Fálkinn


Fálkinn - 13.06.1947, Síða 12

Fálkinn - 13.06.1947, Síða 12
12 F Á L K 1 N N DREXELL DRAKE: 24 »HAUKURINN« Fús til að vera með yður í öllu sem við- vikur Sneedmálinu. Vonast eftir yður í Gray Mansions sunnudag kl. C síðdegis. Itringið fjórum sinnum. „Haukurinn“. Nú ætlaði hræðslan að yfirbuga hana á ný. Hinn dularfiilii gestur hafði þá hara lieimsótt hana og aflað sér upplýsinga um fjölskyldumálefni liennar til þess að afhenda hana Hauknum. En svo rann upp ljós fyrir henni. Þarna hafði hún handa á milli upplýsingar um livar Haukinn væri að- finna. Hún vissi ekki livar Gray Mansions var. En Ballard mundi eflaust geta komist að því. Og nú fór hún þegar í símann. Haukurinn hallaði sér aftur á bak í bil- sætinu. — Nú finn ég að ég er viss um, að lieimboð okkar verður þegið, sagði liann. — Yið megum búast við heimsókn Ballards lautinants í Gray Mansions siðdegis á morg- un, klukkan sex. Ef mér skjátlast ekki þá liefir ungfrú Sneed símað til lians rétt í þessu og látið hann vita um beimboðið. XXXI. í „Glerhauskúpunni“. Sarge gekk á undan niður mjó steinþrep- in, sem lágu frá gangstéttinni niður á sval- irnar. Dyrnar við endann á ganginum voru i myrkri. Iiann þreifaði fyrir sér eftir dyra- karminum þangað til liann hitti á hnapp, sem hann þrýsti á. Undir eins sást Ijós á rúðunni i hurðinni, og lúka var opnuð. Tvö augu störðu á hann gegnum rúðuna. — Allt í lagi, Shorty! sagði Sarge. Slagbrandurinn var dreginn frá og lyklin- um snúið í lásnum, og Sarge ýtti hurðinni upp. Lítill, digur maður hleypti honum inn, en varnaði Hauknum inngöngu. - Það er alll i lagi, Shorty. Hann er með mér. Dyravörðurinn gaut augunum tortryggnis- lega til Hauksins og tautaði eitthvað um að hann vildi helst þekkja þá, sem hann hleypti inn. En þó lét bann Haukinn sleppa og læsti svo dyrunum. I þessum mjóa gangi, sem þeir voru komnir inn í lýrði á Ijósi uppi undir lofti. Þetta var mjög frumlegur lampi: glottandi bauskúpa úr gleri. Það mun hafa verið lamp- ans sök, að þessi fundarstaður glæpamann- anna hafði fengið nafn sitt. I ganginum voru tvennar dyr, til hægri og í endanum. Sarge fór að þeim síðarnefndu og beið þangað til sá digri kom með lykl- ana og lauk upp. Þessum dyrum var líka læst á eftir þeim. Nú voru þeir komnir inn í langa en mjóa stofu. Þar voru ekki önnur búsgögn en nokkrir stólar og borð, sem stóðu meðfram langveggjunum. í neðri endanum voru dyr og tók Sarge sér borð rétt hjá þeim. Hann settist með hakið að þilinu, en Haukurinn settist beint á móti lionum, næst dyrunum. Aðeins tvö önnur borð voru setin. Við annað þeirra, sem var í hinum enda salsins, næst barnum, sálu tveir menn. Við hitt borðið, skammt frá þeim, sátu þrír menn og töluðu saman í hljóði. Sarge kveikti á eldspýtu og slökkti á henni undir eins. Við hin tvö borðin var líka kveikt á eldspýtum, sem strax var slökkt á. Úr barn- um, sem Sarge og Haukurinn gátu ekki séð frá sínu borði, heyrðist hljóðskraf. Sarge leil á klukkuna. Við erum snemma á ferðinni, sagði hann. — Við verðum að bíða í nærri því heilan klukkutíma. — Við gætum stytt okkur stundir með því að spila ravoli, sagði Haukurinn. — Mig minnir að þér segðuð, að það spil væri einskonar inngangsorð hér í húsinu. — Það skulum við gera, sagði Sarge. Spil lágu á borðinu og þeir fóru að spila. — Það koma víst ýmsir nýir gestir hing- að í kvöld? spurði Haukurinn. — Þeir eru ekki eins nýir og þér lialdið, húsbóndi. f svona rottuholu þarf maður ekki annað en að hvísla um, að liægt sé að ná í bráð, og þá liópast þeir að manni. Þessum úrhrökum stendur alveg á sama hvern þeir skjóta á. Aðalatriðið er að þeim sé leyft að skjóta. Þér hafið verið fljótur að undirbúa þetta, Sarge. Er