Ísafold - 06.11.1912, Blaðsíða 2

266
18 AFOLD
þó um það, að Grikkir fái að eignast
borgina. Sennilegast að Tyrkir fái þó
í öllu falli, að halda henni um sinn,
af þvi ekkert stórveldanna fær leyfi
hinna til þess að ráða þar yfir skipa-
leiðum.
Til Júlínsar Julínussönar
skipstjóra.
----1
Snngið í samsæti 1 Reykjavík,
í£5. nóvember 1912.
ffið kostum enn þá útlent mál,
og óviðbundnar hendur,
með sóma yom um Islands ál
og allar vorar strendur.
Hér hafa flestir fengið nóg
með frónsku skapi og þungu,
að tauta Buslubæn á sjó,
með bending fyrir tungu.
Þvi er oss þar hver Islands son
um æginn heilla boði,
sem eitthvert hugboð, einhver von,
og eins og morgunroði.
Og þótt við orkum ekki mót,
og annar leikinn vinni,
þá er það altaf blessuð bót
að bölva’ á tungu sinni.
Og njóttu heiðurs hvar sem er.
Þú hittir rétta veginn.
Ef fleiri líka að landi ber,
er lánið okkar meginn;
og sá mun vera víða hér,
sem vilja mundi feginn,
að margir lentu líkir þér —
og landið ætti fleyin.
Þú sýndir bæði’ um breiðan mar
og brimi roknar strendur,
að frækn er stjórn og farsæl þar
sem frónskur drengur stendur.
Og heill sé þeim, sem hjá þér dró
sinn hjör við Ægis dætur
og setti stafn með sömu ró
í sólskin, rok og nætur.
Og hljótið þakkir hér í kvöld,
og heillir vel og lengi,
sem vonarboði urn afreks öld,
um íslenzk skip og drengí,
og þá mun bjart um þetta svið,
og þá mun fritt að skoða
hið litla frækna, frónska lið
hins fyrsta morgunroða.
Þ. E.
Gjöf til Heilsuhælisins.
Páll bóndi Gíslason á Víðidalsá í Steln-
grímsfirði hefir gefið Vífilsstaðahællnu
100 krónu minningargjöf um föður
sinn, Gísla Jónsson á Víðidalsá, er and-
aðist á síðastliðnu vori.
'Gísli sál. var fæddur 21. júní 1847,
hafði verið bóndi í full 40 ár. Var vel-
metiun sæmdarmaður í hvívetna.
braut úr átthögum sínum norður þar,
fór víða um land, lagði margt á gerva
hönd, fekst við skólastörf, grjótvinnu
og vegavinnu o. fl. Að síðustu fór
hann til Vesturheims og hafði í huga
að gerast unitaraprestur. En það mis-
tókst. Þá er hann var hálfþrítugur,
vitjaði hann aftur fósturjarðar sinnar,
og var nú heldur stórt í huga. Hann
hafði unnið þess heit að verða skáld.
Hann skrifaði og skrifaði, bæði nætur
og daga, en líkaði aldrei neitt og reif
það jafnharðan sundur aftur. Lítið
eitt var prentað eftir hann um það
skeið, en kvað lítið að. Græddist hon-
um hvorki fé né sæmdir að þessu
sinni, og hélt því aftur vestur yfir haf-
ið, vann þar að ýmsu, var t. d. spor-
vagnsstjóri í Chicago, en þótti stund-
um helzti viðutan. Hann hefir ritað
bók um andlegt líf í Ameríku (»Fra
det moderne Amerikas Aandsliv«), og
er þar heldur illorður í garð Vestur-
heimsmanna, bókmenta þeirra, frelsis
og menningar. Kveður hann hið
mesta skrílveldi ráða þar boðum og
banni, frelsið í fjötrum og Mammon
og tHumbugt guði Vesturheims.
1888 birtist eftir hann sögukafli, er
kallaðist »Sultur« (»Sult«). Síðan
fyrstu smásögur Alexanders Kiellands
komu út kringum 1880, hafði ekkert
nýbrigði i norskum bókmentum vak-
ið slíka afskapa-athygli sem þetta
sögubrot nýgræðingsins Hamsuns.
Svo mjög stakk stillinn i stúf við
alt, er um þær mundir var ritað á
Norðurlöndum. En eðlileikastefnan,
(»Naturalismen«), drotnaði þar á
þeim dögum i listum og bókmentum.
