Spegillinn - 30.06.1944, Blaðsíða 8

SPEGILLINN
Alltaf r hann bcztur
boróinn
pajnie
nitstjóri:
PÁLL SKÚLASOM
lUtstjórn og afgrciðsla:
Sináragötu 14, Reykjavík.
Sími 2702 (kl. 12- 13 dagk).
Arganguriim er 24 tbl.
— um 230 bls. —
Áskriltarverö: Kr. 25.00
i
Einstök tbl. kr. 1.50.
Áskriftir greiðist fyrirfram.
Blaðið cr prentað í
ísafoldarprentsmiöju h.f.
XIX. 13.
IIMMMIMMIMMMmiMIHIUMMMMIMMjmd immmiinMimUIIMIIIIIIMMIIHJMIIMIIIMlIII• IIMMIIMMIIIIIM111MlIIIIIMMMMMMIIII11II111• MII11IIIII111IIIIIMIIIIII11II111111• MIMI<I.I|M11• .• • •
ÍÞagur er iiðinn
Frú Hallbjörg Blindskers haíði átt erfiða
daga, en þó ánægjulega. Auðvitað var hún á
hátíðinni og vöknaði dálítið af tárum him-
insins. Svo var hún í mikilli veizlu á Hótel
Dimmalimm, ásamt æðstu mönnum hers og
flota, Í.S.Í. og I.O.G.T. etc. Hún hafði setið
fundi á baugalinukongressinum og fagnað-
arsamsæti í Siðfágunarfélaginu. Nú var hún
komin í sumarbústaðinn sinn, til þess að
hvíla sig og safna nýjum kröftum í stað
þcirra, sem hún hafði tapað. Allar áhyggj-
ur hafði hún skilið eftir heima á Gróðamel
13, en elcki gestrisnina, því að nú sátu nokkr-
ar rnaddömur ad hoc með henni úti á verönd-
inni og drukku fævóklokkkaffi með gyðinga-
kökum.
— Mikið var nú inndælt að hlusta á lagið
„Ég vil elska mitt land“, eins og hann Abra-
ham lét syngja það. Textinn í hinu laginu
fcll mér ekki í geð. Ár var alda, sem eigi var.
Við höfum nú vitað það síðan á nýjári, að
nú er ár alda, sem alltaf verður. Það fellur
mér eitthvað betur.
— Alveg var ég hissa, þegar ég sá að hann
Hálfdán hafði gleymst þann 3. júní. Hann
hefur þó verzlað með ýmislegt nytsamt, þótt
hann hafi elcki selt mikið af sjóhöttum, en
þetta var líka síðasta úthlutunin á fullveldis-
tímabilinu.
— Það er ekki svo mikið varið í fálka með
lcórónu nú orðið. Mér þætti sanngjarnt að
hafa fjórar orður og kenna sína við hvern
landyætt. Ekki mun af veita og gott að geta
haft nokkurn stigmun á því eins og öðru. Þá
þætti mér illa úthlutað, ef Blindskershjónin
fengju ekki sína risaorðuna hvort. En, Hall-
björg mín, þú hefur vitanlega verið við lista-
sýningaropnunina, ég' þarf svo sem ekki að
spyrja að því.
— Æinei. Ég sleppti ]iví alveg. Það var
bara hann Matthías, sem opnaði. En hann
er nú samt nógu sniðugur, því að hann hef-
ur fundið dýrgrip í Héðinshöfða, þegar hann
fann fund Mósesar. Vonandi finnst þetta
fræga málverk aftur, þar sem það verður nú
falið. Annars er sýningin ekki svo spenn-
ándi. Þorgeirsboli er þar að vísu, en þá vant-
ar kúna hans Gunnlaugs. Gáfnaljósin hans
i tenórbátnum, ég meina bassabátnum, vega
ekki upp á móti henni. Og hann Jón hefur
ekki svo mikið sem „Gengið til mjalta“, sem
honum Ragnari þótti svo athyglisvert lista-
verk. Dettifossinn er að vísu stór, eins og
Orri tekur réttilega fram, en hann Freymóð-
ur ætti nú samt að láta hann detta upp fyr-
ir, ég meina auðvitað málaða fossinn.
— Vitið þið til hvers ég er farin að
hlalcka? Auðvitað til næsta forsetakjörs. Þá
cigum við og öll þjóðin að kjósa og þá cr
betra að hafa séð og heyrt aðferðina. Sú
kosning ætti sennilega að geta farið vel og
oiðið cllum til sóma. Ef einhverjum þykir
eitthvað á skorta, þá má bara intervjúa ein-
hvern ágætan mann og láta hann afsanna að
um slíkt sé að ræða, heldur þvert á móti.
— Eitt þótti mér vanta á hátíðinni, sem
ég bjóst ekki við að vantaði, og það var, að
hann Eggert óð ekki í útvarpið. Ó, fyrirgef-
ið, ég meina skiljanlega, að hann flutti eng-
an óð í útvarpið, nýjan óð, sem svo mætti
gefa út í fallegri kápu. Það er svo huggulegt
að láta svoleiðis óð liggja frammi á litlum,
skrautlegum lorðaborðum. En það hefur má-
ske þótt nóg, sem lagt var á útvarpsmennina
og ekki svona miklu á bætandi. Ekki skil ég
í honum Jónasi að halda því svcna mikið á
lofti hvað þeir voru útjaskaðir, eins og hann
er í rauninni ágætur maður.
— Já, bæði þeir og fleiri hefðu þurft að fá
ærlega hvíld og hressingu á eftir En þcgar
mest liggur á, þá eigum viö svo margt ógert.
Það hefði komið sér vel núna að eiga bað-
staðinn í tjarnarendanum, fullbúinn og tek-
inn til notkunar með ræðu forseta Í.S.Í. og
svoleiðis hátíðlegheitum. Þá hefðum við get-
að látið alla þreytta hátíðarstarfsmenn hvíl-
ast þar í glóðvolgum sandinum milli baða í
bárum tjarnarinnar.
Og þannig héldu þær áfram samtalinu
lengi kvölds. í þessum kafla er þess ekki get-
ið hver sagði hvað, en það gerir ekki svo
mikið til. Bob.
112