Tíminn - 21.07.1990, Blaðsíða 6

14
HELGIN
Laugardagur 21. júlí 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Skipherrann Charles Edward Frey var að sögn vina
sinna einkar heppinn náungi. Hann átti góða fjöl-
skyldu, glæsilegt heimili og hafði traust starf.
Frey starfaði í flotastöð á Langasandi í Kalifomíu en
átti heima á Pacific Beach sem er úthverfi San Diego.
Hann dvaldi um borð í skipi sínu fimm daga vikunnar
en kom jafnan heim um helgar.
Maður hennar var stunginn 37 hnífstungum um miðja nótt.
Engin merki fundust um innbrot í húsið eða mannaferðir í
háu, döggvotu grasi. Elskhugi hennar varsamt í húsinu.
Dómarnir þóttu sérkennilegir og mikilvæg atriði bar ekki á
góma við réttarhöldin.
Laugardaginn 18. júlí 1987 sneri
hann sér að laglegu konunni sinni,
Doris, og spurði hvað yrði í kvöld-
matinn. Doris svaraði því til að ráð-
gert væri að þau borðuðu með Ri-
chardson-hjónunum þetta kvöld. Ný-
búið væri að opna veitingastað í mið-
borginni og þau langaði til reyna það
sem þar væri í boði. Charles hélt að
það væri í lagi.
Hjónin klæddust sparifötum og hittu
vinafólk sitt á veitingastaðnum, þar
sem þau nutu veitinga að mexíkönsk-
um hætti með tilheyrandi tónlist og
nokkrum drykkjum að auki.
Charles og Doris Frey komu heim
til sín um tíuleytið. Doris stakk upp á
að þau fengju sér glas fyrir háttinn en
Charles kvaðst búinn að fá nóg og
kveikti á sjónvarpinu í hjónaherberg-
inu. Doris brá sér í náttkjól og horföi
með honum á „My Fair Lady“. Þau
spjölluðu saman meðan Rex Harri-
son heillaði Audrey Hepbum. Að
myndinni lokinni velti Charles sér á
grúfú og Doris nuddaði á honum axl-
imar. Hann var steinsofnaður um
miðnætti.
Frey-hjónin bjuggu í flotahverfi
ekki langt frá ströndinni og nágrann-
ar þeirra voru Johnson-hjónin. Þau
vom sofandi þegar síminn hjá þeim
hringdi klukkan hálffjögur þessa
sunnudagsnótt.
í símanum var Doris Frey, næstum
óskiljanleg í tali vegna uppnámsins
sem hún var í. — Charlie er slasaður,
æpti hún. — Ég held að hann andi
ekki.
Johnson svipti af sér sænginni og
hljóp yfir í næsta hús. Doris stóð í
dyrunum, neri saman höndunum og
grét. — Hann er í svefnherberginu,
stundi hún upp og Johnson þaut
áfram inn.
Charles Frey lá á gólfinu, ataður
blóði og svo var gólfið raunar líka og
hluti af rúminu. Johnson kraup hjá
granna sínum og vini og þreifaði eft-
ir æðaslætti. Hann fann örla fyrir
honum. Þá þaut hann að símanum og
hringdi í neyðamúmerið. Bmgðist
var fljótt við en allt kom fyrir ekki.
Charles Frey, hamingjusamur heim-
ilisfaðir og öðlingsmaður, var lýstur
látinn klukkan fjögur, áður en hægt
var að flytja hann á sjúkrahúsið.
Þurreyg og blóöug
Lögreglan var kölluð á staðinn og í
kjölfarið komu fúlltrúar morðdeild-
arinnar, Olais, Lopez, Smith og Han-
sen. Eftir að hafa rætt við Johnson
fóm þeir og lituðust um f hjónaher-
berginu. Þar lá Charles Frey enn á
bakinu, klæddur nærbuxunum ein-
um, alblóðugum. Lfkið lá samhliða
rúminu, hálfvafið í rautt teppi og við
hlið þess vom tveir koddar, annar of-
an á hinum og báðir blautir af blóði.
Blóðblettir vom á rúmfötunum og
Doris Frey felldi engin tár og sýndi engin sorgarmerki er hún lýsti að-
komunni að líki manns síns.
slettur á rúmgaflinum og veggnum.
Líkið sjálft var alblóðugt og var sumt
blóðið farið að storkna nokkuð.
