Íslendingaþættir Tímans - 27.01.1978, Blaðsíða 13

Eyjólfur Kristinsson
F. 7. nóvember 1895.
D. 6. júli 1977.
Lát anker falla. Ég er' i höfn
Ég er meö frelsara minum.
Far vel, þú æðandi, dimma dröfn.
Vor Drottinn bregzt eigi sinum.
A meðan anker I ægi falla
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingaö heim.
(Sjómannasáimur — östby, V.
Snævarr.)
Eyjólfur Kristinssop fæddist i Asa-
túni, Hrunamannahreppi, einn þriggja
bræðra. foreldrar hans voru hjónin
Kristinn steinsmiður Grimsson, bónda
iÁsakoti, Biskupstungum, Guðmunds-
sonar og Ragnheiður Eyjólfsdóttir,
bónda að Snorrastöðum Laugardal,
Þorleifssonar. Frá átta ára aldri ólst
Eyjólfur upp að Grænhóli, Bessa-
staðahreppi. Varð honum siðar tiðrætt
um uppvaxtarárin á Alftanesi, og leit-
aði hugurinn oft á þær slóðir á vit hug-
heitinn að kenna þess meins, er dró
hann til dauða. Varð hann að ganga
undir erfiða uppskuröi og dvelja á
sjUkrahúsum, en mest þó heima. Sýndi
kona hans þá hvern mann hún hefur að
geyma og hjúkraði honum af frábærri
ástúö og umhyggjusemi, unz ekki var
lengur stætt og sérfræðileg hjúkrun
þurftiað koma til. Var hann þá fluttur
á Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri,
þar sem hann lá I fimm vikur unz yfir
lauk. 1 fámennri byggð eins og hér,
skiptir hver einstaklingur meira máli
en þar, sem f jölmenniö er meira. Þess
meira er gildi hvers einstaklings, sem
hann er stærra hlutfall af hópunum.
Við finnum þaö glöggt hérna á bæjun-
um viö Þistilfjarðarbotninn, að nú er
skarö fyrir skildi. En viö huggum okk-
ur við minninguna um góðan dreng, aö
maður kemur i manns staö, og að fá-
menni er ekki fátækt meðan það á
menn að missa eins og Benedikt heit-
inn var. Sárastur verður missirinn
eiginkonu, dætrum, stjúpsyni, fóstur-
syni, aldraðri móöur, stjúpföður og
systkinum. Ég sendi þeim öllum mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur og bið
Guð að vernda þau og styrkja.
Óli Hallddrsson
ljúfra minninga. Um 1915 fluttist fjöl-
skyldan til Hafnarfjarðar, og um ára-
tug siðar byggðu þeir feðgar stór-
myndarlegt hús, á mælikvarða þess
tima, að Selvogsgötu 2, þar i bæ.
Eyjólfur var friður sýnum og karl-
mannlegur, en hógvær i allri fram-
göngu. Hann var greindur vel, list-
rænn að eðlisfari og dvergur hagur,
eins og ýmsir smiðisgripir hans bera
ljósan vott um. Þær voru ekki margar
námsbrautirnar, sem opnar voru
efnalitlum unglingum á öndverðri
þessari öld, en einatt var minna um
það fengizt en hitt, að duga sem bezt
við tiltækt nám og starf. Arið 1920 lauk
Eyjólfur hinu meira siglingaprófi við
Stýrimannaskólann. Hann fór fyrst til
sjós 1909 og stundaði sjómennsku óslit-
ið fram á árið 1956. 1 tuttugu og tvö ár .
var hann stýrimaður á .islenzkum og
enskum fiskiskipum, og i sex ár skip-
stjóriá botnvörpungunum Mai og Júli,
eign Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar.
Hann var happasæli skipstjórnar-
maður, æörulaus og traustur, og þvi
fremur sem meira á reyndi. Hin sér-
stæðu tengsl sjómanns og sjávar rofn-
uðu aldrei, og til hinztu stundar var lif-
andi áhugi bundinn sjósókn og afla-
brögðum. Siöustu fjórtán ár starfsæv-
innar var hann vaktmaður i Oliustöð-
inni i Hafnarfiröi. Eöliskostir Eyjólfs
og ástundun skópu honum farsæld i
öllum störfum og virðingu og vináttu
jafnt samstarfsmanna sem yfirboð-
ara.
Hinn 5. júli 1924 gekk Eyjólfur aö
eiga hina ágætustu konu, Guðrúnu
Ölafsdóttur, stýrimanns I Hafnarfirði,
Þorkelssonar og konu hans, Herdlsar
Hannesdóttur. Hjónaband þeirra var
hamingjusamt, enda voru þau fágæt-
lega samhent. Heimili þeirra, að Sel-
vogsgötu 2, var til dánardægurs Guð-
rúnar, 8. april 1973, þekkt að rausn og
menningarlegum heimilisbrag. Þar
var miðstöð stórrar fjölskyldu, sam-
heldins frændliðs og tryggs vinahóps.
A gleðistundum var þangað leita söngs
og græskulauss gamans, en á erfið-
leikastundum uppörvunar og hvers
kynsstuðnings. Þeim hjónum varð sex
barna auðið: Ragnheiður Eygló tækni-
teiknari I Hafnarfirði, gift Jóh. Sævari
Magnússyni fulltrúa. Ólafur Her-
mann, loftskeytamaöur I Hafnarfirði,
kvæntur Guðrúnu Jónsdóttur. Þórunn
Marta, deldarstjóri á Blönduósi, gift
Guðmundi Andréssyni stýrimanni.
Eyrúnandaðist á þriðja aldursári. Ey-
rún Sigurbjörg húsfreyja i Reykjavik,
gift Jóni Alfonssyni flugumferðar-
stjdra. Inga Maria, söngkona i Hafn-
arfirði, gift Sigurði Halli Stefánssyni
héraðsdómara.
Eyjólfur bar alla tið mikla um-
hyggju fyrir velfarnaði barna sinna og
barnabarna, enda reyndu þau mak-
lega að bera honum birtu i húm ævi-
kvöldsins, þegar saman fóru missir
lifsfórunautar og sivaxandi vanheilsa.
Hver sá, sem ann þjóð sinni, hlýtúr
að óska henni þess, aö hún eignist sem
flesta synilika EyjólfiKristinssyni. Að
leiðarlokum eru þeir ekki fáir sem
margs hafa að minnst og mikið að
þakka. Mér er efst i huga, að hin háa
einkunn manngildis — að vera grand-
var til orðs og æðis og mega I engu
vamm sitt vita — öðlast við kynnin
nýja og dýpri merkinu.
Við andlát náinna ástvina veröur
hverfullleiki lifsins flestum sem ógn-
vekjandi staðreynd. Þá er nokkur
huggum, að minning góðs og grand-
vars manns mun lengi lifa: dýrmæt
eign, sem ekki verður frá okkur tekin.
Hitt mun og satt vera, að hinir beztu
mannlegu eiginleikar eru i eðli sinu
óforgengilegir.
Blessuð sé minning Eyjólfs Kristins-
sonar. SigurðurHallur Stefánsson.
Islendingaþættir
13