Spegillinn - 01.06.1968, Blaðsíða 33

SPEGILLiNN
29
er hætt við að þeir kæmu í veg fyrir framgang svo
skæðra keppinauta.
Þá kem ég að túrismanum. Það kemur æ skýrar
í Ijós hversu þjónslund Islendinga er háþróuð,
eins og reyndar á sér stað hjá öllum þjóðum, sem
hafa miklum einstaklingshyggjumönnum og fóst-
urlandselskurum á að skipa. Allra nýjustu skýrsl-
ur sýna, að 30% þjóðarinnar vinnur við ,,þjón-
ustu“, en það ar hæsta prósentutala sem fyrir-
finnst á byggðu bóli. Þessvegna eigum við að
•leggja ofurkapp á að auka ferðamannastrauminn
og til þess höfum við alla möguleika.
Þegar sjávarútvegurinn hefur verið lagður nið-
ur, getum við notað alla minni bátana til sjó-
stangaveiði, ekki aðeins fyrir stutt vormót, eins
og verið hefur, heldur allan ársins hring og efast
ég ekki um að sægarpar okkar hefðu ánægju af
að vera þjónar auðugra sportveiðigæja. Þegar
veður hömluðu veiðum, yrðum við að hafa á boð-
stólum góða skemmtan handa kúnnunum. Við
skulum ekki fara í neinar grafgötur með það hvers
karlmennirnir óska sér til dundurs í landlegunum.
Þar er auðvitað kvenfólk. Það er tómt mál að tala
um túrisma án kvenfólks, engin þjóð hefur náð
árangri í túrisma án þess.
Þar með er ekki sagt að við þurfum að setja á
stöfn opinbert vændi, eins og tíðkast í þessum
opinberu túristalöndum, Italíu, Frakklandi, Sviss,
Hollandi og Spáni, svo dæmi séu nefnd. Það er
ekkert hægara en að skipuleggja pent símavændi,
baðhúsavændi og samvinnuvændi, eins og nú
tíðkast hjá frændþjóðum okkar á Norðurlöndum
og meðal engilsaxa. Og svo mikið er álit mitt á
íslenzku stúlkunum, að á örskömmum tíma yrði
ísland eftirsóttasta túristaland á norðurhveli jarð-
ar, og þá þyrftum við engu að kvíða.
Og svo langar mig til að minnast á fyrrverandi
og einu nýlenduna okkar, Grænland. Alla sína
ævi barðist einn gáfaðasti landi okkar fyrir því
að við endurheimtum þetta land, vegna þess að
hann vissi hvers virði það vár. Það eru til óyggj-
andi, þjóðfræðileg rök fyrir því, að Grænland sé
okkar eign og hefðu Israelsmenn þótzt góðir, ef
krafa þeirra til Palestínu hefði verið reist á jafn-
sterkum rökum og krafa okkar til Grænlands. En
nú vill svo til, að ekki hefur heyrzt á þetta mál
minnzt svo árum skiptir og finnst mér það raunar
eini Ijóðurinn á utanríkispólitík Viðreisnar. Það
er ekki eina að Grænland sé gífurlega auðugt af
málmum (gætum leigt fiskimiðin), sem gæti orðið
undirstáða stóriðju, ef ánnað brygðist, heldur
líka hitt, að ekki telst sú þjóð þjóð með þjóðum
sem ekki örvar þjóðarstolt sitt með landakröfum.
Svo er ekki nóg með þetta sem hér að framan
segir. Til Grænlands gætum við sent alla okkar
verðandi atvinnuleysingja, það pakk sem tekki
reyndist nýtilegt sem bankastarfsfólk eða túrista-
þjónarar. Tillaga mín er því sú, að þegar svo verð-
ur komið, að við þurfum ekki lengur á Bandaríkja-
mönnum að halda, sem kaupendum fiskafurða
m.m., þá setjum við þeim tvo kosti. Annaðhv.ort
hernema þeir Grænland fyrir okkur, eða þá að
þeir verða á brott með herinn af fslandi.
En ekkert blöskrar mér eins mikið og það, að
við skulum ekki geta selt lýsið okkar. Fylgjast
þeir sem um það eiga að sjá alls ekki með tíman-
um, eða hvað? Þegar Japanir komust í sölukreppu
með lýsið sitt hérna um árið, voru þéir ekki lengi
að redda sér út úr þeim vanda. Þeir gerðu sér
lítið fyrir og bættu lýsið með kynörvandi efnum og
síðan er lýsi einhver öruggasti útflutningur þeirra.
Væri nú ekki athugandi að athuga þessa leið
vegna alls óselda lýsisins okkar? En það verður
að ganga mjög vel frá þeim möguleika að lýsið
kómist á innlendan markað, það er að segja að
ganga vel frá því að lýsið komist ekki á innlend-
an markað, ella yrðu þá gjaldeyrisútflutningstekj-
ur okkar af skornum skammti.
Gjört að Varðbergi
28. dag nóvembermánaðar anno 1968.
Hegri Hagræðis