Frjáls þjóð - 06.10.1962, Blaðsíða 6

George Owen Baxter:
að þjóta út og vekja nágranu-
ana og benda þeim á bálið á
fjallstindinum.
Hve nákvœmlcga þetta svar-
aði til raunveruleikans, renndi
Tom ekki hinn minnsta grun i.
Hann færði sig dálítið út úr
hitanum af bálinu og reyndi
blísturmerkið, sem halti spila-
maðurinn hafði notað, þegar
hann kallaði á hestinn sinn.
Þegar Tom iiafði endurtekið
blísturmérkið mjög nákvænr-
lega, var honum svarað með
mjög lágu frísi, og dásamlegi
hesturinn kom i ljós í hirmi
skæru birtu af bálinu og stað-
næmdist við hliðina á honum.
Tom klappaði hestinum á háls-
inn og gladdist yfir hinu silki-
mjúka háralagi, en allan tímann
hafði hann þó vakandi auga á
ljósunum, sem í sífellu héldu
áfram að bætast í ljósadýrðina
við rætur fjallsins.
Var bálið cf til vill rnerki til
félaga halta mannsins einhvers
staðar langt í oburtu? Ef svo
skyldi vera, hvers vegna ruku
þá allir íbúarnir í nágrenninu
upp til handa og fóta, þegar
þeir sáu bálið?
Hvernig svo sem í þessu lá
— jafnvel þótt þeir sendu mann
upp til þcss að spyrja, hvað
þetta bál ætti að þýða, gat eng
inn komist þangað upp á
minna en hál.fum öðrum tíma.
Hann fór sér því að engu óðs-
lega.
Hve lengi hann stóð þarna.
var hann ekki viss um, því að
1 hann var sokkinn niður í þessa
vakandi draumóra. scm ef til
vill veita okkur sæluríkustu
stundirnar í lífi okkat. En haim
var vakin óþ.yrmilega af þess-
um draumum. |
Allt í einu heyrði haím rétt
hjá sér eitthvert krafsandi hljóð,
eins og í liesti, sem væri að
koma upp brekkuna, ekki úr
þeirri átt, sem hann hafði korn-
ið, heldur úr hinni gagnstæðu.
í einu vetfangi var Tom kom-
inn í söðulinn. Ilann lét hestinn
fara svo langt frá bálinu, að
birtan náði ekki til hans, og
frá fylgsni sínu í myrkrinu sá
hann nú sýn, sem hann varð
mjög undrandi yfir. Hinum meg
in við bálið skaut nú fram apal-
gráum hesti í flöktandi birt-
unni frá hálfútbrunnu bálinu.
A baki hans sat manneskja, sem
9
var allt of grannvaxinn til þess
að geta verið karlmaður Vind-
hviða fékk bálið allt i eiriu til
að blossa upp, og í sömu svifum
sá hann, að reiðmaðurinn á apal
gráa hestinum var kona — ung
stúlka. Hún leit upp um leið,
og Tom sá andlit hennar undir
barðastóra hattinum. Hanu
starði steini lostinn á hana. —
Eagra andlitið var fölleitt í flökt
andi birtunni. augun voru stór
og dökk og skimuðu áköf og
kvíðafull um í myrkrinu
„Ilver er þar?" spurði hann.
Hann sá, að unga stúlkan
kipptist við. Hún lyfti hend-
inni með Iciftursnöggri og að-
varandi hreyt'ingu, og hann
hcyrði rödd hennar eins og hvísl
aridi hróp:
„Flýðju — flýðu — í guðanna
bænum, flýðu! Fylgdu mér!“
Aður cn Tom fengi tíma til
að svara, kvað við byssuskot í
brekkunni að baki honum. og
hann heyrði byssukúlu hvína
fram hjá höfði sér. Það kom
fát á hann. Hann sneri sér við
og starði í þá átt, sem kúlan
hafði komið úr.
„Hvcr er þar?“ hrópaði hann
aftur.
Svarið. sem hann fékk, var
annað skot, sem kom úr ann-
arri átt en það fyrra. Hann
hugsaði sig ekki um 'engur.
Hann skildi ekki livers konar
óðs manns æði þetta var. E.n
citt var hann þó alveg viss um.
Dvöl hans hérna á Samson-fjall
inu þýddi hættu fvrir lif hans
Þetta var djöfullegur grikkur,
sem halti máðurinn hafði gert
honum.
En unga stúlkan á apalgráa
hestinum? Hvað vildi hún hon-
um? Með snöggri hreyfingu
sneri hann hesti sínum við, og
undursamlcgi hesturinn bar
hann með traustn og hrö.ðu fóta
taki yfir síðustu glæður hins
útkulnandi báls, — í áttina til
þess staðar, þar sem hann hafði
séð ungu stúlkuna. Um leið og
dofnandi bjarma bálsins bar á
hann, kvað við skothríð að baki
honum. En þeir, sem skutu,
voru auðsjáanlega svo önnum
kafnir við að klifra upp brekk-
una, að þcir gáfu sér ekki tíma
til að miða vandlega, og allar
kúlurnar þutu fram hjá Tom.
