Heimilistíminn - 23.10.1975, Blaðsíða 22

Kóngurinn í
Hamingjulandi
Einu sinni var land, sem hét
Ilamingjuland. Það var litið
land, sem var inn milli hárra
fjalla og eins og nafnið bendir
til, rikti þar hamingja. íbú-
arnir voru gott og vingjarnlegt
fólk, sem alltaf tók tillit hvert
til annars, brosti glaðlega og
stundaði vinnu sina af ánægju.
En þar var ein manneskja,
sem öll þessi hamingja hvfldi
dálitið þungt á og það var
kóngurinn sjáifur. í byrjun
var hann alveg jafn hamingju-
samur og allir hinir. En það
kom fyrir, að fréttir bárust yf-
ir fjöllin frá löndunum fyrir
utan. Kóngurinn og ráðherrar
hans gættu þess jafnan, að
þessar fréttir næðu ekki til
fólksins. Þeir fréttu af styrj-
öldum og glæpum, mann-
vonzku og skapvoznu og á sin-
um yngri árum gat kóngurinn
andvarpað af feginleika og
sagt: — Gott að þetta er ekki
svona hérna i Hamingjulandi.
En eftir þvi sem árin liðu, tók
efi að grafa um sig i hjarta
kóngsins. Það gæti nefnilega
verið athyglisvert, hugsaði
hann, að hafa þó ekki væri
nema eina pinuhtla áhyggju.
Ég geri ekki annað en eta og
drekka, taka við hylli fólksins,
sef og geri það, sem mér dett-
ur annars i hug. Aðeins ein litil
áhyggja, það væri ánægjulegt.
Það þarf ekki að vera neitt
22
slæmt og ekki koma illa niður
á neinum. En litil, saklaus á-
hyggja væri indæl.
Þannig hugsaði kóngurinn
ótal sinnum. En hann var svo-
litið hræddur við að láta hugs-
anir sinar i Ijós, vegna þess að
hann vissi, að nánustu vinir
hans yrðu skelfingu lostnir, ef
þeir vissu þetta. Auðvitað var
hann ánægður yfir að sjá hvað
allir voru ánægðir, þjóðin,
hirðin, ráðherrarnir, drottn-
ingin og hin undurfagra prin-
sessa Joy. En óskin um litla á-
hyggju nagaði hann samt i
brjóstið.
Svo lengi og svo oft hugsaði
kóngurinn um þetta, að hann
varð loks niðursokkinn i
draumóra sina. Hann seig
saman i hásætinu og þar sat
hann daginn út og daginn inn
með hrukkað enni. Loks fóru
nánustu ráðgjafar hans að
verða órólegir yfir ástandi
hans og reyndu með góða
skapinu sinu að bæta úr. Joy
prinsessa tindi fegurstu blóm-
in sem hún fann, drottningin
las upphátt og hirðin reyndi
allt til aðgera honum lifið sem
þægilegast. Hann þakkaði líka
kurteislega fyrir blómin,
hlustaði andaktugur á drottn-
inguna og brosti dauflega af
umhyggju hirðarinnar. En
hann gat ekki meira i þá átt.
Drottningin og allir aðrir
óttuðust auðvitað fyrst i stað,
að kóngurinn væri orðin veik-
ur. Sjúkdómar voru afar
sjaldgæfir i Hamingjulandi,
vegna þess að þangað kom
aldrei neinn utan frá, sem gat
borið með sér sjúkdóma.
Kongurinn sá að drottningin
var óróleg og þá fékk hann
pinu-agnarlitla áhyggju. Svo
kom sá dagur, að hann gat
ekki borið hugsanir sinar einn
ogþá trúði hann drottningunni
fyrir þeim. Hún varð skelfingu
lostin, prinsessan var frædd
um málið, ennfremur for-
sætisráðherrann og allir fyllt-
ust hræðslu. Kónginn langaði
til að hafa áhyggjur! Eftir
mikið hviskur og piskur, var
málið tekið fyrir á ráðherra
fundi, og siðan var óhjá-
kvæmilegt að fréttin bærist út
til fólksins og allir tóku að
hvislast á og piskra.
Þegar það rann upp fyrir
kóngi, að allir i landinu vissu
leyndarmál hans, ákvað hann
að gera eitthvað i málinu.
Hann var svo ákafur, að hann
lét það boð út ganga, að sá,
sem gæti útvegað honum eina
litla áhyggju, myndi hljóta
hálft kóngsrikið og prinsess-
una. Nú hætti fólkið að hvískra
og piskra og allir ungir menn i
landinu fóru að leita að á-
hyggjuefni handa kónginum.
Einn reyndi að segja honum