Íslendingaþættir Tímans - 29.11.1980, Blaðsíða 6

Hrafn Hermannsson
Fæddur 12. janúar 1964.
Dáinn 22. september 1980.
Fyrstu gestir á heimili okkar þetta árið
voru bræðurnir Jóhannes, Hrafn og Guö-
mundur Hermannssynir. Þeir litu inn á
nýársdag, glaðir og prúðir að vanda.
En bræðurnir þrir verða ekki oftar á
ferð saman, þvi váleg tiðindi hafa gerst,
hann Hrafn er látinn. Eftir er aðeins
minningin um 16 ára ungmenni, sem
djarflega horfði mót lifinu og öllum þess
óefndu fyrirheitum, — drenginn sem
aldrei lá á liði sinu, hvort heldur var i
starfi eða námi.
begar efnilegum æskumanni er svo
skyndilega i burtu kippt, er eins og allt
nemi staðar i orövana spurn um gátur lífs
og dauða.
Það er svo erfitt að sætta sig við að
Hrafn skyldi ekki lengur fá notið þess,
sem houm hafði verið úthlutað i lifinu.
Allt var þar svo hagstætt, dugnaður
mikill, námshæfileikar frábærlega góðir
og að baki honum stóð traust og gott
heimili.
Já, það vakti eftirtekt, hversu fjölskyíd-
an var samhent, allir hjálpuðust að i ást-
rikri umönnun.
Ég hef alltaf séb Hrafn við og við frá
þvi foreldrar hans fluttust hingað i byggö-
arlagið, stundum heima hjá honum,
stundum heima hjá mér eða á förnum
vegi. Aldrei man ég eftir honum öðruvisi
en brosandi.
Það yljaði mér alltaf um hjartarætur
þetta bros, svo bjart og hlýtt, og það þvl
fremur, sem unglingar á þessum aldrei
beina gjarna brosum sinum i aðra átt en
til roskins fólks sér óvandabundins.
Brosin þin geymast áreiðanlega i vitund
margra.
Ég og fjölskylda min þökkum þér
innilega samfylgdina, Hrafn minn, og al-
veg sérstaklega þökkum við hjónin og
Jósef þér fyrir alla góðvild þina og hjálp-
semi við hann, þegar þið voruð saman i
skóla á Torfastöðum.
Dagar koma — dagar fara. Lengi er að
liða hver dagur harmi þrunginn.
Slysadaginn mikla fóru margir upp i
Smjörf jöll eða aðstoðuðu við leitina á ann-
an hátt. En miklu fleiri voru hinir sem
ekki fengu aðhafst, hversu mjög sem þe>r
hefðu viljað geta á einhvern hátt létt
ykkur, kæru foreldrar og systkini, ógn á-
vissunnar og siðar þunga sorgarinnar er
helfregn barst.
En hugur hvers einasta Vopnfirðings er
hjá ykkur i hljóðri samúð.
Megi góður guð gefa ykkur styrk i sár-
um harmi.
Jónina R. Björgvinsdóttir'
islendingaþaettir
Þegar búið á Skarði var lagt niöur hóf
Gisli störf viö sútunarverksmiðju SIS á
Akureyri og var þar við verkstjórn á
þriðja ár eöa þar til hann kenndi þess
sjúkdóms sem dró hann að lokum til
dauöa. Hann hætti þá störfum við
verkámiöjuna vegna heilsubrests. Eftir
þar starfaði hann við að la upp garð
plöntur sem hann kom til i gróðurhúsi og
vermireitum. Eru þær nú mörgum til
augnayndis viða um bæinn. Honum lét
þetta vel þvi að hann var ræktunarmaöur
að eölisfari. En sjúkdómurinn setti hon-
um þröngar skorður, þvi aö hann þoldi illa
átök.