Þetta sögubrot var búið beztu list-
Sanðfjárslátrnnaraðferðin
gamla og nýja m. m.
----- , Nl.
Danlr telja víst, að ef skepnan deyr
á einu augnabliki, þá rennl blóðið ekki
vel úr henni og kjötið verði því ekki
nógu gott. Það er víst rétt, að blóðlð
er að minsta kosti lengur að renna úr
þeirri skepnu, sem skotin er, en úr ann-
ari, sem meira hefir fyrir að deyja. En
það er sannfæring mín, að það megi láta
alt blóðið renna úr skepnunni þótt hún
sé skotin.
Ef kindur væru skotnar, þá ætti að
hafa það svo, að setja þá kind, sem á
að slátrast á hæfilega afskektan stað, t.
d. í stól, sem til þess væri gerður og
væri 3vo útbúinn, að kindin öll væri í
sjálfheidu; höfuðið líka, svo ekki þyrfti
að halda í hana. Þá ætti ekki að vera
hætt við að slys hlytist af skotinu. En
það þarf að fara vel um kindina. Svo
undir eins og skotið er riðið af, að kind-
in só hengd upp á afturfótunum, stung-
in í hjartað og settar í sundur hálsæð-
arnar, þá hlýtur blóðið að renna úr
henni bæði fljótt og vel, því þarna eru
opnaðir tveir vegir fyrir það að komast
burt, og svo kemur þyngdarlögmálið
líka með sínar verkanir.
Þessi aðferð er að vísu nokkuð kostn-
aðarsamari en sú sem nú er notuð, en
hún er líka svo miklu mannúðlegri, að
ekki er samlíkjandi.
Mundu það verða margir fjáreigend-
ur, sem teldu það eftir kindunum
sínum, þótt það yrði 3—5 aurar á kind,
sem eyddist meira til slátrunar, fyrir það
að þær fá að deyja svo þær vita ekki
af? Ekki hugsa eg það. Enda þótt
sljóleiki manna og kæruleysi sé næsta
mikið í þessu efni. Jafnvel sumir af
okkar betri mönnum segja, að það só
margt eins vont, sem skepnurnar varði
að þola, eins og vera skornar, og meira
að segja að mennirnir verði oft að þola
eins miklar kvalir.
Þetta er auðvitað hvorttveggja satt.
En bætir það nokkuð þessa skurðarað-
ferð. að vita það, að skepnunum líður
oftar illa en þá stundina, sem verið er
að skera þær?
Eða mundi nokkrum manni, sem
oft hefir liðið illa um æfina, þykja
það nokkur bót, ef hann vissi það, að
hann líka þar á ofan ætti að hafa mikið
fyrir að deyja, þegar að því kæmi?
Nei, allir menu óska sór þess, hvernig
sem æfi þeirra hefir verið, að fá sem
hægast andlát. Þá ættu menn líka að
hugsa mjög vel um það, þegar skepna
sem hefir gaman af að lifa eins og
mennirnir, er tekin í mannanna þarfir,
til að svipta hana lífinu, að gera það
svo hreinlega sem framast er unt.
Því verður ekki neitað, að skepnurnar
líða margt og mikið ilt fyrir mennina,
oft án þess að þeir geti við það ráðið
eða vilji að þeim líði illa. En svo líka
ósegjanlega oft af sljóleika þeirra og
kæruleysi.
Það er fært í frásögur á Vesturlandi,
að bóndi var að skera kind. Einhver,
sem horfði á, sagði að hnífurinn biti illa.
»Eg læt tímann vinna það« svaraði
bóndi.
kostum þeirrar stefnu, bersögli og
sannsögli um veruleik lífsins, en hafði
borið gæfu til að sneiða hjá mörgum
göllum hennar og glöpum, einkum
að því leyti, að höf. hafði ekki hreyft
hönd né penna við ýmsu efni, sem
rithöfundar eðlileikastefnunnar hrúg-
uðu í bækur sínar. Má þar tilnefna
alls konar lýsingar á ytri smáatvikum
og ytra ástandi. Þess konar lét Ham-
sun sig engu skifta. Hann lýsti að eins
því, sem logaði af tilfinningum og lífi.