Honum sýndist apalgráa hest-
inum bregða fyrir spölkorn neð-
ar í brekkunni, og hann hélt
þangað. Ilver svo sem unga
stúlkan var, þá var hún aug-
sýnilega komin til að aðvara
þann mann, scm tendrað hafði
bálið, og sýna honum hvaða
leið hann ætti að fara til þess
að komast undan óvinum sín-
um. Hér var enginn tfmi til um-
hugsunar. Ilann hélt áfram í þá
átt, sem hún hafði bent hon-
um.
Það var svo dimmt, að Tom
sá ekki faðm frá sér, en hann
hafði komizt að raun um á Ieið
inni upp fjallið, að óhætt var
að Iáta hestinn um alll slíkt.
Tom slcppti taumunum, og
varlega, fct fyrir fet. klifraði
hesturinn niður hina bröltu
brekku.
, Allt í einu nam hann staðar.
Tom laut áfram, og hín næmu
eyru hans grcijndu suðandi hljóð
margra radda dálítið neðar.
Honum var varnað veuarins.
Hann var grafkyrr, en í hug
anum leitaði hann að leið út úr
þeim ógöngum, sém hann hafði
verið ginntur í.
Skyndilega heyrði hann óvini
sína fara á kreik. Þeir komu upp
í áttina til hans. Varlega dró
hann sig í hlé bak við kletta-
snös, sem huldi hann dálílið,
en ekki nóg til þess, að óvinir
hans færu fram hjá hoiium án
þeess að veita honum eftirtekt
Hann beið með öndina í háls-
inum. Reiðmennirnir voru nú
svo nálægt, að hann gat heyrt
andarclrátt hestanna. Hann laut
áfram til að reyna að sjá, hve
margir þeir væru, en honum var
ómögulegt að greina þá sundur
í myrkrinit. Hann sá aðeins
mikinn fjölda af mönnmn sem
stefndi í áttina til hans.
Svo þétt riðu þeir, að hann
sá fram á, að ógerningur yrði
að reyna að brjótast í gegnum
raðir þeirra. Og þó var það sú
einasta útgönguleið, sem komið
gat til greina. Hann hélt á
skammbyssunni f hendinni,
Hann sagði við sjálfan sig, að
ef hann notaði hana, þá væri
það í réttmætri nauðvörn. Þess
ir vitstola menn mundu ekki
gefa honum tíma til að útskýra
málið.
Hesturinn, sem hann reið,
gerði sér auðsjáanlega fulla grein
fyrir hættunni, sem þeir voru í.
Hann stóð alveg hreyfingarlaus,
og Tom gat ekki einu sinni heyrt
andardrátt hans.
Reiðmennirnir voru í þann
veginn að komast að honum,
þegar óvænt atvik bar að hönd-
um.
Út úr myrkrinu hinum meg-
Ljósboginn
Hverhsgötv 50.
(Stmi I98ll).
Viðgerðij á bfladinamóum
og störturum Vinding á rai
mótorum Eigum fyrirliggj
andi dínamóanker t flestar
gerðir bifreiða
Vönduð vinna. lágt verð.
Liósboginn
Hverlisgötu 50.
in við troðninginn kom apalgrár
hestur. Undrunarhróp heyrðust
frá mönnunum í þyrpingunni,
en veran á apalgráa hestinum
lyfti undir eins upp hendinfii
og hrópaði:
„Þessa leið — þessa leiðl“
Tom var ekki ljóst, hvort
þetta var karlmanns- eða kven-
mannsrödd. Hann gat heldur
ekki séð, hvað gerðist, en hon-
um skildist af hljóðinu, að reið-
mennimir sneru við.
„Lögreglustjórinn-----Algie
gamli!“ heyrði' hann undrandi
raddir segja.
Marrið í reiðtýgjunum og
frýs og ruglingslegt fótatak hest
anna flutti Tom heirn sanninn
um það, að mennirnir væru að
snúa við, til þess að halda í
gagnstæða átt.
Tom fór varlega fram úr
fylgsni sínu. Hann kom nógu
snemma til að sjá reiðmanna-
hópinn fara út af stígnum og
þeysast þvert yfir slétta brekk-
una. Vegurinn var honum frjáls.
Þegar Tom var kominn niður
að rótum fjallsins og þeysti af
stað, hulinn myrkrinu, nam
reiðmannahópur staðar hinum
megin við Samsonfjallið og
þyrptist kringum veruna á ap-
algráa hestinum.
í stað hrukkóttrar og veður-
barinnar ásjónu Algie gamla sáu
þeir ungt stúlkuandlit — andlit
með stór og dökk augu og tindr-
andi varir.
IX.
Iíefði dökkbrúni hesturinn
ekki verið jafn ágætur og hann
var, hefði Tom aldrei sloppið lif
LETUR S/F
Offset-fjölritun
LETUR S/F
Hverfisgötu 50.
Sfmi 23857.
Stórt úrval
af karlmannafötum, trökk
um. drengjafötum. stökum
buxura - Saumuro eftir
málí.
mtima