Fálkinn - 08.06.1929, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
jvpmiNN
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.

Tvíbura-vasahnífar, slípivjelar
fyrir rakvjelablöö, hitamælar fyrir
útungunarvjelar (Fahrenheit),
LINDARPENNAR o. m. fl.
Best og ódýrast í
tnni,Laiiffav.2
Síml' 2222.
i ►
^ rlver, sem notar ^
< CELOTEX ►
◄ °9 ►
^ ASFALTFILT £
^ í hús sín, fær hlýjar og ^
j rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
NOTUÐ
íslensk frí-
merki
kaupi jeg aetlO
hsesta verði.
Verðlisti sendur
ókeypis, þeim
•r óska.
Óska eftiv duglegum umboðsmönnum
til að annast innkaup; góð ómakslaun.
GÍSLl SIGURBJÖRNSSON,
Ási — Reykjavik.
Kvensokkar í miklu
úrvali f Hanskabúðinni.
Notið þjer teikniblýantinn'
„ÓÐINN“? |
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
er víðlesnasta blaðið.
CTCUKinn er besta heimilisblaðið.
Maðurinn minn -
SKÁLDSAGA EFTIR
FLORENCE KILPATRICK.
Jane frænka svaraði engu, en strauk fell-
ingarnar á silkikjólnum sínum. Loks sagði
hún:
— Þegar öllu er á botninn hvolft, þá er
það maðurinn þinn, sem á úrslitaatkvæði
um þetta mál, og jeg sting uppá því, að við
látum hann ráða.
■— Það er samþykt. Þá er málið sama sem
til lykta leitt. Billy lætur sjer alt af hugar-
haldið um öll áhugamál mín.
— Það getur vel verið, svaraði frænka
þurlega, en jeg get ekki sagt það sama um
þig, ef um er að ræða eiginmann þinn. Finn-
urðu, að maðurinn þinn fjarlægist þig rneir
og ineir?
Virginia rendi augunum til frænku sinnar.
Þá duttu henni í hug skilnaðarfyrirætlanir
þeirra „hjóna“.
— Já, þú munt hafa orðið vör við það,
að okkur komi eklci eins vel saman og vera
ber.
— Já, jeg er fyrst að taka eftir því nú,
sagði frænka.
— Jeg er fegin því, að þú sjerð hvernig á-
standið er. Það getur sparað okkur margar
skýringar framvegis.
-— Það er jeg ekki viss um. Jane frænka
lagði hönd sína á höfuð henni. — Ef þú
brýtur af þjer ást ágætis manns, barnið gott,
þá er það þín eigin sök. Jeg get ekki kennt
William um neitt.
— Kent WiIIiam um hvað? sagði Virginía
forviða.
— Að hann fjarlægist þig. Jeg hef dálítið
að segja þjer, Virginia, sem annars var ekki
ætlun mín að minnast á. En þegar jeg kom
heini í dag og sá þenna fíflslega spjátrung
sein er auðsjáanlega að reyna að koma
sjer í mjúkinn hjá þjer — og þegar jeg
heyi'ði um fyrirætlun þína að helga þig
stjórnmálunum fyrir fult og alt, ákvað jeg
að þegja ekki lengur. Þú verður að vera við-
húin hinu versta, barnið gott.
Virginia varð óróleg í skapi. — Guð minn
góður, frænka, hvað er eiginlega á seiði?
sagði hún.
— Virginía, hvar heldurðu, að maðurinn
þinn hafi verið um hádegisbilið í gær?
— í rúminu sinu, auðvitað; hann er ekki
vanur að fara á fætur fyrr en um eitt-leytið.
— Veistu þá ekki, að hann var úti i borg-
inni um það leyti?
— Nei . ... ?
— Nú, jæja. Þú veist, að jeg var hjá mál-
færsluinanninum mínum í Mortimer stræti.
Þaðan gekk jeg út í Piccadilly og fór þar upp
í strætisvagninn. í Regentstræti hafði orðið
stans á umferðinni. Meðan á.því stóð, varð
mjer litið út um vagngluggann og inn í bif-
reið, sem stóð kyr þar hjá. 1 þeirri bifreið
var tvent .... maðurinn þinn og svo litla
fálulega ekkjan, sem, sem kom hjer einu
sinni — frú Etherington.
