Fálkinn - 12.07.1930, Blaðsíða 3

FÁLK I N N
3
I
■miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiKimiiimiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKimiiiiiB
mm
PggSSBflflBflRflHflflflHflflHflflflflflflHflflHHHflflfliHHHflflflflflflflHHflHflflflflflHflflflflflflí
VALDAR
VIRGINIA
| TEOFANI-samkepnin fór þannig: |
Mynd nr. 3.............1. verðlaun (500 kr.)
— — 37 ....... 2. — (200 —)
— — 30 .............. 3. — (100 —)
| AUar myndirnar i samkepninni verða fyrst um sinn með ðllnm |
| Teofani-cigarettnm. |
ÍílllllllllllllllllllllllllllllllllllllllBIIIIIIIIIIIIBIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllíl
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjárar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
Frumkvæmilastj.: Svavar Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Bankastræti 3, Reykjavík. Sími 2210.
Opin virka daga ki. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa i Oslo:
A n I o n S c h j ö I h s g a d e 14.
Blaðið kemur út hvern laugardag.
Askriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr. 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Skraddaraþankar.
Sá, sem ekki á mark að keppa að,
kemst aldrei áfram. En sá, sem setur
sjer mark, sem honum er ekki unt að
ná, er heimskingi. Það verður að vera
rjett hlutfall milli hæfileikanna og
marksins, sem maður liefir sett sjer
og því verður maður að seta mat á
hæfiieika sina fyrst og setja sjer
markmið eftir því, sem hann metur
þá. Og þettá er erfiðast af öllu.
Lítum á fljótfarna götu. Þar úir og
grúir af fólki, öskrandi bifreiðum,
lijólandi strákum. Allir vilja komast
áfram sem fljótast, en stundum kem-
ur það fyrir, að sá sem vildi flýta
sjer mest verður seinastur. — Við er-
um öll á fjölfarinni götu, akvegi lifs-
ins, og við eruin aldrei óhult. Við er-
um að flýtá okkur að markinu, og
okkur finst, að því fjær sem markið
er, því meira verðuin við að flýta
okkur. En þessi flýtir er dýru verði
keyptur. Hann er varasamastur allra
þeirra fyrirbrigða, sem vjelaöldin
liefir skapað. Hann skemmir mann-
inn, gerir Vondan mann úr góðum.
Maðurinn er ekki vjel. Máðurinn
gerir vjelar, hann hugsar og skapar
en hann má ekki verða að vjel sjált'-
ur. Vjelin þykir góð þegar liún starf-
ar sem hraðast, en það verður airlrei
mælikvarði á mannsafrekið, að mað-
urinn snúist svo eða svo mörg liundr-
uð snúninga á mínútunni.
Það þykir kostur á manni, að hanu
sje iðinn og ástundunarsamur. En
maðurinn sem vill flýta sjer meira en
hann er maður til, er hörmulega
staddur. Honuin misteks alt, verk
hans verður fum og fálm, illa unnið
og jafnvel verra en ógert. Hann fram-
kvæmir hraðara en hann hugsar og
verkið ber menjar þess.
Maður á aldrei að fara í kapplilaup
við timann. En hinsvegar þýðir ekki
að reyna að stöðva rás tímans, reyna
að drag'a úr hraðanum á því sem fram
fer í kringum okkur. Sá sem vill
reyna það dettur um koll sjálfur. En
listin að lifa er í því fólgin, að sam-
ræma sig því, sem fram fer í kring-
um mann, fara hvorki of hægt eða
of hratt og setja sinn eigin hraða i
samræmi við það, sem hæfileikarnir
eru til. Og muna svo það, að það er
ekki alt undir hraðanum komið.
„Kemst þó liægt fari“, sagði vilur
niaður fyrir 900 árum. Og „aldrei
skyldi seinn maður flýta sjer“, sogja
uienn nú.
Um víða veröld.
----X---
HEFND NEGRANS.
Svo árum skiftir hefir iðnkongur-
inn James B. Davis verið svo að
segja einvaldur á trjámarkaðinum í
Suðurríkjum Ameríku. Það eru ná 15
ár síðan haiin fyrst kom fram á sjón-
arsviðið í Alabama, hann var þá yfir
fertugt, átti konu og börn, en var pen-
ingalaus með öllu. Hann kunni að meta
gildi trjesins. FyrStu árin, sem hann
dvaldi þar suðurfrá vann hann fyrir
sjer með því að leggja ráð á með
bændunum þegar þeir voru að versla
með skóg sinn, en smátt og smátt fór
ára erfitt starf átti hann stórt skóg-
flæmi og stóreflis sögunarmyllur.