Hér fer lesandinn hvergi um gróð-
urlausar auðnir óverulegra hvers-
dagsatburða og tilviljana. Hér dottar
Hómer hvergi. Skáldið lætur ungan
rithöfund segja sjálfan frá baráttu sinni,
sultarkvölum, ofsjónum, æði og ör-
væntingum. Varð hann frægur um
öll Norðurlönd fyrir bókina, og er
kunnasta skáld Noregs, sem nú er
uppi. Hefir hann ritað mikið, bæði
skáldsögur, ljóð og leikrit. Mesta lista-
verk hans er »Pan«, sem fyr er getið,
þar sem hann lýsir hinpm eilífa sum-
ardegi norðurlandsins norska, eins og
hann kemst að orði í byrjun bók-
arinnar.
Hamsun er maður, sem hugsað hefir
sitt af hverju um lífið og hlutina.
Það mun lítill vandi að sýna fram á,
að hann hugsar ekki alt af rökrétt.
En hann hugsar vafalaust sjálfstæðara
en margur rökfræðiprófessor. Hann
hefir ekki hnuplað hugsunum sínum
né fengið þær léðar hjá öðrum. í
dómum sínurn og skoðunum liggur
hann alstaðar þvers um, eins og Jón
hrak í gröfinni. Skoðunum hans
kynnast menn ekki í Viktoríu. Þær
sjást bezt í »Mysterier« og »Munken
Svona yfirgnæfandi tilfinningarleysi
er víst, Bem betur fer, fágætt, enda næst
þvf óskiljanlegt, því þessi bóndi hafði
ekki verið vondur maður.
Einhver kann aS hugsa sem svo, aS
þeim kindum, sem í sláturhúsin fara, só
ekki vandara um en þeim, sem slátraS
er heima, því ekki muni þaS koma til
mála, að kindur verði skotnar á hverju
einstöku heimili.
En því er þar til að svara: Fyrst
er betra, að frelsa nokkuð af sláturfónu
hvert haust frá kvalafullum dauðdaga,
en að geta enga kind frelsað frá honum.
í öðru lagi er það, að þær klndur,
sem til sláturhúsanna eru reknar, verða
vanalega að mæta einhverju misjöfnu
frá því þær eru reknar að heiman og
þangað til að tekið er af þeim lífið. Svo
það væri þá ekki of mikið þó þær hefðu
það í staðinn, að þurfa ekki að líöa jafn-
kvalafullan dauðdaga og þær sem deyja
heima.
í þriðja lagi er það, að því sem vont er
að koma við á hverju einstöku heimlli,
það ætti aö vera mögulegt að framkvæma
í stórfólögum. Líka ekki ómögulegt, að
þessi aðferð yrði tekin upp á heimilun-
um ef hún yrði innleldd i sláturfólög-
unum.
Það er tvent, sem gerir gömlu slátr-
unaraðferöina enn þá hroðalegri en hún
þyrfti að vera, það er hvað handtökin
eru sein hjá fjölda mörgum þegar þeir
skera, og hnlfarnir ekki nálægt því í
eins góðu standi og á að vera.
Sumir skera hálsinn svo seint, að það
er líkast því að þeir sóu að sneiða ost
í hægðum sínum, og ekki nóg með það,
heldur sarga þeir lengi í beinin sumir,
eins og þeir hugsi að kindin deyi fyr
fyrir það, og sárfáir hafa hugsun á eða
lag til að setja í sundur mænuna um
leið og þeir bregða á hálsinn.
En svoleiðis á það að vera, að hnífur-
inn só mjög vel beittur, svo vel beittur,
að hnífsbragðið só eitt, að eins
e i 11, og ríði af í e i n n i s v i p a n, og
undir eins og hnífsbragðið er riðið af,
þá að bregða oddinum á hnífnum í
mænuna. En ef maðurinn, sem sker,
hefir ekki lag á að hitta mænuna
u n d i r e i n s, þá er bezt fyrir hann
að hugsa ekki um að gera það fyr en
það mesta er farið af blóöinu, þvi það
ættu allir að geta skilið, að það stór-
kvelur skepnuna að vera að sarga með
hnífnum i beininu.
Ef sláturfólögin sjá sór ekki fært, af
einhverri ástæðu, að taka meðvitundina
frá sauðfónu með byssu, þá verða þau
þó að sjá um það, að hver kind só skorin
með nýbrýndum hníf. Að hafa
margar kindur í einni brýnu er óhæfa.
