Samvinnan - 01.04.1971, Qupperneq 4

anna, og það á meginsök á öllu
því, sem kallað er unglinga-
vandamál.
Hér í sveit geta allir verið
saman á Þorrablóti. Þar koma
böm á fyrsta ári og á öllum
aldri upp frá því. Þar kemur
ekkert áfengi við sögu. Og þá
er auðvitað ekki heldur neltt
imglingavandamál. Hér reka
menn ekki börn og ungllnga
frá sér, og hér þarf enginn
að nefna unglingaskríl eða
skemmdarvarga.
Það er enginn velgjörningur
við neinn að lofsyngja eina
kynslóð með gífurlegum lýslng-
arorðum, en níða aðra niður
fyrir allar hellur. Það ber vitni
um lítið söguskyn og imdarlega
fáfræði i þjóðfélagsmálum. Það
breytir engu, þó að höfundur-
inn komi fram í gervi hirðfífls-
ins.
í greinum unga fólksins í
janúarheftinu er margt, sem
ég er ekki sammála. Ég furða
mig á sumu og kalla fjarstæð-
ur. En ég sé enga ástæðu til
að amast við því í frjálslyndu
riti.
Ég hafði sérstaka ánægju af
að lesa minningargrein þeirra
Mjallar og Magneu. í henni er
mikil fyndni og oftast svo í
hóf stillt, að hún missir ekki
marks.
Ekki segi ég þetta af því að
ég sé andvígur minningar-
greinum um einstaka menn.
Þær les ég oft með athygli. Ég
held, að eitt hefti af íslend-
ingaþáttmn Tímans veiti mér
meiri skilning á þjóðlífi og
manneðli en miðlungs skáld-
saga, jafnvel eftir Guðberg eða
Thor Vilhjálmsson.
Guðm. Ingi Kristjánsson.
c^lusturstræti
w3k
^Fataverzlun ffölskyldunnar
SMÆLKI
Benjamin Franklin (1706—
1790), bandaríski stjómmála-
maðurinn, eðlisfræðingurinn
og heimspekingurinn, sýndi
snemma þá miklu spameytni,
sem hann varð frægur fyrir síð-
ar á ævinni. Þegar hann var
stálpaður drengur kom hann
eitt sinn auga á nýja og áður
ófarna leið til að spara tíma.
„Pabbi,“ sagði hann eftir að
lokið var að salta niður vistir
vetrarins á heimih hans, „ég
hef verið að hugsa um, hve
mikinn tíma við gætum sparað,
ef þú bæðir borðbænina yfir
salttunnunni allri í eitt skipti
fyrir öU.“
Frankhn, hinn fjölhæfi
stjómmálamaður, sem upphaf-
lega var prentari, samdi sína
eigin grafskrift löngu fyrir and-
látið:
Hér hvílir líkaminn
af
BENJAMIN FRANKLIN
prentara
(líkur bindi
af gamalli bók
sem er svipt títh sínum
og innihaldi
og með máða gyllingu)
tíl að ala maðkana;
þó mun verkið ekki glatast
heldur — að því er hann
trúir sjálfur —
koma út einu sinni enn
í nýrri og fallegri útgáfu,
yfirfarinni og endurbættri
af höfundinum.
4