Sunnudagsblaðið - 07.03.1965, Blaðsíða 7

frið við Indíána. Síðan stóðu allir
viðstaddir á fætur og tókust í
hendur, og fundinum lauk eftir að
vín og tóbak hafði verið borið
fram.
Allan júlímánuð dvöldust Indí-
ánarnir í boði nýlendustjórnarinn-
ar. Fyrst 1. ágúst rann upp sá
stóri dagur, að þeir urðu boðaðir
á fund konungs. Þrír vagnar frá
hí’-ðinri voru sendir eftir þeim,
og í þeim vögnum fóru Indíánarn-
ir til Kensingtonhallar, þar sem
konungurinn tók á móti þeim sitj
andi í hásæti sínu. Gestirnar
höfðu viljað ganga fyrir konung
í þeim klæðum, sem þeir notuðu
heima fyrir, en Oglethorpe taldi,
að mittiskiæði eitt væri ekki nægi
Iegur skrúði við jafnmerktlega at
höfn, og fékk talið þá á að klæðast
fleiri flíkum. En þrátt fyrir að
konungi og hirðinni var hlíft við
að sjá þá hálfnakta, hafa þeir kom
ið mörgum hirðmanninum undar-
lega fyrir sjónir. Sumir höfðu mál
að andlitið að hálfu svart, aðrir
skreytt það með þríhyrningum.
Tomochici og kona hans báru skar
latsskyggjur bryddar með loð-
skinni og gulli, hinir voru í bláum
eða gulum klæðum. Allir báru
hitííánaskó á fótunum og fjaðrir
á höfði.
Tomochichi hafði orð fyrir gest-
unum. Hann sagði heimsókn þeirra
Vera gerða til að staðfesta þann
frið og þá vináttu, sem ríkti milli
Þjóðar hans og Englendinga. „Þess
ar fjaðrir“, sagði hann og dró fram
gjöf sína, „eru af erni, sem cr
hraðfleygastur allra fugla, og flýg-
úr meðal allra þjóða. Þessar fjaðr
ir eru friðartákn i landi okkar, og
þar eru þær bornar þorp úr þorpi,
og við höfum tekið þær með okk-
11 r hingað til þess að skilja eftir
hjá þér, mikli konungur. til marks
um ævarandi frið.“ Georg konung
Ur þakkaði gjöfina með virktum og
kynnti Indíánana síðan fyrir drottn
n'gu sinni, Karólínu, sem virtist
laka sérstöku ástfóstri við Tooana
howi litla.
Daginn eftir varð sendinefndin
hins vegar fyrir áfalli. Þá and-
aðist einn úr hópnum, bróðir
Senauki. Þeini varð öllum mikið
um þetta, og allur hópuriön vakti
Tomochichi ásamt Tooanahowi litla, frænda sínum
næstu nótt við að gráta félaga
sinn samkvæmt fornri siðvenju.
Og auðvitað var farið fram á, að
hann yrði lagður til hinztu hvíld-
arar á þann hátt sem erfðavenjur
þeirra buðu. Útförin fór fram í
kirkju í London. Tvær ábreiður
voru saumaðar utan um líkið, en
fyrst höfðu fjalir verið lagðar und
ir það og yfir. Þessi strangi var
síðan þéttvafinn snæri og hann
lagður á börur og borinn til graf
arinnar. Sá var siður þessara Indí-
ána að grafa allar eigur manns
með honum og þess vegna var föt
um hins látna fleygt ofan í gröf-
ina til líksins ásamt nokkrum
munum öðrum, áður en mokað var
yfir það. Yfirsöngur fór ekki fram
.í neinni mynd.
Hálfum mánuði siðar hélt hóp-
urinn á fund erkibiskupsins af
Kantaraborg, sem þá var öldung-
ur. Þeir höfðu kviðið dálítið fyrir
þeirri heimsókn, því að þeir héldu
að hann væri töframaður, en strax
og þeir sáu prelátann gamla ró-
uðust þeir. Erkibiskupinn lét í
ljós áhyggjur yfir fáfræði gestanna
í kristindómi ög kvaðst vóna, að
þeir gætu fræðzt eitthvað af sér.
Þá viidi hann fá áð vita um trú-
arhugmyndir þéirra en þeir neit-
uðu að láta þær uppi, því áð þeir
töldu það ólánsmerki að ljóstra
upp um jafnheilaga hluti, og þeir
voru enda ekki frá því, að andlát
félaga þcirra skömmu áður hefði
stafað af því að þeir hafi verið
fulllausmálir áðúr. Tomochichi
hafði tilbúna ræðu, sem hann ætl-
aði að flytja erkibiskupnum, eu
hætti við það, er hanu sá, hve
lasburða gamli maðurinn var orð-
Ali.'ÍÚtfBtiAЩ «■ $mJKWJAGSBl4» IgJ