Siðast en ekki sfst sneri hann sér fyrir
alvöru að listinni, bæöi höggmyndalist og
málaralist. Mig grunar að veraldararður
hafi verið lítill af þeirri iöju en kostnaður
mikill, stundirnar llka óteljandi, sem
hann varði til þess aö reyna að gera alltaf
betur. Jónas Jakobsson sagði honum til
um gerö höggmynda en Jóhannes Geir,
listmálari miölaði honum af þekkingu
sinni á myndlist. Gfsli talaði af mikilli
hlýju um þá báöa hvert sinn sem tilefni
gafst til.
Þetta mætti nefna sögu Gisla Guömann
i hnotskum. En mannlýsinguna vantar og
þá vantar þaö sem mestu varöar, því aö
hér var úrvalsmaöur á ferð.
List Gisla tel ég að hafi ekki enn veriö
metin að verðleikum. Bæði sem maður og
sem listamaður leyndi hann á sér meira
en margan grunar. Þungur innilegur ein-
faidieiki listar hans vinnur hægar á en
glæsileg tækni og hugarflug annarra.
Jafnvel þrautreyndir listrýnendur hafa
oft fariö flatt á þvi að kveða upp dóma
áöur en verkin höfðu orkaö nógu lengi og
nógu djúpt á þá.
Þeir sem þekktu Gfsla vel vissu aö hann
reri ekki á grunnmiöin.
Maðurinn kom oft á óvart, þvi að eölis-
þættirnir voru margslungnir. Hvern gat
grunað í fljótu bragöi að þarna færi djúp-
hugull, fjölgáfaöur maöur fluglæs og tal-
andi á margar erlendar tungur, ensku,
þýsku, Norðurlandamál ög svo esperanto
aö auki?
Meö honum bjó græskulaus kimnigáfa
og skemmtileg hnittni sem engan særöi
eða meiddi.Hanngat oröið svo undurhýr I
6
augunum og röddin átti sér heitan tón,
sem smaug að hjartarótum. Og hvers-
vegna var návist hans svona notaleg?
Hvernig stóö á þvf að þessi viökvæmi og
duli maður, þessi heita, lifandi sál sem
varö aö sætta sig við sjúkdómsfjötra og
margháttaðar takmarkanir, virtist hafa
sigrast á öfundaráráttunni sem hrjáir
fjöldann? Jú — hann var einfaldlega vax-
inn upp úr sjónarmiðum múgsins. Hann
þjónaði lifinu en ekki eigingiminni. Hann
hafði lagt niöur barnaskapinn sem felst f
eftirsókn eftir vindi.
1 þessu fest stærö mannsins. Hver sem
ekki sér þá stærð sér ekki hina sönnu
stærð, heldur er enn á valai sinnar eigin
smæðar. Ekki er maðurinn flikin.sem
hann klæðist,heldur veruleikinn sem hið
innra býr.
Við áttum þess kost aö njóta kynna
við Gísla berum i brjósti þakklæti til hans
og til konunnar, sem stóö við hlið hans I
bliðu og striöu. Fylgi blessun þeim og
þeirra niðjum i þessum heimi og öðrum.
tJlfur Ragnarsson, læknir
Vor takmörk vér skynjum I timans nið,
hér tefja ei dagar né ár.
Að morgni nam Gisli hans kunna klið,
um kvöldið hann liðinn var nár.
Ég minnist þin vinur, þin mynd er ljós,
þú munstraöir listvef þinn einn,
og lést hvorki tmfla þig last né hrós
I leit þinni stóðst jafnan beinn.
Ei glöptu þig annir þó gekkst á vit
þeim gróðri sem liföi þér hjá.
1 leirinn þd mótaðir linurit
sem lýsir vel reisn þinni og þrá.
Þú tjáðir i listformi takmark hátt,
þó torveld oft reynist sú braut.
A6 frækomi hlúðir sem fannstu smátt.
þess frjómáttar andi þinn naut.
Þin ævibraut lá yfir laut og hól
I leyndum var baráttan hörö
og hljóölega kvaddir i' sumarsól
er signdi þig iðjagræn jörö.
Vinur