Sunnudagsblaðið - 14.07.1957, Blaðsíða 14

430
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
inbótham áfram, — að þessi saga
er eintómur uppspuni, hvað mér
viðkemur; og ég vona að ég geti
slegið því föstu, að það sé svo
einnig hvað viðkemur mínum
kæra gamla Higginbótham. Hann
er svo góður að lofa mér að búa
í húsi sínu, en ég sé fyrir mér
með því að kenna í skóla. Ég fór
frá Kimbalton í morgun til þess
að eyða fyrstu vikunni af fríinu
með vini mínum ,um það bil fimm
mílur frá Parkers Falls. Þegar
minn örláti frændi heyrði til mín
í stiganum, bað hann mig að koma
að rúminu sínu, og gaf mér tvo
dollara og fimmtíu sent til þess
að borga fargjaldið í vagninum,
og einn dollar enn fyrir aukaút-
gjöldum. Síðan setti hann vasa-
bókina sína undir koddann, tók í
hendina á mér, og sagði mér að
fá mér nokkrar kexkökur í tösku
mína, í stað þess að borða morg-
unverð á leiðinni. Ég er þess vegna
íullviss um að ég skildi við hinn
elskaða ættingja minn á lífi, og
vonast til þess að ég muni hitta
hann eins, er ég kem heim aftur.
Unga stúlkan hneigði sig þegar
liún hafði lokið máli sínu, sem var
svo skynsalegt og vel orðað, ag
flutt. með svo miklum virðuleika
ög velsæmi, að menn héldu að hún
væri fær til þess að vera skóla,-
stjóri við bezta háskóla ríkisins.
Fm ókunnur maður hefði haidið
að herra Higginbótham væri fyr-
irlitinn í Parkers Falls, og að
þakkarguðsþjónusta hefði verið
boðuð vegna morðsins á honum,
svo mikil varð reiði íbúanna, þeg-
ar þeir komust að mistökum sín-
um. Járnsmiðirnir ákváðu að veita
Dominicus Pike opinberan heið-
ur; þeir voru aðeins í vafa um
það hvort þeir ættu að velta hon-
um uppúr tjöru og fiðri, velta
honum í gaddatunnu, eða hressa
hann með baði úr bæjardælunni,
en uppi á henni hafði hann til-
kynnt að hanp væri fréttaberinn.
Bæjarfulltrúinn sagði, eftir ráð-
leggingum lögfræðingsins, að það
ætti að lögsækja hann fyrir illa
hegðun, og að breiða út ósannar
fréttir, sem gætu verið hættuleg-
ar fyrir frið samveldisins. Ekkert
bjargaði Dominicusi frá lögum
skrílsins eða réttarsalnum nema
snjöll ræða flutt af ungu frúnni,
honum til varnar. Hann sagði
nokkur hjarfólgin þakkarorð við
bjargvætt sinn, sté upp í grænu
kerruna sína og sélt út úr borg-
inni, undir skothríð frá skóla-
drengjum, sem fundu nóg af skot-
færum í nálægum leir og moldar-
hnausum. Þegar hann leit við til
þess að kveðja frænku herra Higg-
inbóthams, þá hitti köggull, búinn
til í skyndi, hann beint á munn-
inn og gerði hann heldur ófrýni-
legan ásýndum. Öll hans heila per-
sóna var svo útötuð af hinum ó-
hreinu skeytum, að hann fekk
næstum kjark til þess að snúa við
og krefjast hins hótaða þrifabaðs
undir bæjardælunni. Þó að það
hefði ekki verið meint í góðu,
væri það nú góðverk. Sólin skein
í heiði á vesalings Dominicus, en
forina þetta sígilda tákn hvaða
smánar sem var, var auðvelt að
dusta þegar hún þornaði. Þar sem
hann var léttlyndur náungi, komst
hann fljótlega í gott skap; hann
gat heldur ekki stillt sig um að
hlægja að uppþotinu sem saga
hans hafði vakið. Handhafabréf
bæjarfultrúanna myndu koma öll-
um flækingum í ríkinu í hættu.
Greinin í Parkers Falls Gazette
mundi verða endurprentuð frá
Maine til Florida, og kannski koma
í blöðunum í London, og margur
nirfillinn yrði hræddur um líf sitt
og peningapyngju, þegar þeir
heyrðu um ógæfu Higginbóthams.
Farandsalinn hugsaði með mikl-
um ákafa um fegurð ungu kennslu
konunnar, og sór og sárt við lagði
að Daníel Webster hafi’ aldrei tal-
að né líkst engli eins og ungfrú
Hingginbótham, þegar hún varði
hann fyrir hinum reiða skríl í
Parkers Falls.
Dominicus sá nú tollhliðin í
Kimbalton, en alla leiðina hafði
hann verið staðráðinn í að heim-
sækja þann stað, þó að hann hafi
orðið að fara útaf beinustu leið
frá Morristown vegna verzlunar-
erinda. Þegar hann nálgaðist hinn
ætlaða morðstað, var hann alltaf
að velta þessu fyrir sér, og var
undrandi á því hvernig í þessu
öllu lá. Hefði ekkert skeð, sem
styrkti sögu fyrsta ferðamanns-
ins, þá mætti nú líta á þetta allt
sem gabb; en gula manninum var
annaðhvort kunnugur orðrómur-
inn eða hið rétta; og það lá eitt-
hvað bak við hið sektarlega og
skelfda útlit, sem maðurinn fekk,
er hann var umsvifalaust spurður.
Þegar það bættist nú við öll
þessi atvik, að orðrómnum bar í
öllu heim við venjur herra Higg-
inbóthams, að hann átti aldingarð
og sankti Michaels perutré, en
nálægt því gekk hann alltaf á
kvöldin. Allar þessar sannanir virt
ust svo sterkar, að Dominicus fór
að efast um hvort að rithandar-
sýnishornið, sem lögfræðingurinn
hafði komið með, eða jafnvel vitn-
isburður frænkunnar, væru jafn-
sterk. Farandsalinn spurðist gæti-
lega fyrir á leiðinni, og komst að
því að herra Higginbótham hafði
varhugaverðan íra í þjónustu
sinni, en hann hafði ráðið hann
án meðmæla af sparnaðarástæð-
um.
— Fjandinn hafi það, sagði Do-
minicus Pike upphátt, þegar hann
náði hæðarbrún nokkurri, •— ef
ég trúi því að Higginbótham gamli
sé óhengdur, fyrr en ég sé það
með mínum eigin augum og heyri
það af vörum hans sjálfs.
Það verður presturinn, eða eín-
hver áreiðanlegur maður að stað-
festa, þegar annar eins bölvaður
hrappur á í hlut.