Tíminn - 23.06.1977, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 23. júni 1977
15
hljóðvarp
Fimmtudagur
23.íúni
7.00 Morgunútvarp VeBur-
fregnir kl. 7.00, 8.15 og 10.10.
Morgunleikfimi kl. 7.15 og
9.05. Fréttir kl. 7.30, 8.15 (og
forustugr. dagbl.). 9.00 og
10.00. Morgunbæn kl. 7.50.
Morgunstund barnanna kl.
8.00: Sigriður Eyþórsdöttir
les sögur úr bókinni
„Dýrunum i dalnum” eftir
Lilju Kristjánsdóttur (6).
Tilkynningar kl. 9.30. Létt
lög milli atriða. Viö sjóinn
kl. 10.25: Ingólfur
Stefánsson ræðir viö Sigur-
jón Stefánsson skipstjóra:
— fyrri þáttur. Tónleikar kl.
10.40. Morguntónleikar kl.
11.00: Janus Starker og
Györgi Sebök leika Sónötu i
D-dúr fyrir selló og pianó op.
58 eftir Mendelssohn/
félagar i Vinaroktettinum
leika Sextett i Es-dúr fyrir
tvö horn og strengjasveit
op. 81b eftir Beethoven /
Alfred Sous og félagar i
Endres kvartettinum leika
Kartett fyrir óbó og strengi i
F-dúr (K404) eftir Mozart.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. A frlvaktinni.
Margrét Guðmundsdóttir
kynnir óskalög sjómanna.
14.30 Miödegissagan :
„Elenóra drottning” eftir
Noru Lofts Kolbrún
Friðþjófsdóttir les þýöingu
sina (7)
15.00 Miðdegistónleikar
Hljómsveit franska út-
varpsins leikur „Hjaröljóð á
sumri” eftir Arthur
Honegger: Jean Martinon
stjórnar. Sinfóniuhljóm-
sveitin I Boston leikur Kon-
serttilbrigöi eftir Alberto
Ginastera: Erich Leinsdorf
stjórnar. Aimée van de
Wiele og hljómsveit
Tónlistarháskólans i Paris
leika „Concert Champétre”
eftir Francis Poulenci: —
Georges Prétre stj.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Tónleikar.
17.30 Lagið mitt Helga Þ.
Stephensen kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Daglegt mái Helgi J.
Halldórsson flytur þáttinn.
19.40 Einsöngur I útvarpssal:
Sigriður Ella Magnúsdóttir
syngurlagaflokkinn „Konu-
ljóð” eftir Robert Schu-
mann. Textaþýðing eftir
Daniel A. Danfelsson.
Clafur V. Albertsson leikur.
20.05 Leikrit: „Rógburður”
eftir Lillian Hellman.
Þýöandi: Þórunn Sigurðar-
dóttir. Leikstjóri: Stefán
Baldursson. Persónur og
leikendur: Karen Wright ...
Guðrún Ásmundsdóttir,
Martha Dobie ... Kristbjörg
Kjeld, Mary Tilford ... Val-
gerður Dan, Frú Amalía
Tilford ... Anna
Guðmundsdóttir, Lily
Morter ... Þóra Friðriks-
dóttir, Peggy Rogers ... Sól-
veig Hauksdóttir, Joseph
Cardin ... Arnar Jónsson,
Rosalie ... Svanhildur
Jóhannesdóttir, Evelyn
Munn ... Helga Þ. Step-
hensen, Agata ... Bryndis
Pétursdóttir. Aörir
leikendur: Sólveig Hall-
dórsdóttir, Elisabet Þóris-
dóttir og Viðar Eggertsson.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Fjöllin
okkar. • Einar Haukur
Kristjánsson skrifstofu-
stjóri talar um Heklu.
22.45 Hljómplöturabb Þor-
steins Hannessonar.
23.35 Fréttir. Dagskrárlok.
LÍKI OFAL rK IIÐ rrs

eftir Louis Merlyn
Hann horföi rannsakandi á Fran. Hún var róleg, virtist
köld, en einmitt það hafði orðið svo mörgum karlmönn-
um að falli. Þannig minntist hann hennar, ekki eins og
hún var þegar hann fann han í fyrstu, skelf ingu lostna
og skjálfandi vegna atburðanna.
