Íslendingaþættir Tímans - 21.07.1982, Blaðsíða 1

ÍSLENDINGAÞJETHR
Miðvikudagur 21. júli 1982 — 28. tbl. TÍMANS
Guðlaug
Sigurðardóttir
Neskaupstað
Heimurinn skiptir um svip með hverjum degi.
Við því er ekkert að segja. Það er forsjónin sjálf,
sem ræður hinni miklu endurnýjun. Við, sem
fæddumst um síðustu aldamót eða skömmu síðar,
opnum varla dagblað án þess að sjá þar
dánarfregnir af einhverjum, sem við höfum talið
01 samferðamanna. Þar streymir hópurinn til
næstu tilveru, leiksystkin, samverkafólk, vinir á
vettvangi hins jarðneska lífs. Og gaman verður
að sjá það aftur, þegar ævintýri umskiptanna er
um garð gengið. Þessi reynsla er svo dagleg, að
ég get varla sagt, að mér hafi brugðið mikið, þegar
ég frétti lát Guðlaugar Sigurðardóttur.
Og þá komu minningarnar. Lauga var fædd 11.
april 1899 á Veturhúsum í Hamarsdal í
Suður-Múlasýslu, en fluttist ung út á Djúpavog
með foreldrum sínum. Þau voru Sigurður Jónsson
verkamaður og Guðrún Þorsteinsdóttir. Guðrún
Var frá Skálafelli í Suðursveit, en um uppruna
manns hennar veit ég ekki. Þau höfðu bæði verið
g'ft áður, og átti Lauga því allmörg hálfsystkin,
en aðeins eina alsystur, Guðnýju, sem var yngri.
Hún hefur búið á Raufarhöfn i mörg ár.
Laugu minnist ég fyrst af þvi, að á unglingsárum
s'num var hún stundum í Hrauni. Var hún
n°kkrum árum eldri en við bræður. Sérkennilega
minningu á ég frá þeim tima. Ég efast um, að
Lauga hafi þá verið komin yfir fermingu. Við
áttum að dunda við vinnu á Hammersminnis-
tuninu og fórum okkur hægt. Veðrið var gott og
milt, og sátum við þá stundum í rólegheitum og
sPjölluðum saman. Og hvert var umtalsefnið?
Lauga sagði mér eina af fornaldarsögum
Horðurlanda, og hafði hún lært hana utan að af
°mmu sinni, fremur en móður. Hún sagði söguna
sv° vel, að ég minnist þess ennþá, hvernig ég hafði
vakandi athygli á því, sem gerðist. Þegar þetta
Ofjast upp fyrir mér, spyr ég sjálfan mig, hvort
ég hafi þennan dag verið að njóta íslenskrar
a'þýðumenningar með þeim hætti, sem forfeður
minir hafa iðkað i þúsund ár, en mín eigin kynslóð
oefur rausnast til að gleyma. Sjálfsagt eru þær
®Lki margar, unglingsstúlkurnar, sem skemmta
mikbræðrum sinum með því að segja þeim
fornaldarsögur. En hvað um það, - eitthvað lifir
í mér enn af áhrifum þessarar sagnaskemmtunar,
eftir marga áratugi. Raunar þarf ég ekki að vera
undrandi, þvi að það hef ég fyrir satt, að fáir
minna samtímamanna muni hafa staðið sig betur
við nám í barnaskóla en Lauga gerði i þeirri litlu
menntastofnun, sem ég og jafnaldrar minir áttu
mikið að þakka, skólanum á Djúpavogi.
En kynni okkar Laugu áttu eftir að verða lengri
og með öðrum hætti en þeim, sem ég var að lýsa.
Þegar við hjónin komum til Norðfjarðar, var
Lauga þar fyrir. Hafði hún þá verið í Danmörku
um skeið og lært sauma. Eftir um það bil sex ára
dvöl utan lands settist hún að á Norðfirði og
stundaði þar síðan sauma nálega tvo áratugi. Varð
hún undir eins heimilisvinur hjá okkur Þóru, og
er skemmst af að segja, að börn okkar tóku
Vináttu hennar að erfðum og nutu hennar til
hinstu stundar. Á Norðfirði kynntist Lauga
ungum smið, Erlingi Ólafssyni, minnist ég þess
með sérstakri gleði að hafa fengið það hlutverk
að gefa þau saman hinn 17. febrúar 1934.
Heimilislíf þeirra hjóna hefir verið með afbrigð-
um gott. Þau hafa verið samhent í öllu starfi, og
vinir þeirra hafa þá sögu að segja, að margar
gleðistundir hafa orðið áhrifaríkari við þeirra
návist. Lauga átti létt með að hlæja, glaðværum
og græskulausum hlátri. Hún hugsaði af djúpri
alvöru um menn og málefni, en gat vel brosað að
því, sem gerðist umhverfis hana. Hins vegar var
henni illa við alla rætni og háð, ekki sist i þeirra
garð, sem voru litlir fyrir sér.
Mikill sólargeisli í lífi Laugu var dóttir þeirra
hjóna, Ingunn, enda hefur hún sérstakt lag á þvi
að strá ljósi og glaðværð umhverfis sig. Hún
hleypti heimdraganum, stundaði nám í Reykjavik
og í Englandi og vinnur nú á Landsspitalanum,
ásamt heimilisstörfum. Maður hennar er enskur
að þjóðerni, Alan Mitchison verkfræðingur, hinn
ágætasti drengur. Hefur það verið þeim Laugu og
Erlingi ómetanleg gæfa að njóta kærleika dóttur
sinnar, tengdasonar og dóttursonanna tveggja.
Hér skal staðar numið. Lauga er horfin sýnum,
en mynd hennar geymist lengi i þeirra hugum,
sem nutu vináttu hennar og höfðu kynni af henni.
Við erum þakklát fyrir þá minningu. Manni
hennar, dóttur og öðrum, er stóðu henni nærri,
vottum við samúð okkar, - og góðum Guði
þökkum við fyrir það, hversu lengi vinir hennar
fengu að njóta góðs af tryggð hennar, vinfesti,
vitsmunum hennar og lífsgleði. Hana sjálfa felum
við i þeirri bæn, sem kristin kirkja hefur öldum
saman beðið fyrir framliðnum: Guð gefi henni
eilifan frið og láti sitt ævarandi ljós lýsa henni.
Jakob Jónsson.