Mánudagsblaðið - 24.05.1954, Blaðsíða 6

6
huldi andlitið'í höndum sér, þorði-
hann ekki að koma nálægt hehnh
Hann stóð og glápti ýfir herberg-
ið á hana. Karinski að hann ha£i
fundið eiturbragðið að orðum
hennar þótt1 skilningurinn vaeri:
ekki sem hvassaStur' . . .
í hinni fögru skrifstofu í höll
sinni í Berlíh, hállaði leikfariga-
smiðurinn sér áftúr á bak eftih
larigt og vel unnið dagsverk.
Á vörum hans var enn eins og
vottur af harðneskjulégu brosi,
sem hafði vaknað þar þegar harin
iás fyrir skeýti til Lunduna. Skrif
arinn tók skjöl hans saman. Hús-
bóridinh var í góðú skapi.
Ungi vinur sagði hárin. Þessi
bréf frá Páris vbru stöðvuð á
réttum tíma.
Já, á nákvæmlega réttum tímá
Prins, sagði maðurinn. Eg á virii
sem skrífa mér þaðan. Þeir full-
vissuðu míg um að áhrif þeirra
hafi verið feikna mikil. Og það
er vissulega forsjóninni að þakka,
að þau eru hætt áð koma.
Drættirnir í andliti prinsins
mýktust, en þó voru harðar lín-
ur um munnvikin og hafi þetta
verið bros, þá var samt ekki
skemmtilegt að horfa á það.
Vafalaust verk forsjónarinnar,
sagði hann — forsjónarinnar sem
ávalt vakir yfir örlögum okkar
ástkæra föðurlands.
Á ég nú að koma með útlendu
blöðin, prihs? sagði skrifarinn.
Já, gerðu svo vel, sagði hús-
bóndi hans. Eg les þau nú, guði
sé lof, rólegri í huga. Hinn vold-
ugi ráðherra breiddi út blaðið
fyrir framan sig. Það var eitthvað
í enska Times sem hann áttaði
sig ekki á. Hann sneri sér að blað
inu, sem hann fyrir fáum dögum
hafði opnað með hrolli. Hann leit
5 það og sat svo allt í einu eins
steingerfingur. Það dó i vindl-
'inum sem hann hafði upp í sér og
hann horfði á blaðsíðuna eins og
hann væri heillaður. Svartir staf-
irnir urðu ægilegir, setningarnar
stungu hann. Hann stóð þarna
augliti til auglitis við það sem
var ómögulegt. Blaðið sem hann
vxar að lesa, var dagsett daginn
áður. Fyrir framan hann var 4.
.greinin dagsett i París, fyrir tæp-
nm 48 stundum og undirrituð af
Jíulien Portel.
Titillinn á greinni var:
HEIMSINS MESTI SKAÐRÆÐ-
JSMAÐUR!
Hann las greinina frá upphafi
4il enda, las blákaldan sannleik-
ii nn um sjálfan sig, sá að flett
var ofan af brögðum hans, dregið
.■spott að hinum leynilegu ferðum
iians til Parísar, göllum hans ná-
hvæmlega lýst. Hann sá að hann
var orðinn að athlægi í Evrópu.
Tlann hallaði sér áfram og hringdi
hjöllunni. Neuheim, sagði hann,
iáttu það berast út ég fari í kvöld
til Falkenberg, eins og vanalega.
háttu búa bílinn út í langferð. Eg
fer eftir hálftíma.
Ungi maðurinn glápti. Hann
hafði ímyndað sér að þessar
-skyndiferðir húsbónda hans
inundu nú hætta.
Ætlið þér suður, Prins, spurði
liann.
Eg ek í alla nótt sagði prins
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagúrinn 24. haiaí 1954
24.
FRAMHALDSSAGA
E. PHILIPPS OPPENHEEVI
»SVIK«
Falkenberg. Sjáðu um að Rudolf
greifi sé búinn til ferðaririnar
með mér. Fljótur! Gefið skipan-
irnar.