Auk þess var hann margfaldur mil-
jónamæringur og bjó i skrautlegri
höll, þar sem ríkir og mikilsmetnir
menn voru daglegir gestir lians. Og
Davis nafnið varð smátt og smátt
álitið eitthvert lieiðarlegasta og ör-
uggasta verslunarnafn heimsins.
En þá kom dálítið atvik fyrir, sem
breytti skyndilega öllu saman. Það
vildi svo til að einn af negrum þeim,
sem unnu í sögunarmyllum hans var
handtekinn fyrir eitthvert afbrot.
Maðurinn var grjðar stór vexti og
hinn gjörfilegasti. Þegar hann var
leiddur burtu bað hann uin að mega
tala við húsbónda sinn og fjekk hann
það.
— Hr. Davis, mælti hann, mynduð
þjer ekki vilja ganga i ábyrgð fyrir
mig?
En Davis liristi hiifuðið. Negrinn
stóð iim hríð þegjandi og augu lians
brunnii af liátri. Síðan var hann
leiddur burtu og miljónamæringur-
inn hugsáði ekki frekar út i það.
Nokkrum dögum seinna komu tveir
ókunnir menn til Davis og báðu um
að meg'a hafa tal af honum. Litlu
seinna tók miljónamæringurinn hatt
sinn og staf og fór með mönnum
þessum, sem báðir voru leynilögreglu-
þjónar. Á tröppunum sagði hann grát-
andi við konu sína:
— Þetta er liefnd negrans, náttúr-
lega.
Hvernig negrinn hafði komist að
leyndarmáli hans vissi hann ekki. Ef
til vill í ríkisfangelsinu i Norður
Carolina. Þangað var Davis, sem sje
fluttur til þess að afplána 20 ára
fangelsi, sem búið hafði verið að
dæma hann i.
Hann hjet rjettu nafni John A.
Cameron. Og undir því nafni gekk
liann þangað til hann kom til Ala-
bama. Hann hafði áður átt lieima i
Balford og lifað fremur fátæklegu
lífi með konu sinni og börnum. í
næturbardaga, sem hann lenti í, hafði
honum orðið á að skjóta mann nokk-
urn og var dæmdur í 20 ára fang-
elsisvist fyrir morðið. Tvo eiginleika
liafði hann til að bera, sem hjálpuðu
honum áfram. Hann var greinöur og
ákaflega viðmótsþýður. Dag nokkurn
þurfti að láta einhvern af föngunum
vinna i lyfjabúð fangelsisins og Davis
var fenginn til þess.
Það hefði verið hægðarleikur fyrir
Davis að flýja strax í stað. En hann
gerði það ekki. Hann vann um hríð
i lyfjabúðinni. En einn góðan veður-
dag yfirbugaði frelsisþráin liann,
liann laumaðist burtu og lifði nú um
nokkura ára bil i ýmsum rikjum —
þangað til hann kom til Alabama og
kallaði sig þá James B. Davis.
Nú er hann 00 ára, á 8 börn og vini
marga. Vinir hans hafa ekki snúið
við honum bakinu en vinna að þvi
ölliiiii árum að fá liann lausan und-
an hegningu. Og hvað geta ekki pen-
ingarnir?
í Mexiko var nýlega tekinn af lífi
maður sem Quarcia hjct. Var talið
að hann væri stigamaður, sem lög-
reglan liafði lengi setið um fyrir alls-
konar glæpi. Eftir á kom það á dag-
inn, að maðurinn var alls ekki sá,
sem hann var talinn vera, en lög-
reglan huggar sig við, að hann hafi
hafl ýmislegt annað á samviskunni,
og þessvegna sje enginn skaði skeð-
ur þó liann hafi verið tekinn af lífi.
-----x----
Nýlega komst ljótur glæpur upp
suður í Tjekkóslóvakíu. Hafði bónda-
kona ein haft stjúpson sinn í fangelsi
i svinakofa í tíu ár samfjeytt. Dreng-
urinn hvarf fyrir tíu árum síðan, þá
sex ára gamall og fyrst nú liefir
komist upp, að hann hefir verið i
svinakofanum altaf síðan. Konan lief-
ir daglega fært honum brauð og kar-
töflur, en aldrei talað orð við hann
og engan hefir hann sjeð nema hana
allan þennan tima. Þegar hann fanst
var hann ótalandi. Hann hafði gleymt
málinu í fangelsinu.