Fálkinn - 29.04.1933, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
BANNIÐ AFNUMIÐ. I BANDARIKJUNUM.
líflir því sem leið á borðhaldið
«')x andúð og tortrygni Durstines
lil þessa óviðkomandi manns. Að
vísu hafði hann ekkert lil að byg«:a
þella á, því Foster var hinn aliið-
legasli. Hann virlist brenn.a af á-
hii"a f ’ir F.- -iptalandi fyr og nú,
o" Dursline varð að viðurkenna, að
hver svo sein þessi maður vœri þá
þekli hann F,"''otaland út og inn.
Sem betui' fór var Frakkinn svo
iinniim kaíinn við að spyrja Fostcr,
að hann lók litt eftir hvað Har-
graves hafðist að. Hargraves gerði
si11 lil að láta sem eðlilegast, lal-
aði um daginn og veginn og var
glaður í bragði eins og þeim sæm-
ir, sem gert hefir góða verslun.
F.n ef Durstine hefði alhugað
hann nánar mundi hann hafa tek-
ið eftir varfærni i fari Hargraves,
sem ekki hafði verið þar áður.
Miðdegisverðurinn var afstaðinn,
og þeir sátu yfir kafl'i og sigarell-
um þegar grunur Dursleines varð
að vissu. Þeir voru að tala um
eitlhvað og nefndi þá Foster af til-
viljun orðið Abydos og þagði svo
meðan hann kveikti í vindlingi.
Abydos? spurði Hargraves.
Það er hjer upp með Níl? Þar
sem gröf Osiris fanst?
Ein af gröfum Osiris, tók
Fosler frarn i og bljes út úr sjer
reyknum. Sagan segir að Osiris, sá
vitrasti af fornkonungum Egypta,
liafi verið drepinn af óvinum sín-
um, sem skáru lik hans í fjórtán
hluta og dreifðu þeirn víðsvegar um
landið. Isis, kona hans, ljet svo
grafa þá sinn á hverjum stað og
þegar Osiris var lekinn í guða tölu
iirðu þessar grafir helgidómar.
Menn trúðu að höfuð hans væri í
gröfinni við Abydos.
_ Hafið þjer nokkurntima heyrt
getið um smaragð, sem er kallaður
„Auga Osiris“? spurði Hargraves.
Hvort jeg hefi, svaraði Foster.
Ismail, hinn fyrsti kedívi Egypta-
lands, fann hann i Abydos 1859.
Stórfagur gimsteinn. A'li prins á
hann nú.
— Atti hann, tók Hargrave fram
i. Jeg keypti hann nýlega.
Æ, nú man jeg, svaraði Foster
og rankaði við sjer. — Jeg heyrði
nýleca að Ali prins væri að selja
gimsteinasafn sitt. Svo að þjer vor-
uð, sá hepni?
Jeg er umboðsmaður ensks
gimsteinal'irma, bætti Hargraves við.
Annars verður Durstine orðinn eig-
andi steinsins inna skamms.
Foster leit á Durstine er hann
heyrði þetla, en hann ljet sjer
hvergi bregða. Augntillit annars
var of snögt en hins of hægt. Dur-
sline vissi nú hvað lá bak við orð-
Fosters. Og Foster vissi, að Dur-
siine var ekki sá, sem hann þóttist
vera. Hargraves sá hvað þem
hugsuðu hvor um annan.
.1 á, sagði Durstine rólega.
,leg er í samningum um að kaupa
„Auga Osiris“ fyrir Jacquard.
Jaquard — er það satt? muldr-
aði Foster. Jec þekki firmað. I>að
er synd og skömm. Jeq hef nú þá
skoðun, að allt þesskonar eigi að
vera kyrt í Egyptalandi. Á söfu-
nnum. Hann sneri sjer að ltargraves.
Er steinninn eins fallegur og
þier segið?
Ennþá fallegri. Langar yður
til að sjá hann?
— ,lá, hvort mig langar! Hann á
sjer mjög merka sögu. Jeg skal
segja yður hana seinna, þegar jeg
hefi sjeð steininn.