21. KAFLI
Estermen beið í hinum óhrjá-
legu herbergjum sínum og skalf
allur af hræðslu. Á allri æfi sinni
hafði hann aldrei verið neyddur
til að horfast í augu við slík tíma-
mót sem þessi. Smávegis mistök
höfðu átt sér stað og smárefsing-
ar höfðu komið í staðinn með
háðuglegum orðum og nöprum
setningum. En engin mistök voru
sambærileg við þessi. Freuden-
berg hafði ótilnéyddur og af
sjálfsdáðum lagt í ógnarmiklar
hættur. Þegar slíkt kom fyrir þá
tók hann þeim, ef þær voru ó-
hjákvæniilegar en annars reyndi
hann að sneiða hjá þeim. Eyði-
legging íbúðar Juliens var lang-
áhættumesta fyrirtækið sem
framið hafði verið síðan íeik-
fangasmiðurinn fór að venja kom
ur sinar til Parísar. Sex til átta
menn höfðu farizt á þann hátt
að liklegast þótti, enda sjálfsagt,
að franska lögreglan rannsakaði
málið. Hér hafði verið lagt í
hræðilega hættu, en árangurs-
laust. Höggið hafði verið látið
detta á, á því augnabliki þegar
sá, sem granda átti, var ekki við.
Það fór hrollur um Estermen, þeg
ar hann reyndi að gera sér hug-
mynd um næsta fund þeirra. —
Hann var hræddur um að nú væri
lokið skemmtana- og nautnalífi
sínu meðal kjötkatlanna og iðju-
leysislífs hans í París.
Nú kom stundin. Langur, grár
ferðabíll, þakinn ryki ók fyrir
hornið og stanzaði. Freudenberg
rykugur og nærri því óþekkjan-
legur í ferðafötum sínum kom
inn í húsið. Mót venju kom
hann ekki strax inn í herbergið
til mannsins sem beið hans skjálf-
andi og hræddur.
Hr. Freudenberg fór inn í í-
búðina sína, sem var hinummegin
við ganginn og gaf nokkrar stutt-
ar fyrirskipanir, því næst var bar
ið harkalega að dyrum, Freuden-
berg nefndur og svo kom hann
inn.
Maðurinn, sem hafði beðið eft-
ir dómsorði hans, sýndist eitthvað
hræðilegt í andliti Falkenbergs.
Hann var fölur, aðeins augun
tindruðu eins og venjulega.
Hvað hefur þú að segja Ester-
men?
Það var kraftaverk, sagði Est-
ermen hikandi. Sir Julien fór nið
ur stigann með handritið í hend-
inni til að tala við einhvern. í,
17 klukkutíma hafði hann verið
í herbergjunum og í næstu 17
tíma mundi hann að líkindum.
hafa verið þar líka. En í 30 sek.
vildi svo til að hann var á gang-
stéttinni. Það var kraftaverk!
Þetta var endirinn á hinni
mildu sögu, sem Estermen hafði
svo oft haft upp í huga sínum.
Samt hafði hann ekki gert mál-
stað sínum skaða, því að hin fáu
orð, sem hanri sagði, voru sönn.
Hafið þér komizt að hvar hann
er sem stendur? spurði húsbóndi
hans.
Estermen hikaði. Hann var
hræddur um, að þetta væri enn
annað högg, sem að sér væri reitt.
Hann er í húsi frú Christophor
í St. Pauls götu sagði hann stam-
andi.
Þessar fréttir hans komu ekki
prins Falkenberg úr jafnvægi.
Þvert á móti, hann sýndist. ef
nokkuð var, vera ánægður með
þær.
Hefurðu spurt, hvernig honum
liði?
Esterman yppti öxlum. Heim-
ilisfólk frú Christophor, svaraði
hann, er eins og þú veizt ejíka
vinafólk mitt. Og þar að auki er
ekki hægt að múta því. Svo er
frúnni illa við mig. Eg gat því
ekki annað gert en bíða komu
yðar.
Prins Falkenberg stóð með
hendurnar fyrir aftan bak, hugsi.