ekki svo? — Það er enginn vandi, sagði Sarge og hló. -- Skrítið að ég skyldi ekki láta mér detta þennan stað í hug þegar Clare nefndi hann. En það var þessi hauskúpa, sem ruglaði mig. W,eevil-bófarnir hafa verið van- ir að hafa bækistöð sina hérna. Þegar ég hafði komist að raun um það, var ég kom- inn langt. Goldy kemur ekki fyrr en seinna. Það er dóni, sem heitir Bullet Snozel, sem gengur næst honum að völdum. Og W,eevil- bófunum kemur ekki sérlega vel saman við bófa Goldys og Snozels. Þjónn færði sig nær þeim og Sarge bað um tvö glös af öli. Nú leið hálfthni en þá fór að fjölga í salnum. Nú voru öll borð set- in og alhnikið þjórað, en gleðskapurinn virt- ist ekkert vaxa við það. Það var talað i hálfum hljóðum við öll borðin, og alls ekki talað milli borðanna. Armbandsúr Sarges vantaði tíu minútur í tíu þegar tveir menn komu inn í salinn og fóru inn um dyrnar hjá borðinu þeirra Sarge og Hauksins. Og á næstu fimm mínútum komu fimm menn í viðbót. — Nú ætti hann að fara að koma, hvísl- aði Sarge. Augnabliki siðar þurfti enginn að vekja athygli á þvi, að Shank Goldman væri kom- inn. Það heyrðist liátíðlegur kliður um all- an salinn. — Eg hefi fengið Rambúkkann til að fást við hann. Hann er sá besti, sem ég gat náð í. Rambúkkinn kemur alltaf niður á lapp- irnar. Hann hefir nokkra af Weevilsbófunum með sér hérna í kvöld. Hár og magur maður, með ekta mann- dráparaandlit liafði staðið upp og gengið á móti Goldman. Bófarnir tveir töluðu saman i hljóði og virtist samtalið vera mjög vin- samlegt. Þeir skiptust ekki á nema fáum orðum, og svo settist Rambúkkinn niður bjá félögum sínum. Rambúkkinn kveikti á eld- spýtu og slökkti undir eins á lienni aftur. Það er allt í lagi, húsbóndi, tautaði Sarge. Goldman var risi yfir sex feta hár, beina- mikill og klunnalegur. Stórar lúkurnar á lionuin náðu nærri því niður undir hné. Andlitið var eins og á krakka. En augnn stingandi og grimmúðug. Hann liafði rennt augunum yfir alla þá, sem sátu í salnum,’ og þegar liann kom að dyrunum nam liann staðar og hvessti augun á Sarge og Haukinn. — Hvernig liafið ]iið komist hérna inn? spurði hann. Við komum liingað til að bitta yður Goldman, svaraði Hafikurinn. — Og okkur datt i hug, að þér munduð liafa hug á ÖO þúsund dollurum. — Nei? Kannske - kannske eklci. Hver er það, sem ég hefi þann heiður að tala við? spurði Goldman. —- Við erum vanir að bjai’ga okkur náfn- lausir, svaraði Haukurinn. — Svo? En ég er ekki vanur að tala við ókunnuga menn eða láta ókunnuga tala við mig. Nú jæja, þá getið þér sloppið við það. Mér finnst þetta ekki beinlínis vera alúðlega talað. En, gott og vel. Látið mig lieyra livað yður er á liöndum. — Við eigum hugmyndina, en þér verð- ið að útvega mennina, sagði Haukurinn. — Nú — en það voru þessir fimmtiu þúsund dollarar, sem mig langaði til að heyra um. — Þér liafið ef til vill héyrt um lausnar- fé fyrir Sneed senator? Goldman virtist vera hugfanginn af þessu i bili, en svo kom skuggi yfir andlitið á bonum. — Þið liélduð víst að ég mundi gleypa þetta, piltar? Nei, ykkur skjátlast. Þér eruð víst að liugsa um Staton? spurði Haukurinn. ( — Og liafi ég hugsað um Staton —- hvað þá? -----Þá ættuð þér að hætta að hugsa um hann. Staton glevpti of mikið af blýi núna i dag. — Nú liætti bófinn að efast. Hann þreif stól og settist svo lijá þeim. — Það verður ekki annað séð en að þið vitið eitthvað, sagði liann. Eigum við að segja yður fréttirnar, eða eigum við að fara til hans lagsmans yðar í lögreglunni með þær? spurði Hauk- urinn. — Út með það, liefi ég sagt. Haukurinn hallaði sér frain á borðið Gott og vel, Goldman, við vitum að

x

Fálkinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.