V.
Þegar hjer var komið, þagnaði Jane
frænka með miklum alvörusvip.
— Jeg var rjett alveg hjá þeim og horfði
á þau minútum saman. Vissirðu ekki, að
hann fór snemma að heiman í gær?
— Hann minntist ekki á það einu orði.
Virginia fór að hugsa: Hversvegna sagði
hann mjer ekki frá því, að hann ætlaði að
hitta Joyce. Hefðu þau aðeins verið á gangi
saman, gátu þau hafa hitst af tilviljun; en
fyrst þau óku, hlaut þetta að hafa verið eftir
umtali. En hvað kom það annars henni við,
þótt hann væri úti með Joyce í tómstund-
um sinum — honum leist auðsjáanlega vel á
hana hvort sem var.
En þá datt henni í hug, að einmitt þetta
gæti orðið fyrirætlun þeirra að gagni, og hún
brosti ánægjulega.
— Þú virðist ekki sjerlega hissa, Virginia,
sagði frænka.
— Nei, jeg er svosem ekkert hissa á þvi
þó Billy svíki mig, sagði hún og setti upp
pislarvættissvip, það er ekki nema eitt atriði
af átján sem kvelur mig í þessu hjónabandi,
sem er í þann veginn að gera út af við mig.
— Það er svo .... En hvers er sökin,
barnið gott?
— Það á þó ekki að fara að kenna mjer
um vanrækslu Williams?
— Það geri jeg, að minsta kosti. Það ráð-
legasta, sem þú getur gert, eins og stendur,
er að stilla þig algjörlega um allar ávítanir,
og reyna að vinna hann aftur. Því svo mikið
er víst, að hversu svo sem honum líst á þetta
kvendi, þá elskar hann þig eina.
Virginia roðnaði og forðaðist að líta á
frænku sína. Ástandið versnaði óðum.
— Og heldurðu kanske, telpa mín, að
þetta stjórnmálabrölt þitt geti orðið til þess
að koma öllu í saml lag.
— Jeg kæri mig alls ekki um, að það
komist í samt lag. Nú var Virginia orðin ró-
leg aftur. — Við verðum að skilja, sagði hún.
— Skilja ... . ? Ertu gengin af göflunum?
Það samþykkir William aldrei.
— Nú, ekki það? Altjend má tala við hann
og heyra álit hans.
— Já, það vil jeg. — Mjer hefir ekki ver-
ið rótt og ekki hef jeg sofið dúr, síðan jeg
sá William með þessari ljettúðugu ekkju.
Virginia fann til samviskubits. Það var
satt, að frænka var í þungu skapi.
— Taktu þjer ekki nærri heimilisáhyggjur
mína. Jeg hef engan rjett til að varpa þeim
á þínar herðar.
— Jeg get nú samt ekki annað en tekið
þátt í þeim. Nú stóð Jane frænka upp og
lagði handlegginn um axlir Virginiu: Elsku
barn, þú ert einasti ættinginn minn, og jeg
vil, að þú sjert hamingjusöm. Jeg get alls
ekki hugsað mjer, að þið William skiljið.
Jeg vil sameina ykkur .... jeg vil berjast
fyrir hamingju þinni. Gamla frænka þin kom
á rjettum tíma. — Elsku Virginia, jeg skal
gera það, sem í mínu valdi stendur til þess
að komast eftir því, hvað það er, sem skil-
ur ykkur William.
Virgina glaðnaði ekki eins mjög í hragði
og vænta hefði mátt, og nú fór hún þar að
auki að hugsa um, hversvegna Hemingway
hefði verið svo reiðilegur á svipinn þegar
hann fór út um morguninn. En því hefði
Hemingway ekki einu sinni getað svarað
sjálfur. Sjálfum sjer sagði hann, að það
væri vegna þess, að Virginia hefði tekið móti
Freddie Parkinson, og, að það atriði gæti ef
til vill orðið til nýrra vandræða, en inst í
huga hans Jeyndust gildari ástæður til reiði
hans. Hann var forviða á því að hann skyldi
sjálfur vera afbrýðisamur gagnvart Freddie,
og Virgina hafði brugðist vonuin hans. Og
þá datt honum í hug Joyce, sem hafði beðið
hann að heimsækja sig, „þegar hann hefði