Það kom í hlut Lopezar að spyija
Doris Frey um atburðarásina. Þegar
þau gengu afsíðis veitti hann því at-
hygli að hún var þurreyg og þögul.
Slíkt var ekki óvenjulegt. Lopez var
gamall í hettunni og haföi séð fólk
bregðast margvíslega við áföllum.
Sumir grétu og leystust hreinlega
upp, aðrir vom of lamaðir til að sýna
nein viðbrögð. Doris Frey virtist til-
heyra síðari hópnum.
Lopez fór með hana inn í autt her-
bergi. Hún var enn klædd náttkjóln-
um og utan yfir honum víðum morg-
unslopp og var í loðnum inniskóm.
Hún útskýrði að maður sinn heföi
starfað á Langasandi og kæmi heim
um helgar, að þau heföu farið út að
borða með Richardson-hjónunum og
siðan horft á kvikmynd kvöldsins og
farið að sofa laust eftir miðnættið.
Hún hélt áfram og kvaðst hafa vakn-
að við óp bónda síns um kl hálftvö.
— Hann fékk oft martraðir, bætti hún
við. Hún sagðist hafa vakið hann og
stungið upp á að hún svæfi í gesta-
herberginu, því annars héldi hann
fyrir henni vöku alla nóttina. Síðan
heföi hún nuddað á honum bakið og
herðamar þar til hann sofnaði aftur
og þá heföi hún lagt sig í gestaher-
berginu. Þar svaf hún þar til hún
vaknaði við ópin að nýju en í þetta
sinn vom þau öðravísi, eins og hann
þjáðist óskaplega.
— Ég stökk á fætur og fór inn í
hjónaherbergið, sagði Doris. —
Maðurinn minn lá á gólfinu og það
var blóð um allt. Hún kvaðst hafa
hlaupið til hans en séð að hún gæti
ekkert að gert og því hringt til ná-
grannanna. Hún tók fram að hún
heföi engan séð og ekkert heyrt ann-
að en bónda sinn. Ef til vill væri
morðinginn innbrotsþjófúr, því all-
nokkuð heföi verið um ferðir þeirra í
grenndinni undanfarið.
Hún vissi ekki um neinn sem gæti
viljað mann hennar feigan, hann væri
Christopher Foster gat verið sonur Dorisar, en samband þeirra var allt
annars eðlis.
einstaklega góður maður og ætti enga
fjandmenn. Því skyldi einhver vilja
drepa hann?
Meðan á samræðunum stóð vakti
það athygli Lopezar að Doris Frey
sýndi engin svipbrigði eða tilfmning-
ar, ekki einu sinni þegar hún lýsti að-
komu sinni að líkinu. Hann hugsaði
sem svo, að ef þetta væri lost þá væri
það meiri háttar. Hann sá líka litlar
blóðslettur á náttkjól Dorisar. Hann
benti á blóðið og spurði hvemig það
heföi hafnað þama.
Engin merki um
innbrot
Doris leit niður eftir kjólnum. Eftir
nokkra þögn sagði hún lágt: — Þér
finnst það kannski sjúklegt og þess
vegna þagði ég. Þegar ég sá manninn
minn þama, laut ég niður að honum
og snart hönd hans. Kjóllinn hefúr
líklcga strokist við likama hans.
Lopez fannst þettg alls ekkert sjúk-
legt. Hann trúði því einfaldlega ekki.
Meðan verið var að reyna að fá allar
hugsanlegar upplýsingar hjá Doris,
gengu lögregluþjónar ffam og aftur
um húsið og garðinn í leit að vis-
bendingum og nágrannar stóðu utan
girðingar og fylgdust með. Enginn
virtist þreyttur og það var farið að
birta af degi.
Johnson, nágranninn sem hringdi i
neyðamúmerið, var spurður um sinn
þátt í málinu og einnig var rætt við
Richardson-hjónin í síma. Þau sögðu
að kvöldið heföi verið indælt og að
þetta væri mikill harmleikur.
Lögreglan var sammála en hallaðist
að því að hann ætti sitthvað sameig-
inlegt með „Macbeth". Þegar líkið
var rannsakað nánar kom í ljós að
Charles hlyti að hafa legið á bakinu
þegar byijað var að stinga hann en
reynt að velta sér undan og loks hafn-
að á gólfinu. Hann haföi verið stung-
inn mörgum sinnum í kviðinn og
bringuna með breiðblaða hnifi.
Hvemig sem leitað var í húsinu
fannst hnífúrinn ekki.