Hann hafðu aftur þagnað, hörku-
legur og dularfullur á svipinn.
Og meðan Estermen beið, stóðu
svitadroparnir á enni honum.
Hann var mjög hræddur um, að
einhver, einhver voði væri á
ferðum fyrir hann.
Hafið þér annars nokkuð ann-
að að segja mér? spurði hús-
bóndi hans.
Ekkert! svaraði Estermen með
skjálfandi röddu.
Augu prins Falkenberg sindr-
uðu og þjónninn skalf fyrir þessu
augnaráði.
Hefurðu. nokkra ástæðu til að
halda að nokkurn gruni glæpinn?
Þetta var spurningin, sem hann
hafði óttast allra mest. Estermen
var raggeit og laug eins og hrafn.
En þessi gáfa varð honum samt
sem áður til einskis. Honum
fanmst |sem tungntaugar sinar
væru undir áhreifum einhvers
valds. Gegn vilja sínum sagði
tiann sannleikann.
Jean Charles heldur vörð um
þessi herbergi!
Aha!
Þfessi eina oipphrópun prins
Falkenbergs var dauðadómur yfir
þjóni hans. Estermen vissi það
og hann skalf. á beinunum.
í sex ár, sagði Falkenberg, eft-
ír augnabliks þögn, hefur þú lif-
að iðjuleysis og nautnalífi, Est-
;rmen, lifi sem ég þori að segja,
að þú hefur eytt í auðvirðilegu
götulífi, því að það mundi þér
bezt líka eftir skaplyndi þínu, og
þegar frá er talin sú smáræðis-
þjónusta, sem ég hef krafizt af
þér, þá hefurðu eytt lífi þínu eins
og þér hefur sýnzt. Vertu þakk-
látur fyrir þessi sex ár. Ef ekki
hefði gert ég, þá hefðirðu eytt
þeim í fangelsi eða í hinu vafa-
sama lífi annars heims, sem
mundi hafa verið komið undir
dómaranum sem dæmdi mál þitt.
Eg lét mér sæma að bjarga þér;
fyrir sjálfan mig. Þú hafðir eins-
konar auðvirðilega lymsku,
en áttir eng'ár mannlegar tilfinn-
ingar, og vegna þessara eiginleika
varstu mér notalegur þjónn..
Eina skilyrði mitt, sem þú hefur
alltaf haft fyrir augum og þetta
mál krefst þess, að þú uppfyllir
það.
Estermen tók að skjálfa. Það
getur verið, að maðurinn sé þar
af tilviljun, sagði hann skjálf-
andi. Það er alls ekki víst, að ég
sé svo mikið sem grunaður enn-
þá. Eg — ég er ákaflega hræddur
við að deyja, bætti hann við og
hló ógeðslega.
Það eru ffestir þínir líkar, sagði
prins Falkenberg, rólega, En
samt verður þú að deyja, ' og
en það í nótt. Skrifaðu játningu
þína. Láttu það verða ljóst, að
mennirnir, sem fórnað var, hafi
verið persónulegir óvinir þínir.
Eg skal lesa þér fyrir, ef þú villt.
Eg get gert það sjálfur, tautaði
Estermen. Lof mér — lof mér
að gera játninguna fyrst, og svo
ætla ég að reyna að komast und-
an, sagði hann biðjandi. Ef ég
verð tekinn, þá skal játningin
finnast á mér. Það skiptir engu.
Gefið mér tækifæri, ég þekki
leynistaðina í boi’ginni! Eg á
vini, sem kynnu að geta hjálpað
mér að komast undan.
Það sem þú biður mig, sagði
prins Falkenberg, því neita ég
algerlega. Eg þekki raggeitar-
skap þitt betur en svo, að ég leyfi
þér að komast lifandi í hendur
frönsku lögreglunnar.
Estermen hrökk í lcút í sæt-
inu. Eg vil helzt lifa — þjáður í
fangelsi eða í járnum hvar sem
væri! Eg má ekki hugsa til að
deyja!