__ Jæja, nú skulum við drekka
lcaffið l'vrst, sagði Hargraves. Og
svo fóru þeir að tata um eithvað
annað.
Durstine reykti þegjandi i nokkr-
ar mínúlur en hinir töluðu saman.
Skeggjað andlitið hafði ekki breylt
svip, og hann ljest vera að hlusta
á það, sem tatað var um. En í
Eitt af fyrstu verkum nýja Banda-
ríkjaforsetans var það, að undir-
skrifa breytingu á bannlögunum
þess efnis, að heimilt sje að selja
á löglegan hátt öl og vín, ef áfengis-
innihald þeirra fer ekki fram ur
3.2r/c. Og í byrjun þessa mánaðar
bófst sala þesara drykkja í þeim
rauninni var hanh að hugsa úm,
hvernig hann ætti að komasl úr
gildrunni, sem hann hafði verið
veiddur í.
Foster hafði sett upp gildruna
og Hargraves, aulinn sá, hafði rek-
ið hann i hana.
Durstine leit á klukkuna, það
voru nærri tveir tímar þangað til
lestin fór. Hann gat því elcki flúið.
Aðeins um tvent var að vetja. Hann
tók upp penna og blað, I i 1 að reyna
aðra leiðina. — Fyrirgefið, mælti
hann. — Það er svolílið sem jeg
þarf að skrifa hjá mjer áður en
jeg gleymi því.
Durstine skrifaði og stakk blaðinu
i vasann. Slcömmu siðar höfðu þeir
drukkið kaffið og stóðu upp.
— Viljið þið bíða hjerna i and-
dyrinu meðan jeg fer og næ í stein-
inn, spurði Hargraves. En um leið
og hann sneri sjer við til að fara
laumaði Durstine miða i lófa hans.
Hargraves las hann ekki fyr en
hann var kominn fram fyrir. Þar
stóð:
„Jeg held ai) þessi maður sje
svikari, jafnvel þjófur. Ráglegg yð-
nr að láta smaragðinn vera kgrran
í gegmsluhólfinu“.
Hargraves brosti beiskjublandið
er hann tók við leðurhylkinu. Nú
var Durstine aðeins éin leið opin.
Mennirnir þrír voru einir i and-
dyrinu því að það var heitl um
kvöidið og gestirnir höfðust við
úti á stjettnni, þár sem svalara var.
Durstine og Foster höfðu sest nærri
dyrunum út að stjettihni.
Þegar Hargraves kom með hylkið
sá hann að Durstine varð órólt.
Yðtir ber sá heiður að opna
hylkið, sagði Hargraves við hann,
þvi að í rauninni eruð jijer eig-
andi steinsins!
Durstinc tók við hylkinu og muldr
aði eitthvað. Það var ekkert á hon-
um að sjá — hann var kaldur og
i'ólegur. En littir svitadropar á enn-
inu báru þess vott, að honum var
órótt. Þégar hann hafði lekið við
hylkihu nolaði Hargraves tækifærð
fylkjum, sem ekki banna hana með
sjerstökum lögum. Má telja þetta
fyrsta sporið til algers afnáms banns
ins vestra. Undir eins og lögin voru
staðfést fóru brugghúsin að búa sig
undir eftirspurnina, en geta vitan-
lega hvergi nærri fullnægt henni
fyrsta kastið. Hafa Evrópuþjóðirnar
til liess að bjóða I'oster vindil og
kveikti .síðan i honum.
Lítið þjer nú á, mælti Dur-
sline og hinir tveir litu á. I hinu
fagra leðurhylki, þar sem eftirlík-
ingin hafði áður verið lá nú rjetti
steinninn og leiptraði. Durstine
hafði kosið einu leiðina: að hafa
skifti á steinunum aftur.
Foster rjetti út hödina eftir hylk-
inu. Durstine leil íbyggilega og að-
varandi á Hargraves en hann gretti
sig bara ofurlítið. Þeir sátu þarna
rólegir um stund og Foster horfði á
gimsteininn.