Fínasta eggin fer úr við fyrstu kind-
ina. Vitaskuld hefir sá sem sker ekki
tíma til að brýna við hverja kind, held-
ur ætti að hafa fleiri enn einn hníf í
takinu og einn maður ekki geri ann-
að meðan verið er að skera, en að brýna.
Til þess má hafa gamlan laghentan
mann, sem ekki er orðinn fær um að
vinna fyrir háu kaupi.
Eg hefi heyrt, að sumstaðar í sveitum
só sá vani, að leggja fuliorðna hesta niður
og skera þá svo lifandi á háls elns og
kind. Það er ólíklegt að þeir menn
sem geta fengið sig til að nota þessa
Vendt*. í »Mysterier« gerir hann
gys að ýmsum átrúnaðargoðum þjóð-
anna á þeim tímum, er bókin kom
út, og heimskar dýrkun manna og
dálæti á þeim. Hann hefir þar Hugo,
Maupassant, Gladstone og sjálfan Ibsen
að skotspæni. En einkum er honum
uppsigað við Tolstoy. Honum finst
lítil ástæða til að dást að siðferðis-
guðspjöllum hans. Hann kveðst ekki
mundu fást um þetta, ef Tolstoy væri
fjörugur unglingur, er ætti að berjast
við fjölda freistinga. En hann gerðist nú
feyskið gamalmenni með skrælnaðar
tilhneigingar og hvatir. Það er eitt
einkenna Hamsuns, hve mikinn imu-
gust hann hefir á skáldunum. Hann
hefir hvað eftir annað, bæði í skáld-
ritum sínum og flugiitum, reynt að
svifta af þeim helgidómsskrúðanum,
er þjóðtrú og þjóðarálit hafa hjúpað
þá, kallað þá kláða á þjóðfélagslíkam-
anum og fleirum virðingar-nöfnum.
»Hvað er mikið skáld ?« spyr aðal-
hetjan i »Mysterier«. . . »Maður, sem
skammast sin ekki, sem aldrei blygð-
ast sín«. Þótt vér eigum ekki mikið
af stórskáldum, er ekki óliklegt, að
sumum athugulum íslendingum þyki
gaman að þessari lýsingu hans.
»Munken Vendt«, afarlangt leikrit
í ljóðum, er þrunginn hugleiðingum
um réttlættið í lífinu, — efnið að því
leyti líkt og í fobsbók. Kennir þar
margs konar merkilegra og einkenni-
legra hugleiðinga. Að síðustu virðist
skáldið komast að þeirri skoðun, að
alt sé í rauninni jafnverðmætt, æska
og elli, manngæði og mannnvonzka:
ljótu slátrunaraðferð við jafnstóra, við-
kvæma og vitra skepnu, sem hesturinn
er, taki mjög nærri sór, að skera kind-
ur á háls lifandi.
Enn þann dag í dag eru svín drepin
á þann hátt, að þau eru stungin í hjart-
að lifandi. Það er sú svínslegasta slátr-
unaraðferð sem til er. Það er líka sagt
að þau beri sig hörmulega.
En ekki má breyta út af þessum rót-
gróna, steinblinöa vana. Hjartað er
víst eitt allra viðkvæmasta líffæri dýr-
anna eins og mannanna, og þar að auki
er skepnan lifandi þó búið só að stinga
hana í hjartað. Hún deyr eftir vissan
tíma; lífið fer með blóðinu.
Þessar slátrunaraðferðir á hestum og
svínum, ættu sem fyrst að ieggjast nið-
ur. Það þarf að banna þær með lögum.
Byssan á að koma í staöinn fyrir
hnífinn.
]. M.
Krýsivík.
Húsmæðraskólinn á ísafirði.
Skóli þessi tók fyrsta sinni til Btarfa
1. október síðastliðinn.
Þau eru tildrög til skólastofnunar þess-
arar, að það hefði lengi verið áhugamál
bæjarfógetafrúar, Camillu Torfason, að
koma á í kaupstaðnum hagkvæmari
fræðslu handa húsmæðrum og húsmæðra-
efnum. Vakti frúin máls á þessu í kven-
fólaginu »Ósk« á ísafirði, þar sem hún
er formaður, og tók fólagið að sér for
göngu þessa máls. Fór svo, að stofnfó
fekst nægilegt til skólans : 1000 kr. á
ári, hvort árið, á yfirstandandi fjárhags-
tímabili úr landssjóði, 300 kr. tillag úr
bæjarsjóði ísafjarðarkaupstaðar, 300 kr.
