Fálkinn - 04.12.1942, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Louis Bromfield: 26
AULASTAÐIR.
Tilefni fundarins var fregnin, sem hafði
staðið í Gunnfánanum, um það, að Malli
með svínsandlitið og Hemmi kútnr væru
í borginni, því að Dorti gamli var nógu
klókur til þess að gera sjer það ljóst, að
þessi staðreynd gæli gert málstað hans ó-
metanlegan skaða. Þetta var ekkert ann-
að en eitt sönnunargagn í viðhót, Ríkharðs
til hjálpar, til þess að sýna fram á, að
Dorti væri aðskotadýr, sem gerði sjer
borgarana að fjeþúfu, og væri nú farinn
að flytja inn leigumorðingja og atliæfi
þeirra í friðsæla horg eins og Flesjuborg.
Eini gallinn á þessu öllu var sá, að eng-
inn viðstaddur virtist hafa sjeð fantana,
nje liafa nein ráð til þess að hafa tal af
þeim.
Bingham hafði verið allan daginn ásamt
tveim mönnum sínum, skjálfandi og með
sljammbyssu í hendi að berja upp öll
vei'stu gistihúsin og pútnahúsin í borginni,
í laganna nafni, eix hafði ekki haft annað
upp úr því en það að liitta hina löglegu
ibúa húsanna, sem hann þekti svo vel.
Flynn gaf ekkei't út á neitt; hann hafði
ekki sjeð fantana, en var hinsvegar of ver-
aldarvanur til þess að sverja fyrir tilveru
þeii’ra, fyrir því. Dorti gamli var hálf
í-inglaðux', rjett eins og naut, sem hefir ver-
ið ert of lengi. Hann tuggði vindil og glápli
og velti vöngum. Þetta — þ. e. þessi bölvuð
krossferð —- var að bera liann ofurliði.
Hann hafði aldrei trúað því almennilega,
að nokkurntíma yrði af lienni. Hann hafði
aldrei trúað því, að fólk í Flesjuborg væri
svona ólíkt borgurunum i Suður-Boston
eða Chicago.
Ritstjórinn var yfir sig hraéddnr, en
Hii-sh með músarsvipinn Ijet þá skoðun
sína í ljósi, að sagan væi'i ekkert annað
en uppspuni úr Gunnfánanum, og að Malli
með svínsandlitið og Hemmi kútur væru
bara alls ekki til.
Þá urraði Dorti og sagði: „Ef þeir eru
hér, vil jeg fá að vita, hver hefir fengið
þá hingað, og hvað þeir eru hjer að gera.“
Síðan snei'i hann sjer reiðulega að dómar-
anum og lögreglustjóranum og sagði: „Það
er ykkar verk að finna þá og reka þá úr
borginni. Þeir ;gera ekki okkar málstað
sjerlega nlikið gagn með sihni hjervist.“
Dorta grunaði, hver ætti sökina og leit því
á Hii'sh, en enginn dráttur í músarandlit-
inu gaf til kynna, að liann fyndi sig snortinn.
Langa stund töluðu þeir um. málið fram
og aftui’, án þess að komast að nokkurri
niðurstöðu. Dorti gamli lijelt áfram að líla
á úx-ið sitt, og furða sig á því, að Kohhi
skyldi ekki vera kominn, og óskaði, að
hann væi’i þarna til þess að lijálpa þeinx.
Ekki svo að skilja, að neitt gagn hefði ver-
ið í honum upp á síðkastið, þar senx liann
ráfaði unx eins og vankasauður og vildi
lielst þvo hendur sínar af öllu sanxan. En
Dorti vildi bara liafa hann viðstaddaix,
lieldur eix ekki neitt, bara til þess að vera
ekki eins einmana og hann nú var. Og svo
var ganxli nxaðui’inn órólegur út af fregn,
sem honunx hafði boiist í landsímatali frá
höfuðborgiixni. Það var frá einunx fylgis-
manni lians, sem var einslconar unxboðs-
nxaður hans þarna, og hafði undanfarið
verið að þefa upp sitt af hverju í þágu
Dorta. Hann lxafði komist að nxörgu og
ekki öllu sem ánægjulegustu, nxeðal ann-
ars því, að Bill Swain og hans nxenn ætl-
uðu að láta rannsóknina á málunum í
Flesjuborg lcoma fvrir ríkisdómstólinn, og
þannig taka liana alg'jörlega úr höndum
dómaranna, senx Dorti hafði í vasanum.
Þeir ætluðu að gera þetta að sakamáli.
Þetta var ein ástæðan enn, til þess, að
Dorta var ekki sjerlega gefið um návist
leigumorðingjanna tveggja.
