Fálkinn - 14.11.1941, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 397
Lárjett. Skýring.
1. grassvörður, 7. höfuðból, 11.
miklar, 13. skraut, 15. kyrð, 17. öxl-
um, 18. liríðin, 19. starf, 20. renn,
22. forsetning, 24. lireyfing, 25. fiski,
2G. kona, 28. angað, 31. ánægð, 32.
borg í Abessiníu, 34. fljótið, 35. bljóð,
36. kona, 37. öðlast, 39. gat, 40. beita,
41. matartegund, 42. leðja, 45. for-
setning, 46. ryk, 47. skorkvikindi, 49.
þraut, 51. snjór, 53. vegur, 55. reið-
um, 56. tengdamenni, 58. áhöldum,
60. versiunarfjelag, 61. land, 62. ó-
grynni, 64. hljóð, 65. greinir, 66.
slcenkt, 68. ómeiddur, 70. frumeind,
71. karta, 72. maður, 74. stig, 75.
starfinn.
Lóörjett. Skýring.
1. manns, 2. fer lil fiskjar, 3. fljót,
4. svara, 5. vesæl, 6. lióð, 7. dyr, 8.
Jirylt, 9. fjelag, 10. skinnið, 12. pen-
ingum, 14. ógagn, 16. gerjunin, 19.
aflöng, 21. skemmd, 23. Jokaaðgerð,
25. lengdareininga, 27. gull, 29. lægð,
30. iittekið, 31. gelt, 33. kvöld, 35.
fregnað 38. tryllt, 39. klampa, 43.
amboðin, 44. mas, 47. ófá, 48. skelina,
50. forsetning, 51. öðlast, 52. frumefni,-
54. stöng, 55. ólæti, 56. drepið, 57.
ótíð, 59. votlendið, 61. lialda, 63. far-
aldri, 66. þvottur, 67. skolp, 68.
bljóma, 69. búð, 71. voði, 73. ókunnur.
LAUSN KROSSGÁTU NR.396
Lóðrjett. Ráðning.
1. þraut, 2. ra, 3. Rut, 4. ylar, 5.
orf, 6. eff, 7. glær, 8. lin, 9. er, 10.
skúta, 12. args, 14. ærir, 16. fragt,
19. skrum, 21. Runa, 23. fjallskil, 25.
arra, 27. mý, 29. km., 30. án, 31. nó,
33. rörin, 35. feira, 38. söl, 39. agi,
43. tregt, 44. aurin, 47. fala, 48. flana,
50. il, 51. ós, 52. un, 54. rá, 55. vansi,
56. arka, 57. nóra, 59. sigra, 61.
Köln, 64. golf, 66. dóu, 67. krá, 68.
eff, 69. sal. 70. sr„ 73. Re.
Lárjett. Ráðning.
1. þorri, 7. glens, 11. aular, 12.
fælir, 15. af, 17. tarf, 18. græn, 19.
sú, 20. urr, 22. rg„ 24. ir, 25. okt„
26. taum, 28. skjár, 31. urra, 32. gnýr,
34. man, 35. fóru, 36. áta, 37. ös,
39. al, 40. amt, 41. Tröllagil, 42. ota,
45. il, 46, ir, 47. fff, 49. Rvin, 51.
óku, 53. Aral, 55. veil, 56. asinn, 58.
álas, 60. agn, 61. kr„ 62. og, 64. ani,
65. Nt„ 66. dökk, 68. Eros, 70. ag,
71. sólar, 72. falar, 74 iðrun, 75 fleka.
stungu. Haraldur, Haraldur liversvegna
lefldirðu svona djarft?“
„Svo þú ætlar að yfirgefa mig í neyðinni,“
kjökraði Haraldur. „Ekki hafði jeg húist
við þvi af þjer, Walter. Aumingja faðir
minn! Á morgun veit Kirstin livað jeg hef
gert. Og faðir Iiennar, sem jeg lofaði ....
lífsgæfa míh er glötuð. Mjer er ekki nema
ein leið opin. Jeg geng með hlaðna skamm-
hyssu í vasanum .... Sonur Carstens kenn-
ara endar æfina sem morðingi."
Walter varð svo skelkaður að lnmn rak
upp óp og þreif í öxlina á Haraldi.
„Ertu genginn af vitinu, Haraldur? Þú
veist ekki hvað þú segir! Jeg skal gera alt,
sem jeg á nokkurn hátt get gert fyrir þig.
Við finnum áreiðanlega eittlivert ráð, ef við
leggjum liáðir saman. Fyrst ætla jeg nú að
fara til Bartels sjálfur og reyna að fá liann
til að framlengja víxilinn. En ef hann vill
það ekki þá revni jeg .... Edelgard.“
Haraldur liristi höfuðið.
„Þú hittir hana ekki lieima. Jeg mætti
lienni fyrir skömmú á járnbrautarstöðinni
og hún hað mig um að skila til þín, að hún
væri á leið til Hamhorgar i áríðandi erinda-
gerðum. Hún sagðist liafa liripað þjer brjef
i flýti og þú færð það í póstinum á morgun.
Hún kemur ekki heim fyr en eftir þrjá-
fjóra daga.“
Walter andvarpaði. Edelgard hafði verið
í Hamburg hvað eftir annað, viðvíkjandi söl-
unni á Ellernhrú. Að minsta kosti sagði hún
honum það, og liann trúði því.
