oft i huga komið lýsingin
forna og fagra. „Hún var skörungur
mikill og drengur góður.” Þessi lýsing
finnst mér gæti átt viö hana.
Ótrúlega erfitt og sárt er að skrifa
þessa kveðju til þin Halla vinkona min,
og get ég tekiö undir orð vinar okkar,
sem sagði sér auðveldara aö senda þér
hinztu kveðju meö suðvestanblænum,
en skrifa fátækleg orö á hvitan pappir.
Fyrir hönd bekkjarfélaganna frá
Laugum, vil ég færa eftirlifandi eigin-
manni Þórhöllu, foreldrum og öðrum
ástvinum, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og vonum að allar góðar vætt-
ir megi létta þeirra byrði. Að lokum, i
nafni sama hóps, vil ég þakka þér
Halla fyrir öll hin gömlu góðu kynni. I
hugum okkar veröur þú geymd en ekki
gleymd. Ef til vill, i ókunnri framtiö,
kemur þú annað sinn á móti mér, með
glettni i svip og gull i hári.
Asgerður Pálsdóttir.
*slendingaþættir
11