Falkenberg var að verða óþol-
inmóður. Góði Estermen, sagði
hann. Hvaða fangelsi heldur þú,
að sé þér opið. Morðingja sjö
manna! Þú ert hræddur við dauð-
ann. En ég ætla samt að fullvissa
þig um það, að hugsunin um fall-
öxina dag eftir dag um langa
málsrannsóknartíð er ekki
skemmtileg útganga úr heimin-
um fyíir nautnasegg. Vertu heim
spekingur. Dey þú eins og þú
hefur lifað. Skrifaðu játningu
þína, símaðu beztu vinum þinum
og haltu þeim kvöldverðarboð —
þú hefur nógan tiiriá. — En sjáðu
um að öllu sé lokið um miðnætti!
Þetta ráð gef ég þér, Estermen.
Þetta er líka skipun mín, siðasta
skipun. Ef ég finn þig á lífi
þegar ég kem aftur eða játning-
una óritaða, þá skal ég sýna þér
hve dauðinn getur orðið hræði-
legri heldur en þú hefur ennþá
látið þér í hug koma.
Falkenberg prins snerist á hæli
og fór út úr herberginu. Ester-
men var kyrr nokkur augnablik
í stólnum, sern hann hafði látið
fallast niður í. Svo stóð hann upp
og gekk skjálfandi út að glugg-
anum og gægðist út bak við
tjaldið. En maðurinn fyrir utan
kaffihúsið gegnt honum, stóð
þar enri.
28. KAFLI
Núna síðdegis, sagðl frú
Ghristophor, og leit hugsi á Juli-
en, ætla ég að senda yður
3r!
skrifara.
.iíJ'’
Hann sneri sér næstum' áfjáður
í stólnum. Lady Önnú?, sagði
hann. j
Eruð þér feginn? sagði hún.
Julien hikaði. Hann leit á
frúna. Hún sat við lítið skrif-
borð, sem var rétt við hliðina á
honum. Hún hvíldi höfuðið á
vinstri hönd sér, með hægri hend-
inni teiknaði hún myndir neðst
á blaðið, sem hún hafði verið að
skrifa á. Hún var í mussulinkjól,
en inn^nundir skein í blátt, og
hún hafði gimsteina um hálsinn.
Hin stóru blíðlegu augu hennar
störðu fast á hann. Það var í
augum hennar, einhverskonar
spurning, sem hann virtist hafa
vakið þar oftar en einu sinni, nú
síðustu dagana. Nú greip hann
skyndilega einhver óró, hugur
hans var fullur af óvelkomnum
ímyndunum. Það var enginn efi
á því, að það var merki um kok-
etteri útliti hennar. Hann hafði
talað um bláa litinn, sem hinn
fegursta lit. þar sem hún hallað-
ist lítið eitt aftur á bak í stólnum
og hvíldist eftir vinnuna, gat
hann ekki að því gert að taka
eftir bláu silkisokkunum og skón-
um, sem virtust eiga við litinn
á undirkjól hennar. Frú Christ-
ophor var alltaf mjög falleg og
glæsileg kona, og hún virtist hafa
gaman að því síðustu dagana að
líta sem bezt út. Júllen- gféij^.tim
augnablik um veika handlegg-
inn .
Verkjar yður, viljið þér að ég
skipti um umbúðirnar, sagði hún
með nokkrum ákafa.
Elcki enn, sagði hanp. Það er
enn allt í góðu lagi.
Hún leit á hann hugsi. Þér lítið
út eins og yður vanti eitthvað,
sagði hún. Er nokkuð, sem yður
geðjast ekki að?
Sem mér geðjast ekki að! Ef
þér vissuð, hvað undarlega þetta
hljómar, sagðii hann. Eg held
ekki, nokkur hafi nokkurntíma
lifað eins góðu lífi, eða hafi notið
annarrar eins góðsemdar eins og
ég síðustu dagana.
Frú Christophor stundi og jafn
skjótt sem Julien hafði sleppt
orðinu, þá sá hann eftir niður-