Jæja, þá varð liann að fara til Bartels.
Haraldur fjekk nýja von og var vini sínum
þakklátur.
„Jeg vildi óska, að þjer tækist það, Walter.
En þú lofar nijer að minnast ekki einu orði
á þetta við unnustuna mína?“
„Það er afgert mál.“
Waller gerði sig ferðbúinn í snatri og lof-
aði Haraldi, að hann skildi fá svarið frá
Bartels undir eins um kvöldið. Og með það
skildu þeir.
Walter liefði getað sparað sjer ferðina til
Bartels. Þessi kryplingur með arnarnefið
neitaði lionum og hló meira að segja að hon-
um í þokkabót, þegar hann mintist á pen-
ingana, sem hann mundi fá fvrir uppgötv-
unina sína.
Og á sömu leið urðu málalokin hjá tveim-
ur öðrum okrurum, og litlu hetri hjá kaup-
sýslumanni einum, sem hann sneri sjer til
og annars var honum vinveittur.
Hann ráfaði í öngum sinum niður að
höfninni og braut heilann um, livað til hragðs
ætti að taka. Það var orðið dimt og elding-
um hrá fyrir á himninum og þrumurnar
drundu úti í ólgandi liafinu.
Hvað gat hann tekið til hragðs til að
hjálpa vini sínum? Það var ekki viðlit að
sleppa af honum hendinni því að þá mundi
hann grípa til skammbyssunar. Walter liugs-
aði til þess hve faðir Haralds hefði orðið
glaður þegar hann frjetti um brjefið frá
Barkley. Og átti nú að svifta veslings gamla
manninn síðustu voninni sinni?
„En að liann læki peningana til láns úr
sjóðnum?“
Hann nam staðar — þessi hugsun ællaði
að bera hann ofurliði. Þetta var að bregðast
trausti — jú, það var það, en samviska lians
var hrein samt. Hann gerði þetta vegna vin-
ar síns .... og vegna föður vinar síns, sem
hann átti svo óendanlega mikið upp að
unna. Enginn maður mundi nokkurntima fá
að vita þetta. Eftir tvo—þrjá daga kæmi
Edelgard aftur, og hann mundi geta .fengið
peningana hjá henni umsvifalaust. Og auk
þess gæti Haraldur verið kominn aftur frá
London löngu fyrir 1. júlí. Áhættan var þvi
lítil. í fyrramálið varð að horga víxilinn.
Hjer var um mannlif að tefla og það, að
hlífa kennara sínuin og velgerðarmanni frá
óhærilegum liarmi.
Þetta var ekkert umtalsmál. Walter var
staðráðinn í hvað gera skyldi — og eins og
hundeltur hljóp hann til verksmiðjunnar
og upp í herbergi sitt. Klukkan var orðin
ellefu. Lykillinn að skrifstofunni, sem pen-
ingaskápurinn stóð í, lá uppi í herherginu
hans. Hann tók liann fálmandi og skjálf-
hentur, kveikti á kerti og læddist eins og
þjófur niður í skrifstofuna á neðstu hæð.
Alt var hljótt i húsinu og á götunni. Ekk-
ert hljóð nema í rigningunni á rúðunum.
Við og við þruma í fjarska. Draugslegir
skuggar flögruðu um gólf og veggi. Loftið
var þungt og kæfandi.
Þei! Var ekki einhver að læðast þarna til
hægri skamt frá dyravarðarbústaðnum ?
Skyldi Jiirgensen gamli . . . . ?
Walter vatt sjer við svo snögt að það
slöknaði á kertinu. Hann tók upp eldspitu
og kveikti aftur. Nei, lumn sá ekkert. Hon-
um hlaut að hafa misheyrst.
Nú var hann kominn inn í skrifstofuna.
Það voru fjögur þúsund mörk í peninga-
skápnum.
Honuin l'anst liann heyra liljóð við glugg-
ann úl að ganginum, eins og einhver dræpi
laust á hurðina. Hánn nam staðar og leit
kvíðinn við, en þar var ekkert að sjá.
Og samt stóð máður úti á ganginum og
starði uppglentum augum inn i hálfrökkrið
í stofunni — þar var Jiirgensen gamli dyra-
vörður. Hann var ekki farinn að hátta enn-
þá vegna þess að veðrið var svo vont. Ilann
hafði lieyrt, að dyrnar voru opnaðar og þess-
vegna hafði hann læðst út á flókaskónum
— liann var hræddur um, að það væru þjóf-
ar í húsinu.
En nú ljetti honum, því að hann sá, að
þetta var bara Hartwig verkfræðingur. En
hvern þremilinn var liann að erinda hing-
að niður á skrifstofuna á þessum tíma sól-
arhringsins? Og hversvegna leit hann svona
óttasleginn kringum sig, þegar Júrgensen
drap á rúðuna?
Ha, ha .... liann opnaði peningaskápinn!
Hann tók út tvo seðla, lijelt þeim upp að
ljósinu og stakk þeim í vasahókina sina.
Hvað átti þetta nú að þýðá?
Ja, hvað skyldi það eiga annað að þýða,
en að háttvirtur verkfræðingurinn þurfti að
nota •peningana í spilaklúhhnum! Þetta var