Tíminn - 17.09.1976, Síða 13

Föstudagur 17. september 1976.
TÍMINN.
13
eftir Emanuel Chabrier,
Ernest Ansermet stjórnar.
Stokowski-hljómsveitin
leikur „Svaninn frá
Tuonela” eftir Jean Sibelius
og „Dónárvalsinn” eftir
Johann Strauss: Leopold
Stokowski stjórnar.
15.45 Lesin dagskrá næstu
viku.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popphorn.
17.30 Feröaþættir eftir Bjarna
Sæmundsson fiskifræðing.
Óskar Ingimarsson les úr
bókinni „Um láð og lög”
(5).
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Daglegt mál. Helgi J.
Halldórsson flytur þáttinn.
19.40 íþróttir Umsjón: Bjarni
Felixson.
20.00 Sinfóniskir tónleikar frá
útvarpinu í BerlinSalvatore
Accardo og Filharmoniu-
sveitin þar i borg leika:
Zubin Metha stjórnar. a.
Sinfónia nr. 34 i G-dúr
(K338) eftir Wolfgang Ama-
deus Mozart. b. Fiðlu-
konsert nr. 2 i d-moll op. 32
eftir Henryk Wieniawski.
Svita eftir Robert Devise. b.
Gavotte, Sarabande og
Bourré eftir Johann
Sebastian Bach.
21.30 Ótvarpssagan: „öxin”
eftir Mihail Sadoveanu.
Dagur Þorleifsson les þýð-
ingu sina (9).
22.00 Fréttir.
22. 15 Veðurfregnir. Til
umræðu: Tekin fyrir æsku-
lýðsmálefni Reykjavikur-
borgar. Baldur Kristjánsson
ræðir við borgarfulltrúana
Alfreð Þorsteinsson og Davið
Oddsson.
22.55 Afangar. Tónlistarþáttur
i umsjá Asmundar Jónsson-
ar og Guðna Rúnars Agn-
arssonar.
23.45 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Föstudagur
17. september
20.00 Fréttir og veöur
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.40 Kirgisarnir i Afganistan
Bresk heimildamynd um
Kirgisa, 2000 manna þjóð-
flokk, sem býr i tjöldum I
nærri 5000 metra hæð á há-
sléttu I Afganistan. Þjóð-
flokkur þessi býr við ein-
hver erfiðustu lifsskilyrði i
heimi. Annað hvert barn
deyr nýfætt, og þriöjungur
mæðra deyr af barnsförum.
Þýðandi og þulur Ellert
Sigurbjörnsson.
21.35 Sekur eða saklaus?
(Boomerang) Bandarisk
biómynd frá árinu 1947.
Leikstjóri Elia Kazan. Aðal-
hlutverk Dana Andrews,
Jane Wyatt, Lee J. Cobb og
Arthur Kennedy. Sagan,
sem byggð er á sannsögu-
legum atburðum, gerist I
Fairport i Connecticut.
Prestur er skotinn til bana.
Mikil leit er hafin að
morðingjanum, en hann
finnst ekki. Kosningar eru I
nánd, og stjórnarandstæð-
ingar gera sér mat úr mál-
inu til að sýna fram á getu-
leysi lögreglu og saksókn-
ara. Þýðandi Óskar Ingi-
marsson.
23.00 Dagskrárlok
fcr í JÖTUNHEIMUAA
FJALLANNA 68
farnast vel meðal Lappanna, ef hann rækti starf sitt af
samvizkusemi.
Páll og Sveinn Ólafur letu sér vel líka, að broðir þeirra
hafði ráðið sig hjá Turra. Heima hafði hann ekki gert
annað upp á síðkastið en liggja í illdeilum. Heimilið
myndi líka njóta góðs af þvi, að Jónas gerðist hjarð-
maður. Það hafði strax komið á daginn, því að ekki hef ði
Turri komið meðtvö hreindýr, ef Jónas hefði ekki verið
kominn til hans.
Margrét andæfði ekki heldur þessari ráðabreytni. En
Ólaf ía var áhyggjuf ull á svipinn. Henni virtist það rangt
af Jónasi að fara til Lappanna. Það hefði illt í för með
sér. Jónasi þótti vænt um einhverja stúlku, og nú fór
hann burt. Það kunni ekki góðri lukku að stýra.
XIX.