úr sýslusjóði Norður-ísafjarðarsýslu, og
sjálft lagði kvenfólagið »Ósk« 300 kr.
til skólans úr Bjóði sínum.
Forstjórn skólans er hjá stjórnar-
nefnd, er kvenfólagið Osk kýs innan fó-
lags. Hefir nefndin á hendi reiknings
hald, út- og innborganir skólans, ræður
húsmóður skólans og kennara og hefir
yfirstjórn skóians alla.
Fyrst um sinn er ákveðið að skólinn
starfi 8 mánuði árslns; er þeim skipt í
2 námsskeið, 4 mánaða hvort, og eru
12 nemendur á hvoru námsskeiði í senn.
Kensia fer fram daglega frá ki. 8 árd.
til kl. 8 síðdegis. Allri kenslu og fræðslu
er svo hagað, að komið geti húsmæðr-
um að mestu hagkvæmu gagni, mikil á-
herzla lögð á reglusemi, nýtni, þrifnað
og stundvísi.
Verklegar námsgreinar eru: matar-
tilbúningur alls konar, notkun húss og
herbergja, þvottur fata og áhalda, eid-
hússtörf öll og alt er miðar til þess að
verða stjórnsöm og reglusöm húsmóðir.
Auk þess er kendur lóreftssaumur, við-
gerð fatnaðar og saumur á barnafatn
aði.
Bókleg kensla er veitt í næringar-
efnafræði, heimilis og búrelkningum, —
kent að þekkja næringargildi matarteg-
unda og verðmæti og næringargildi hvers
manneldisefnis fyrir sig. Þá er og kend
sjúkrahjúkrun á heimilum og einföld-
»Vort maal er at lære, at Frihed
og Tvang,
at Sygdom og Ælde, at Væde og Törke,
at Godhed og Ondskab, at Lys
og Mörke —
at alt er Værdier af lige Rang«.
Persónur Hamsuns minna á náttúr-
una á æskustöðvum hans. Líkt og
veður skipast fljótt í lofti þar nyrðra,
eru þær stundum skjótar til athafna.
Þær ráða ekkert við sjálfa sig. Til-
viljunin hendir þeim til og frá sem
leikfangi sínu. Þær eru flestar
dutlunga- og útúrdúrafullar. Og svona
eru bækur hans og stlll. »Oft fór
hugurinn með hann í gönur og bland-
aði inn í bókina hjáleitum útúrdúr-
um, sem hann varð að fella úr seinna
og breyta«, segir í Viktoríu um skáld-
ið, sem sagan er af ger. Þeir sem lesið
hafa eitthvað eftir Hamsun með eftir-
tekt, fá naumast varist þeirri hugsun,
að hér lýsi skáldið sjálfu sér. En það
er einkennilegt, að honum tekst oft-
ast bezt upp á þessum útúrdúrum og
krókum, A þeim ferðalögum skapar
hann »skjaldmeyjar, skripitröll og
skóga hugmynda*, er sýna, hvílíkri
hugkvæmni og andagift hann er gædd-
ur. Hvergi brennur og blossar slíkt
tilfinningabál, fjör og kraftur í stíl
hans sem þar. Hann bregður þar á
skeið, svo að alt logar og glampar af
eldglæringum.
Viktoría er ekki í röð fremstu rita
hans. En flestum mun þykja vænt
um hana, er lesa hana. Svo
þýð og fíngerð er frásögnin. Efn-
ið er að vísu ekki umfangsmikið.
Það er ástarsaga, eins og sagt er á
ustu og nauösynlegustu atriði heilsu-
fræðinnar í sambandi við hana.
Skólinn leigir í nýju og vönduðu stein-
steypuhúsi Eðvarðs Ásmundssonar kaup-
manns; er þar eldhús aiistórt og búr,
kenslustofa og íbúð húsmóður (forstöðu-
konu) skólans. En í kjallara er þvotta-
hús og geymsia. Því miður eru enn
eigi heimavistir í skólanum ; sofa nem-
endur Úti í bæ, en borða og hafa að
öðru leyti alla bækistöð sína í skólan-
um. Ollum starfstíma er nákvæmlega
skift niður, og starfa jafnan tveir nem-
endur saman. Ekki er selt fæði í skól-
anum öðrum en nemendum skólans, en
þeir borga í fæðispeninga og kenslukanp
að eins 25 kr. á mánuði. Ekki tekur
skólinn að sór veizluhöld, — alt miðar
að því, að námið verði sem notadrýgst
og reglulegast, og hvorki verði á því
tafir nó truflun á nokkurn hátt.
