Heimilistíminn - 14.06.1979, Blaðsíða 32

Hraðbáturinn var nú kominn töluvert fram
fyrir árabátinn. Þeir, sem voru i honum, tóku
lifinu með ró og biðu vafalaust eftir þvi, að
hraðbáturinn mundi draga þá heim, þegar
strokudrengirnir hefðu verið teknir. Drengirn-
ir þekktu mennina i hraðbátnum. Nú laut
fyrirliðinn niður að vélinni, til þess að stilla
hana á hálfa ferð. Þó að Halli vissi, að það væri
tilgangslaust, hélt hann samt áfram að róa.
Hávaxin grenitré huldu bændabýlin, sem voru
þarna skammt fyrir ofan, og Villi sá greinilega
steinana á ströndinni. Það var sem ofurlitill
vonarneisti glæddist i brjóstum drengjanna á
ný, og hann veitti Halla aukinn þrótt um stund.
En hvað var nú þetta? Vél hraðbátsins fór
allt i einu að hiksta svo einkennilega, eins og
eitthvað væri að, og svo dró næstum þvi alveg
úr ferð hans.
Skyldi það raunverulega geta átt sér stað?
Nei, hann hlaut að fara strax af stað aftur. Þeir
höfðu vafalaust hrósað happi of fljótt. Að visu
hægði hann ferðinu mikið, og ganghljóð vélar-
innar var eitthvað skritið, en fyrirliðinn, sem
var vélstjóri, hlaut að kippa þessu fljótt i lag.
Þeir heyrðu ákafar samræður. Og nú var
hraðbáturinn orðinn næstum þvi alveg ferð-
laus. Mennirnir á hraðbátnum fóru nú að kalla
hástöfum og baða út handleggjunum sitt á
hvað. Karlarnir á árabátnum tóku mikið við-
bragð og hófu róður á ný. En'það erfiði hefðu
þeir getað sparað sér, því að nú mundu þeir
aldrei ná þeim, þeir voru svo langt i burtu, —
og það var vegna þess, að þeir höfðu treyst á
hraðbátinn.
Og nú fyrst gaf Halli sér tima til að lita til
lands og virða fyrir sér hinar ágætu aðstæður,
sem þar blöstu við, — hina fyrirtaks felustaði,
sem þar hlutu að vera i þéttum og hávöxnum
skóginum. Og nú náði hann á ný sinni gömlu ró
32
og festu og reri kröftuglega til lands, svo ,að
sjórinn freyddi af kinnungum bátsins.
Það leyndi sér ekki lengur, að vél hraðbáts-
ins hafði orðið fyrir alvarlegri bilun. Hann var
nú alveg stöðvaður og stjórnlaus. Tveir menn
stóðu uppréttir i bátnum, en sá þriðji hélt
áfram að athuga vélina. Árabáturinn var ekki
kominn enn á móts við hraðbátinn.
,,Nei, hvað vakir nú fyrir þér, karlinn?”'.
sagði Villi allt i einu mjög undrandi, þegar
hann sá, að Halli breytti um stefnu og ætlaði
ekki að róa skemmstu leið til lands, heldur
beygja fyrir næsta odda.
Halli svaraði eftir nokkra stund og sagði, að
hann væri hræddur um, að einhver kynni að
hafa fylgzt með þeim úr landi og væri i felum
milli trjánna á tanganum. Og þeir hefðu
einmitt tima, til að breyta um stefnu. Villi virti
vel fyrir sér fjarlægðina, milli þeirra og
hraðbátsins. Jú, það var vist engin hætta, þó að
þeir tækju á sig dálitinn krók. Hraðbáturinn
var enn hreyfingarlaus.
„Reyndu að fylgjast vel með þvi, hvort
einhverjir menn eru á ströndinni eða i skógar-
jaðrinum,” sagði Halli.
En Villi sá ekkert, sem benti til, að fylgzt
væri með þeim úr landi. Og honum fannst, að
stóru steinarnir efst i fjörunni, væru eins og
góðir vinir, sem byðu þá velkomna og óskuðu
fararheilla. Eftir stutta stund reri Halli svo
rösklega upp i sendna fjöruna, að Villi, sem
hafði staðið upp, datt á Halla, svo að þeir féllu
báðir niður i bátinn.
,,Asni!” sagði Halli, greip töskuna og stökk i
land á eftir Villa. Þeir heyrðu köll og háværar
samræður, þegar árabaturinn fór fram hjá
hraðbátnum, á leið til lands.
Drengirnir hurfu inn á milli trjánna.
Skömmu seinna sáu þeir, frá hæð nokkurri i