— Þessi Neilson kom inn i herbergi yðar og þið rif ust.
Hann fór fram og þér eltuð hann með þessa fallbyssu
hérna. Er það rétt?
Varir hennar skulf u, en hún svaraði rólega: — Já.
— Þér hittuð hann aftur hjá fólkinu og nef nduð naf nið
hans. Þegar hann sneri sér við, skutuð þér. Þrisvar.
Þrjár kúlur hittu hann, ein í andlitið og tvær í líkamann í
nánd við hjartað. Síðan komið þér hér inn og fóluð yður á
vald Nat Silone, yfirmanni yðar.
— Hættu þessu, Rick, sagði Silone. — Þer er búið að
segja þér það.
— Löggan rífur hana í sig, sagði Milan. — Þeir hella
yfir hana spurningunum.
— Þeir f á ekkert tækifæri til að ná henni. Ég læt engan
lögregluhálfvita yfirheyra Fran.
Rödd Silones var hlýlegri en Milan hafði nokkru sinni
heyrt hana áður. Hann sagði: — Hún skaut hann í viður-
vist vitna. Það er ekki hægt að neita sliku.
— Þeir ná henni ekki, svaraði Silone. — Taktu hana
með þér og feldu hana.
Rick Milan hló, hljómlausum hlátri. — Ekki einu sinni
fyrjr þig, Nat. Hún verður að taka afleiðingunum.
— Nei. Milan leit við, þegar Siione tók bréfið ofan af
byssunni. — Líttu á þessa hérna. Rick.
Milan gekk yf ir gólf ið og tók byssuna upp. — Er þetta
hún?
— Það er hún, svaraði Silone. — Þetta er byssan, sem
hún hafði í herbergi sínu. Sérðu nú, hvers vegna ég vildi,
að þú tækir Fran með þér?
— Hún gæti að minnsta kosti ekki hafa drepið neinn
með þessari byssu. — Alls ekki með því að skjóta úr
henni, svo mikið er víst, sagði Milan.
Fran starði á þá til skiptis. Fallegar, rauðar varir
hennar voru eilítið aðskildar. Hún var mjög aðlaðandi,
þrátt fyrir allt of mikinn andlitsfarða, sem hún hafði
vegna starfsins. Munnur hennar var fallega lagaður,
likaminn vel byggður og fagurlagaður án þess að verka
ögrandi, jafnvel þótthún væri í hvítum kjól án axlahlíra.
Nú sagði hún: — Það hlýtur að vera þessi byssa.
Milan sneri sér að henni. — Eruð þér viss?
— Ég lét Nat fá hana. Hún hallaði örlítið undir flatt.
Milan lokaði augunum. Hann vildi óska þess að hún
væri ekki rauðhærð. Ekki raunverulega rauðhærð,
heldur með þennan djúpa lit, sem írskir hundar hafa og
sumar afskaplega vandaðar mahonímublur. Hann
horfði á hana ópersónulegum svip eins og hann horfði
raunar á allar konur, en háraliturinn fór í taugarnar á
honum.
— Og hvað gerði Nat við hana?
— Ég lagði hana á skrifborðið, svaraði Silone. — Ég
lagði bréfið yfir hana og hringdi til þín.
— Ég var að spyrja hana.
— Já, ég held að hann haf i gert það, svaraði Fran. —
Ef Nat segist hafa gert það, þá gerði hann það.
Milan hafði aldrei staðið Nat Silone að lygum. Hann
var heiðarlegur af atvinnuspilara að vera. En hins vegar
hafði Milan aldrei vitað til þess að Fran lenti i vanda. —
Viltu sverja það, Nat?
— Ég neyðist til þess, svaraði Nat Silone. — Þetta er
ómögulegt, en það er svona samt. Grannir fingur hans
hreyfðust yfir byssuna. — Og hvað?
Milan tók sigarettuna út úr sér og horfði á hana.
fleygði henni síðan í messingpott, sem stóð í horninu við
skrif borðið.
