Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 15

NÁTTÚRUFR.
173
rgöngutíminn um 2 mánuðir. Við ræktun má nota eitt karldýr
til fleira en eins kvendýrs, því þau eru ekki ,,við eina fjölina
felld“. Heldur er lítið um blíðuatlot við samfarirnar. Dýrin eru
ekki höfð saman nema sem minnst eða með eftirliti; sé nokkur
stærðarmunur á þeim, má allt af búast við að stærra dýrið eti
upp minna dýrið. Ungarnir eru venjulega 4—5 að tölu, hér
hefir hæsta talan orðið 9 og komust allir upp. Þeir eru mjög
vesallegir er þeir fæðast, blindir og hárlausir. Ekki njóta þeir
ástríkis af feðrum sínum eða karldýrunum yfirleitt, því þeir
<eta þá hiklaust, ef þeir ná í þá. Þeim mun meiri umönnun sýnir
móðirin þeim, hún ver þá óhikað eftir mætti, við hvaða ofur-
Minkur.
tefli sem er. Við fóðrun í búrum etur móðirin ekkert fyrr en
ungarnir hafa etið nægju sína. Sé matargjöfin heldur lítil, svelt-
ur móðirin.
Minkar voru fluttir hingað fyrst 1931. Ræktun þeirra hefir
•ekki breiðzt mikið út enn þá. Aðallega er það h.f. Refur hér í
Reykjavík, sem hefir gefið sig við ræktun þeirra og hefir tekizt
ágætlega. Á það nú nærri 400 dýr, en ætlar að lóga af þeim
eitthvað á annað hundrað í vetur.
Minkar eru vel fallnir til ræktunar hér. Búrin eru lítil og
því tiltölulega ódýr. Þar sem vel hagar til, getur fóðrið orðið
mjög ódýrt. Þeir geta lifað mestmegnis af fiski, annars eta þeir
kjöt, og um burðartímann þarf ef til vill að gefa þeim ofur-
lítið af mjólk, egg, o. s. frv., til þess að móðirin mjólki. Þeir
virðast þrífast hér ágætlega. Eins og áður er getið fæddi eitt
kvendýrið 9 unga, og er það sjaldgæft að þeir verði svo margir.