Og meðan hann var nxeð grenxju í lmga
að liugsa um framgang krossferðarinnar
síðustu klukustundirnar og hlustaði aðeins
með hálfri heyrn á kveinin í ritstjóranum,
opnuðust dyrnar og Kohhi konx inn. Hann
opnaði ekki dyrnar á venjulegan hátt,
lieldur þeytti lxann npp hnrðinni. Og sá
Kobbi, sem nú kom inn var ekki slapandi
og daufingjalegur, eins og lxann hafði
verið síðustu vikurnar, heldur rjóður í
framan og með brennandi augnaráð. Hann
skellti á eftir sjer hurðinni og sagði: „Hvað
eru þessir leigumorðingjar að erinda hjer
í borginni?“
Eftir stutta þögn svaraði Dorti loksins:
„Það vitunx við ekki, en viljum hinsvegar
gjarnan fá að vita það, ekki síður en þú.“
„Nú, ekki hafa óvinir okkar konxið með
þá hingað!“
Hirsh með rottuandlitið, svaraði liægt:
„Hvernig veistu það? Að minsta kosti virð-
ist Gasa-María vera nauða kunnug þeim.“
Kobbi sneri sjer að Hirsli og rak hnef-
ann byhnhigshögg í borðið. „Af ]iví að jeg
er nýbúinn að tala við Gasa-Maríu “ svar-
aði hann. „Og jeg held meira að segja, að
að jeg hafi fjandans góða hugmynd um
það, hver hefir útvegað þá liingað. Og þeir
verða að hypja sig hjeðan og það tafar-
laust!“ Hann steytti hnefann til Hirsh, sem
saf hinumegin við borðið: „Heyrðu það,
þeir verða að fara hjeðan tafarlaust!“
Síðan sneri liann sjer að hinum. „Jeg er
tilhúinn að berjast tafarlaust. En jeg ætla
ekki að berjast við hliðina á svona körl-
um. Þeir eru þegar búnir að kosta okkur
nóg, og lxefðu getað gert út af við okkar
málstað.“ Hann sneri sjer aftnr að Hirsh:
„Hvar eru þeir núna?“
„Jeg veit ekki,“ svaraði hann blíðlega.
„Veit yfirleitt ekkert um þessa menn.“
„Þá vil jeg ráða þjer til að fræðast eilt-
hvaði um þá.“ Og við Binghanx sagði hann:
„Þú ættir að láta hendur standa fram úr
ermum. Og þú verður að gera svo vel að
senda tvö lögregluþjóna til þess að vernda
skrifstofu Gunnfánans nxeðan þeir eru í
borginni.“
Hirsli sagði bliðlega: „Jeg veit ekki, hvort
jeg get nokkuð gert. Jeg þekki ekki þessa
menn.“
Dorti gamli hallaði ,sjer aftur á hak í
stólnum og horfði á Kolxha með aðdáun.
Þarna var Ioksins hann Iíohhi kominn.
Þarna var ósvikinn írskur Dorti, senx var til i
það að herjast. Slenið og örvæntingin var
horfin eins og dögg fyrir sólu.
Þá sneri Kohhi sjer að föður sínum og'
sagði: „Við skulum koma lijeðan hurt og
reyna að gera eitthvað að viti.“ Og við
liina sagði hann: „Og þið ættuð að konxa
þessum tveimur heiðursmönnum ykkar út-
úr horginni, sem fljótast!“
Þetta var einmitt að Dorla skapi. Hann
hafði vitað allan tíniann, að leikurinn hall-
aðist á hann og hann vissi lika, að alt, senx
hann og lians menn liöfðu enn gert, hafði
verið ótímabært og óviturlegt, en einhvern
veginn liafði hann aldrei liaft nxannskap í
sjer til þess að stöðva það og taka við
stjórninni sjálfur fyrir fult og alt. Kanske
var hann orðinn of gamall. Og nú liafði
Kobbi komið þjótandi inn unx dyrnar og
bjargað þessunx degi, og þetta var enn-
fremur Kobbi, senx var eins og hann hafði
altaf vonað og óskað, að hann yrði. Ilann
stóð upp rólega og fylgdi Kohlia eftir, út
um dyrnar og skildi eftir ritstjórann og
Hirsh, lögreglustjórann og dómarann gátt-
aða og órólega. Sjerstaklega var Hirsh of
rólegur á svipinn, til þess að það gæti ver-
ið ósvikin sálarrósenxi.
Þegar þeir voru komnir út í ganginn fyr-
ir utan, lagði Dorli handlegginn unx öxl
sonar síns, í gleði sinni og sagði: ,, Hvað
er hlaupið í þig, drengur minn?“
Ivohhi kveykti sjer i vindlingi og þeytti
frá sjer eldspýtunni ineð fyrirlitningu og
miklunx móði. „Jeg er orðinn þreyttur á
því að vera leikfang hjá hálfvitum og sniá-
horgaraföntum. Nú skulum við berjast, en
ekki á þann liátt, sem þessi lieigull, sem
þú liefir fyrir ritstjóra og þessi glæpamað-
ur, Hirsh, berjast. Flesjuborg er góð borg,
og við eigunx liana rjett eins og hver ann-
ar. Jeg hef verið hjer alla nxína æfi. Það
er engín ástæða til þess, að hjer geti ekki
verið almennilegt denxókratafjelag, en bara
ekki eins og Flynn og Hirsh hugsa sjer
það. Það er ekki hægt að heita aðferðum
Hirsh í svona horg. Nú skulum við skreppa
út i Mylluborg og reyna að hugsa þar dá-
lítið i fjelagi, eins og menn með viti.“
Gamli maðurinn smáskríkti, er hann
gekk á eftir syni sínum niður stigann. Þeg-
ar þeir voru koiiinir upp í bílinn og af
stað, sagði Kobbi: „Og ]iað var nú það
versta, sem hægt var að láta sjer detta í
hug að fara að gera þessar -óspektir hjá
Gasa-Mariu í gærkvöldi. Hverjum fjandan-
um gat eiginlega dottið sú vitfirring í hug?“
„Honum Flynn ganxla,“ svaraði Dorti.
„Þá er betra að losa sig við liann. Við
verðum að taka upp alveg nýja bardaga-
aðferð. Losa okkur við hann og svínið
hann Hirsh og svo jafnvel ritstjórabján-
ann líka.