— Ég tek hana með, sagði hann. Hann var alltaf fIjót-
ur að taka ávkvarðanir. Vonandi reyndist þetta ekki eitt
af þeim tilfellum, sem honum skjátlaðist um.
Hann tók lyklakippu upp úr vasanum og lagði hana á
skrif borðið. — Billinn minn er úti baka til, stór, svartur,
fólksbíll. Settu fötin þín og dótið í hann og bíddu mín.
Flautaðu, þegar þú ert tilbúin.
Fran stóð upp og leit spyrjandi á Silone. Hann kinkaði
kolli og brosti stuttu og dauflegu brosi. Hún gekk að
dyrunum með þeim yndisþokka, sem kona hefur, þegar
hún kemur inn i f ína veizlu, en ekki eins og hún hefði rétt
framið morð.
Milan settist niður, þegar dyrnar lokuðust. — Má ég
svo fá söguna, takk?
Silone baðaði út handleggjunum. — Ég býst við að hún
haf i orðið afbrýðisöm, Rick, ég hef aldrei getað þolað
Neilson, hann var snikjudýr. En Fran var vitlaus í hann.
Hann kom hingað með aðra konu. Fran er skapmikil.
Milan sagði rólegur: — Ég hef mitt ákveðna starf,
Nat. Ég á fullt í fangi með tryggingafélögin og hjóna-
skilnaðina. Þó ég sjái um verstu skítverkin, er ég ekki
fífl. Ég þoli heldur ekki, að neinn reyni að gera mig að
fifli. Ekki einu sinni þú.
— Um hvað annað gæti verið að ræða? spurði Silone.
— Hvað annað? sagði Milan stríðnislega. — Þú mundir
selja sál þina fyrir Fran Riley og það er gagnkvæmt. Þú
ert eina mannveran sem hún f yrirlítur ekki f ullkomlega.
Við vitum það báðir. En nú er ætlazt til að ég gleypi
svona sögu hráa. Nei takk.
— Þetta hljómar hjá þér einsog við Fran séum — elsk-
endur, sagði Silone og brosti dauflega.
— Ég veit betur, svaraði Milan. — En vináttusamband
eins og ykkar getur verið alveg jaf n sterkt. En þetta sem
þú sagðir áðan, er tóm þvæla.
Silone baðaði aftur út handleggjunum. — Ég gat mér
þess aðeins til, sagði hann. Hann horfði rólegur á Milan.
. Hann var lítill, laglegur maður með olífugult hörund,
silkimjúkt hár og brosti stundum fallega. Aðeins var
hægt að sjá á augum hans, að hann væri f immtugur.
Milan leiddi þetta hjá sér andartak. — Hvað var hitt
fólkið að gera hérna svona snemma? Hann leit á úrið. —
Klukkan er ekki orðin níu ennþá og ekki búið að opna
opinberlega.
— Fran hringdi til Neilsons og bað hann að koma.
Miller var hér að tala við mig. Hann kemur hér m jög oft.
— Og Neilson var með stúlku með sér?
— Polly Baird, skýrði Silone, — Víxlarafyrirtækið.
— Hvað með Neilson?
— Hann var lögf ræðingssonur, svaraði Silone. — Hann
lét Neilson eftir heilmikla peninga og prýðisfyrirtæki, en
eftir-þvi sem ég hef heyrt, er lítið eftir að hvoru tveggja.
Milan spurði lymskulega: — Skuldar hann þér nokkuð?
— Fimmtán þúsund, svaraði Silone. — En ég mundi
ekki myrða hann.
— Dágóð skrýtla, sagði Milan. — Þú mundir ekki gera
það, en Fran mundi hins vegar gera það.
— Hún var bara æst, sagði Silone, — Hún var að reyna
að hræða hann. Hún vissi, að það voru bara púðurskot i
byssunni.
Milan kveikti enn i sigarettu. — En ef einhver hefur
reynt að setja raunveruleg skot i hana?
— Nei, svaraði Silone. — Þetta er startbyssa. Það er
ekki hægt að skjóta með þeim. Hlaupið er ekki nógu svert
til að kúla komist gegnum það.
— Mér sýnist það, sagði Milan. Hann stóð upp og greip