— Jæja, hvernig líst yður á?
spurði Ilargraves eftir litla þögn.
Hann er slórkostlegur! Foster
leit upp með brennandi augunt.
Hann hikaði við eitt augnablik og
rjett svo Hargraves hylkið.
Foster l’eit snögt á Durstine, sem
veitti honum nákvæma athygli. Svo
laut hann fram og setti vindilstúf-
inn sinn á öskubakkann. Augún,
röddin og látbragðið —alt voru
þetta hættmnerki, og Durstine vissi
hvað næst mundi gerast.
En áður en hann hafði stungið
hendinni í vasann hafði Foster með
eídngarhraða jjrifið skammbyssu
upp úr vasa sínum.
— Rjettið mjer hylkið! hrópaði
Foster og Hargraves hlýddi orða-
laust.
— Og fáið mjer skammbyssuna
yðar, franski maður!
Dursline tók byssuna upp úr vas-
anum og l7oster stakk henni og
hylkinu í vasa sinn, stóð svo upp
og glotti lymskulega til Durstine.
— Það lá við að þjer yrðuð of-
jarl minn, franski maður.
Svo gekk hann hægt aftur á bak
lil dyranna, sneri sjer þar við og
livarf eins og elding út á götuna.
Hargraves og Durstine voru eins
og steini lostnir. Svo þutu þeir út
að dyrunum og komu þar málulega
snemma til þess að sjá Foster hverfa
í fjöldanum.
Durstine snjeri sjer að Englend-
ingnum — augu hans leiflruðu af
nú sent kynstrin öll af öli vestur
undanfarnar vikur, tii þess að reyna
að ná þar markaði meðan ekki er
nóg til af amerísku öli.
Myndin hjer að ofan er frá Ani-
eriku og sýnir menn sem agitera
fyrir afnámi bjórbannsins.
bræði.
— Þjer eruð erkibjálfi, ýlfraði
bann. — Jeg sem aðvaraði yður.
Þjer eruð mesta fiflið á guðs grænni
jörð!
— Nú hvað gengur á, svaraði
Hargraves rólega. — Þarna losuuð-
um við við hann.
— Losnuðum við hann? Dursline
hjelt að Hargrave væri búinn að
missa þá vitglóru, sem hann hafði
haft.
— Já, og meira að segja ofur
biliega! Jeg vildi liafa gefið tíu
leðurhylki til þess að losna við
mann eins og Foster. Því að hann
er hættulegur. Ilann skýtur þegar
svo ber undir.
— Hvað eigið þjer við? Fjekk
hann ekki smaragðinn?
— Nei, auðvitað ekki. Hargravcs
brosti og ypti öxlum. — Hann hafði
svo mikið að hugsa að hafa gát á
yður, að hann gat ekki tekið eftir
mjer. Jeg ljet smaragðinn detta ofan
i vasa minn og rjetti hoinim tómt
hylkið.
Og Hargraves hjelt hinum glitr-
andi steini á lofti til sanninda-
merkis.
Vfirbragð Durstine varð ljetlara.
Hann hafði eftir alt, farið rjelt að.
Það var cnn tími til að hala steina-
skifti aftur.
— Jeg bið yður mikillega fyrir-
gefningar, mælti hann auðmjúkur.
— Jeg var æstur, reiður. Af per-
sónulegum ástæðum hefði mjer þótt
mjög teitt, ef steininum liefði verið
stotið.
— Jeg efast ekki um það, muldraði
Hargraves. — Jæja, nú ætla jeg að
láta steininn í geymsluhólfið og þar
skal hann verða.
Hann sneri sjer hálfvegis við,
siaðnæmdist og sneri svo við aftur.
Tók upp úr vasa sínum símskeytið
sem hann hafði fengið frá London
og rjetti Durstine það.
— Lítið þjer á, lesið þjer þetta á
meðan. Jeg kem undir eins aftur.
En þegar hann kom út aítur var
Durstine horfinn. Og það var ekki
nema eðlilcgt.