Menn bjuggust við hörðum vetri, og þegar um jóla-
leytið var orðið lýðum Ijóst, að hungrið myndi sverfa
fast að sumum. Það var þungt áfall, að næturfrostin
skyldu eyðileggja uppskeruna, en ofan á það bættist, að
snjólög urðu mikil og oftast mjög frosthart. Veðra-
hamurinn torveldaði veiðiskap, og öðru eins rjúpnaleysi
og þennan vetur mundu menn ekki eftir síðan í hallærinu
1867. Það var líka fátt um tóf ur og úlfa. Menn voru með
boga og gildrur úti um allt, hlóðu skothús og flæmdust
um allar trissur i leit að dýrum, en báru lítið úr býtum.
Það var eins og veðurharkan hefði hrakið allt lifandi til
suðlægari stöðva.
Aron kom að Marzhlíð í byrjun janúarmánaðar. Hann
horfði ekki björtum augum til framtíðarinnar. Kornið
var svo dýrt, að enginn gat keypt það, og áður en voraði
yrði helmingurinn af sambýlisfólki hans búinn að leggja
upp laupana. Nei, gæti hann bara aflað sér peninga til
þess myndi hann fara til Ameriku. í þessu landi var ekki
búandi.
Lars hlustaði þögull á harmtölur sonar síns. Þetta
Ameríkutal var ekki nýtt af nálinni. Bæklingar frá stóru
skipafélögunum bárust við og við eftir einhverjum
duldum leiðum alla leið upp i fjallabyggðirnar. Hefði
látið sæmilega í ári, myndi fólk tæplega hafa litið á þá!
En nú varð mörgum fjallabúana það fyrir að fletta
þessum litskrúðugu auglýsingapésum og lesa um landið,
þar semhvorki þekktist f rost né hungur. En engum datt í
hug að skrifa vestur um haf og biðja um glöggar frá-
sagnir af dásemdunum í þessari furðulegu heimsálfu.
En þeir, sem áttu ekki peninga f yrir einni tunnu af korni,
gátu ekki auðveldlega keypt sér farseðil til Ameríku.
Það var hér um bil jafn miklum erfiðleikum bundið að
fara til þessa ævintýralands og komast í himnariki í
lifanda lífi.
í Marzhlið ríkti ekki enn nein neyð. Náttúrlega hafði
veiðin verið nauðléleg, þar eins og annars staðar, en það
hafði verið haldið vel utan að kornlúkunni og miklu af
berki verið blandað í mjölið. Hreindýrakjötið kom líka í
góðar þarfir, og ein af kúnum hafði borið fyrir jól. Hér
var ekki heldur hóp barna að metta. Það var alltaf til
eitthvað til þess að stinga upp í börnin tvö, sem Margrét
átti, og litlu stúlkuna, sem Ólafía hafði átt fyrir fáum
mánuðum þurfti ekki að ætla neinn mat. Hún fékk
næringu svo lengi sem móðir hennar hélt holdum og fyllti
brjóstin. Ef ekkert sérstakt steðjaði að, voru líkur til
þess, að fólkið í Marzhlíð slyppi öðrum betur þennan
harðindavetur.
Janúarmánuður var svo kaldur, að það var varla kom-
andi út fyrir dyr. Milli frostkaflanna, voru grenjandi
hríðar. Sulturinn læsti klónum inn í grá hús frumbýling-
anna í f jalladölunum, og barnmargar konur neru beina-
berar hendur sínar í örvæntingu. Magarnir á börnunum
voru orðnir undarlega þembdir. Drukku þau of mikið af
vatni? Eitthvað varð þó að gef a þeim, þegar þau grétu af
hungri — vatn og of urlítinn bita af silungi, sem saltaður
hafði verið um haustið.
Menn urðu áhyggjufyllri með hverjum degi. Nú
áræddu þeir ekki lengur að fara í langar veiðiferðir.
Einn frumbýlingurinn hafði fundizt helfrosinn nokkra
kílómetra frá bæ sínum og aðrir óttuðust sömu örlög —
að þeir gæfust upp af sulti og sinnuleysi og kæmust
aldrei heim. Þeir urðu að láta sér nægja að leggja snörur
í grennd við byggðirnar og hyggja að netunum. Það var
samt tilgangslaust að vitja um netin. í þessari hörku
f ékkst ekki branda í netin. Þeir vissu það, en gátu samt
ekki látið vera að rölta niður á ísinn og vita, hvort ekki
hefði gerzt kraftaverk. En meðan menn biðu eftir
kraftaverkinu, gerðist undarlega hljótt á heimilum
flestra frumbýlinganna. Hvergi heyrðist hundagá —
sg Hetja, þetta var ekki mikiö
og ekkert alvarlegt.... svona, svona!
Hrægammar fylgjast vel meö okkur!