Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1968, Blaðsíða 29

Til Hirams Holliday
Hins liraustasjta hinna hraustu.
Di Brabazon — Del Tevere
Ara-Pesca — di Cavazzo.
Róm apríl 1939.
Hann smellti veskinu aftur.
Tvær verur komu gangandi eft-
ir dekkinu. Hiram starði vantrú-
aður á hina ungu stúlku með
glæsilegan hvítan hatt, sem féll
með lýsandi blæ að hinu ljósa
hunangslitaða hári hennar.
Við hlið hennar gekk lítill
drengur.
„Heidi,“ sagði Hiram undr-
andi.. . Heidi, Peter. Hún leit á
þennan föla tekna mann og brosti
til hans veiku brosi. ,,Já,“ sagði
hún. „Við erum einnig á heimleiÖ
— til nýrra heimkynna til þess
að njóta frelsis, friðar og heið-
urs; þar sem við getum kynnst
fólki, sem líkist þér.“
Hún greip útrétta hönd hans og
þrýsti hana lengi. „Og ég þakka
guði fyrir að þú lifir, Hiram. Af
ótal mörgum ástæðum þakka ég
honum. Og ég þakka honum einn-
ig fyrir að nú getur þú sókst eft-
ir og náð því takmarki, sem er
hin glæsilega framtíð sem bíður
þín. Endir.
„LÍFIÐ ER
SALTFISKUR
Á undanförnum velgengnisárum gleymdum viS hluta af sjálfum okkur og glopruðum
niSur saltfiskverkun og saltfiskmörkuSum okkar. Nú stöndum við úrrœSalitlir frammi
fyrir þeim vanda aS sjá unglingum fyrir sumaratvinnu. — Hér birtast tvœr myndir, sem
gefa innsýn í hina horfnu tíS.

Einu sinni réði Lási sig á fiski-
bát úr Hafnarfirði. Fyrsta daginn
sem hann var um borð byrjaði hann
að þvo allt hátt og lá'gt, því Lási er
þrifinn vel. Síðla dags hafði hann
nær lokið hreingerningunni og var
hálfboginn að þvo gólfið við stigann
þar sem var gengið í Lúkarinn. Var
þá stigið ofan á bakið á honum.
Hrópar hann þá andskotans, djöfuls-
ins, helvítis, andskotans, bölv.
„Svona, svona, veiztu ekki við
hvern þú talar, ég er skipstjórinn á
skipinu.“
„Nei, ég sagði þetta nú bara til
að segja eitthvað," ansaði Lási.
*
Hún vakti mikla eftirtekt í síða
kjólnum sínum — sem var alltof
stuttur að ofan.
VÍKINGUR
169
i