Húsmóðir skólans er ungfrú F j ó 1 a
Stetáns, úr Þingeyjarsýslu, er numið
hefir hÚ8móðurstörf í Sóreyjar-hússtjórn-
arskóla í Danrnörku. Hún kennir og
næringar efnafræði og heimilisreikninga.
Hjúkrunarfræði kennir Guðrún Tómas-
dóttir Ijósmóðir.
Aðsókn er mikil að skólanum ; kom-
ust miklu færri en vildu að 1. náms-
skeiði, og næsta námsskeið er þegar full-
skipað, án þess auglýst hafi verið.
Vinningur mikill er það fyrir Vestur-
land, og einkum þó fyrir ísafjörð, að
fá slíkan skóla heima hjá sór, þar sem
dætrum þess veröur dýr og langsótt
fræðsla í aðra fjórðunga landsins, en
með skóla þenna er bæði myndarlega
og hyggilega af stað farið.
x + y.
Langt sund. Rúsneskur sundsnilling-
ur að nafni R o m a n t-
s c h e n k o svam í sumar yfir kaspíska
hafið á 24 klst. og þótti mesta afreks-
verk. En Romantschenko hugsar sór
hærra. Hann hefir nýlega skorað á
Bretann B u r g e s s, er svam yfir Erm-
arsund um árið, að þreyta við sig sund
frá St. Pótursborg til Stokkhólms, frá
botni Finska flóans og betur þó út all-
anu flóann og síðan yfir Eystrasalt.
Þetta er feikna vegarlengd, talin 715
rastir eða meira en 14 sinnum austur
á Þingvöll hóðan úr bæ. Ef úr þessu
kappsundi verður, er það hið lang- lang
iengsta, sem nokkurntíma hefir reynt
verið.
ÍOO kr. gjöf
til barnavista i Heilsuhælinu hefir
Kristján Kiistjánsson afhent ísajold.
Verður nánara vikið að barnadeild
Heilsuhælisins í sambandi við þessa
gjöf bráðlega.
t Jón Árnason
dbrm. 1 Þorlákshöfn lézt í gær.
Hans verður nánar minst síðar.
titilblaðinu — ekkert nema ástarsaga.
Og það er eldgamalt. Það er ofurást
manns og konu, er ná ekki að njót-
ast, af því að faðirinn þarf að gera
dóttur sína að verzlunarvöru. En það
er búningurinn, sem bregður frum-
leiksblæ á hana. Hún er sundurlaus,
eins og flest, sem Hamsun skrifar.
Hún er full af útúrdúrum, sýnum,
vitrunum, myndum og smásögum.
Þetta er alt kvæði i sundurlausu máli
um ástina, er bera þess merki, að
skáldið finnur mjög til þess, hve vegir
ástagyðjunnar eru undarlegir og órann-
sakanlegir. Og þessir andríku skálda-
draumar og myndir eru fegurstu þætt-
irnir í bókinni — og er skáldgildi
hennar að mestu komið þaðan.
Líst Hamsuns kynnast menn því
vel í þessari bók. Þýðingin hefir
tekist vel, sem vænta mátti. Á stöku
stað hefði eg kosið sumt öðru vísi
orðað, en þýð. hefir gert. En slíkt
er smáræði hjá þvi, að honum hefir
hepnast að koma stilblæ og búnings-
einkennum Hamsuns á góða og lipra
islenzku. Vér eigum efni í góðan
þýðanda, þar sem Jón Sigurðsson er,
og væri óskandi, að hann þýddi fleiri
sögur og skáldrit á íslenzku.
Þess má geta, að bókin er óvenju-
vel úr garði gerð af hálfu útgefanda.
Er slíkt þakkarvert, því að misbrestur
vill stundum verða á slíku vor á
meðal. Bókin er snotrasta vinar- og
jólagjöf.
Sigurður Guðmundsson.