Íslendingaþættir Tímans - 09.12.1981, Blaðsíða 7

eittskiptið. Fallega var þar um allt geng-
ið. Sveinn átti nokkurt safn úrvals bóka.
Og svo var það „óskabarnið” hans,en þar
á ég við steinasafnið sem ekki á sér
marga lika i eins manns eigu hér á landi.
Hann eyddi mörgum sumarleyfum sinum
i þessa steinasöfnun og ferðaðist þá viða
en einkum þó um Austurland. Sveinn var
að eðlisfari náttúruskoðari, þess vegna
safnaði hann steinum og hugði að jarðlög-
um. En hann var einnig fagurkeri, það
leyndist ekki þeim, sem kom að Arnar-
stapa og virti fyrir sér steinasafnið og
fleira á heimilinu innan húss og utan.
Sveinn og Unnur eignuðust þrjú börn:
Garðar, Ásdisi og Aðalhei&i, en fyrir
hjónaband eignaðist Sveinn stúlku þá er
Lilja heitir og er kennari i Dalasýslu.
Barnabörn áttu þau nokkur og meir að
segja voru þau orðin langamma og lang-
afi.
Ég minnist þess, er við Sveinn hittumst
hér i Reykjavik veturinn 1940. Hann hafði
frétt, að ég væri hér við nám, en við höfð-
um þá ekki sézt i mörg ár. Það varð fagn-
aöarfundur. Hann kvaðst kominn til að
heilsa gömlum vini. Það var vissulega
nægilegt erindi og gott. En áður en hann
kvaddi kom i ljós, að hann hafði meira að
segja. Hann bauð að rétta mér hjálpar-
hönd fjárhagslega. ,,Ég veit hvað það er
að stunda nám og vanta peninga”, sagði
hann. Ég tók i þessa útréttu vinarhönd og
hef ekki gleymt orðum Sveins.
Það var mikið áfall fyrir þau, Svein og
Unni,aöþurfaaðhrekjastúr Eyjum, þeg-
argosiðvarð i janúar 1973. Þau urðu, eins
og allir aðrir ibúar Eyjanna að yfirgefa
allt sitt. Og þau áttu ekki afturkvæmt
þangað. Siðustu árin bjuggu þau i Hvera-
gerði og undu sér allvel þar. En nú var
þrekið orðið lftið. Fyrir meir en ári fékk
Sveinn heilabiæðingu, sem leiddi til all-
mikillar lömunar. Varð hann að leggjast
inn i Landspitalann og átti ekki aftur-
kvæmt þaðan. Kom ég nokkrum sinnum
til hans þangað, siðast seint i júli. Þá var
veður hlýtt og sat vinur minn úti. Þarna
kvaddi ég hann og sá hann ekki framar.
Unnurbeiö tvo mánuði, en þá kom kallið,
sem enginn kaupir sig frá.
Sveinn var maður trúhneigður og sann-
færður um framhald lifsins eftir umskipt-
in. Ég óska þessum vinum minum ljóss og
yls á himingöngu sinni. Afkomendum
þeirra bið ég allrar blessunar.
Elrikur Stefánsson
■ II I II I —
Jón Eyjólfur
Jóhannesson
frá Fagradal
F. 9. april 1905
D. 5. október 1981
Kveðja frá barnabörnum:
Þann 5. október s.l. lést á sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum, afi okkar, Jón Eyjólfur
Jóhannesson, eftir veikindi, sem hann átti
við að striða.
Nú, þegar afi er horfinn yfir móðuna
miklu, minnumst við hans fyrst og fremst
sem góðs afa er veitti okkur i rikum mæli,
af þeirri miklu góðvild og nærgætni, sem
honum var i blóð borin.
Afi fæddist 9. april 1906 i Viðidal á Hóls-
fjöllum, sonur hjónanna Kristinar Jó-
hannsdóttur frá Götu i Landssveit og Jó-
hannesar Eyjólfssonar frá Fagraneskoti i
Aðaldal og var hann næstelstur fjögurra
systkina. Fjögurra ára gamall fluttist;
hann með foreldrum sinum að Fagradal á
Hólsfjöllum og ólst þar upp. A uppvaxtar-
árum afa, þurftu allir, bæði ungir sem
aldnir að leggja hönd á plóginn, þvi mörg
voru verkin, sem vinna þurfti. Sum þeirra
verka, er hann innti af hendi, kornungur,
þekkjast nú ekki lengur, eins og hjáseta
(en það var að gæta kviánna á milli
mjaltatima), og að fara með heybands-
hestana af engjunum og heim á tún, og
þurfti hanp þá að leysa baggana og taka
niður af klakknum, sem var talsvert erfitt
fyrir litinn dreng. Stundum sagði afi okk-
ur frá þessu, þó honum hafi ekki þótt mik-
iðtil um. Hann var ekki þannig gerður, aö
tala mikið um eigin verk né flika tilfinn-
ingum sinum. Fagradalsheimilið var
söngelsktheimiliog hafði afi mjög gaman
af söng, þó sérstaklega kórsöng.
Afi giftist ömmu okkar, Jóhönnu Arn-
friði Jónsdóttur frá Möðrudal, þann 19.
júli 1930 og hófu þau búskap i sveit og
bjuggu lengst af á Hólsfjöllum. Arið 1963
fluttu þau til Reykjavikur og bjuggu á
Lindargötu 61 upp frá þvi. Þau eignuðust
átta börn, barnabörnin eru tuttugu og átta
og barnabarnabörnin fjögur.
Siðustu fimmtán árin, sem afi og amma
bjuggu i Möðrudal, hafði hann póstferðir
á veturna niður i Skinnastaði i Axarfirði
ogsiðar i Mývatnssveit. Voru þetta erfið-
ar ferðir. Oft fór hann á hestum, en stund-
um gangandi. Barhann þá póstinn á bak-
inu eða dró hann á sleða. En leiðin yfir
Hólssand er löng og ströng um hávetur,
þegar hriðarbyljir geysa, en i þannig
veðrum lenti afi oft á þessum ferðum og
þá reyndi mikið á gagnkvæmt traust
manns og hests. Stundum þurfti hann að
treysta á ratvisi hesta sinna, þegar ekki
var hægt að skynja nein kennileiti. Komu
þá I ljós þeir eiginleikar hans, skapstill-
ingin og æðruleysið. Mikið yndi hafði afi
af hestum sinum og fór vel með þá, enda
treysti hann þeim fyrir lifi sinu ef á
reyndi, eins og hann segir sjálfur i viötali,
sem var við hann i timaritinu Hesturinn
okkar. Þar segir hann frá þvi, er hann
sundhleypti yfir Jökulsá á Fjöllum, og
þakkar þar hestinum sinum að allt fór vel.
Margar voru ferðir okkar til afa og
ömmu á Lindargötu og aldrei mátti fara
aftur án þess að vera búinn að fá eitthvað
gott í munninn, klapp á kollinn og hlýleg
orö. En ferðum okkar á Lindargötu 61,
fækkar ekki, þó afi sé horfinn sjónum okk-
ar, þvi amma býr þar enn, og minningin
um afa lifir.
Far þú i friði
friður guös þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Islendingaþættir
7