Skinfaxi - 01.04.1956, Blaðsíða 7

SKINFAXI
7
frændur okkar við suðurtakmörk Norðurlanda eiga við
að etja. Þeir eru herskyldir sem aðrir þýzkir ríkisborg-
arar, og það er hverfulum yfirvöldum þeirra háð, hvert
þeim verður skipað að' beina byssum sínum, ef til styrj-
aldar drægi, ef til vill gegn eigin föðurlandi. Dönsku má
aðeins tala á dönsku heimili, svo að börnin verða að
nema og tala tvö tungumál. Danskir skólar eru að vísu
allmargir í Suður-Slésvík — þeir eru styrktir af danska
ríkinu — en próf frá þeim eru ekki viðurkennd af Þjóð-
verjum. Dani í þjónustu þýzks atvinnurekanda getur
ekki látið börn sín í danskan skóla, vilj i hann halda sátt
og samlyndi við vinnuveitanda sinn. Þannig mætti lengi
telja.
Störfum mótsins var þannig háttað, að árdegis var
farið um nágrenni dvalarstaðanna. Voru þá heimsóttir
skólar, skoðuð söfn, kirkjur, fornar hallir, verksmiðjur
og búgarðar. Þá var komið á fjölda sögustaða og m. a.
skoðaðar minjar frá orrustunum 1864. Hæst þeirra
minja gnæfir myllan í Ðybböl sem tákn um óbugandi
þrek þeirra, sem börðust fyrir frelsi ættjarðar sinnar.
Þá sáum við rústir hins forna Heiðabæjar, siglt var um
Slien, skammt norðan við Kiel, en þar eru hin landfræði-
legu og þjóðernislegu suðurtakmörk Norðurlanda.
I öllum þessum ferðum voru flutt erindi, frásagnir og
skýringar, sem brugðu skæru ljósi yfir söguna og hinn
ótvíræða sögulega rétt Suður-Slésvíkur til að sameinast
gömlu Danmörku aftur.
Um miðjan daginn var frjáls tími, sem hver og einn
gat notað að vild. En síðdegis voru haldin erindi, aðal-
lega um áðurnefnt efni. Að þeim loknum voru fyrir-
spurnir og umræður. Af einstökum fyrirlesurum má
nefna rithöfundinn Jörgen Bukdahl og Hermann Claus-
en, fyrrverandi fulltrúa á sambandsþinginu í Bonn.
Á kvöldin voru svo samkomur eða kvöldvökur til
skemmtunar og fróðleiks. Þær voru með ýmsu sniði og
var ávallt til þeirra hlakkað. Á fyrstu samkomunni fluttf