Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 9

NÁTTÚRUFR. §
bending um ]»að, „andi Geysis“ væri vakandi í djúpinu, og1 sem
í'orboði fyrir gosi.
Mér var ]»að fjarri skapi, að hann færi að gjósa þá þegar;
nóttin hefði þá breitt huliðs-blæju sína yfir þessa dýrlegu sjón.
Eg tjaldaði á næsta grasfleti við Geysi og hafði fylgdarsvein-
inn hjá mér, en Páll prestur fór heim að Laugum og gisti þar
um nóttina.
Það var logn um nóttina og mjög dimmt uppi yfir. Ekkert
heyrði eg, nema suðuna í hvernum. Eg hlýddi á þessar kynja-
raddir; eg ætlaði að vaka, en þessar næturraddir svæfðu mig.
Þegar eg vaknaði, lcl. 5, þá var orðið bjart í tjaldinu. Fylgdar-
sveinn minn svaf fast; hann átti að vaka fyrir mig, og hafa gæt-
ur á Geysi; en þó að hann væri bæði ötull og viljagóður, þá hafði
svefninn og þreytan sigrað hann. Eg mun þó aldrei hafa sofið rétt
við skálarbarminn á Geysi, meðan hann var að leika stórfenglega
sjónleikinn sinn?“ Eg stökk eins og í ofboði út úr tjaldinu, til
þess að vita, hvort svo hefði farið. Nei, ekki var það; skálin var
barmafull, eins og kvöldið fyrir, og vatnið kyrrt að öðru leyti en
því, að eitthvað 5 eða 6 smálækir runnu hér og þar út um skörð í
skálarbarminum; þá varð mér aftur rótt innanbrjósts.
Nú var komið óvenjulega fagurt veður, og var ekki annað
sýnna, en að þetta yrði hinn indælasti sumardagur. Himininn var
heiður, hvergi sást ský á lofti, og logn var og blíða. En hvað þetta
gladdi mig; fór eg nú fyrir alvöru að svipast um, og festa mér
útsýnið í minni.
J>að hefir verið sagt, að í kring um hverina sé einkar skugga-
legt og ömui-legt. Verið getur að svo sé stundum; í þetta sinn var
það ekki.
PJn eg sá þar lítið af þeim jarðspjöllum, sem sumir hafa gert
svo mikið úr, því að þó hverahrúðurinn hafi eytt jurta-
gróðrinum vitund sem næst hverunum, ]»á er það ekki mikið í
augum þess manns, sem að undanförnu hefir haft fyrir sér
ægilegt vald eyðingarinnar í sumum hraunbreiðunum á íslandi.
Eg ímynda mér, að flestum löndum mínum mundi ]>ykja fallegt á
þessum slóðum; mér fannst héraðið jafnvel brosa við mér í morg-
unljómanum. Til vesturs er útsýnið lítt laðandi; þar er það lágt
fell, Haukafell,* sem skyggir fyrir sjón; hverirnir liggja austan
undir fellinu endilöngu, frá norðri til suðurs. Fyrir ofan hverina
er mikið af fjallinu gróðurlaust og hrikalegt, mest-allt hrúður-
* LaugufeH?
I*