Fálkinn - 02.04.1954, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Spennandi framhaldssaga eftir Phyllis Hambledon.
f 25 'i
LegiMfnrmál
s{fsn,nniyn
„Nei,“ sagði ég. Ég var ákveðin í að
gefa honum ekki eftir.
„Þá hefði hún lialdið að ég vœri
að ncyða hana til að sýna mér trúnað.
Ég spurði hana hins vegar, hvort hún
vissi eitthvað meira en við, varðandi
dauða frú Frenier. Hún neitaði því,
en ég fann hað á þvi hve æst hún
varð að hún sagði ósatt! Ég er þegar
búin að segja yður allt þetta einu
sinni. Til iivers er að endurtaka það?“
Ég var örmagna af þreytu. Eg vildi
gjarnan liðsinna Boudet, en framar
öllu þráði ég þó að mega grúfa höf-
uðið við öxl Martins og liágráta.
„Ég vil fá það endurtekið til þess
að lieyra, hvort þér segið nákvændega
eins frá í seinna skiptið. Ennfremur
vantar mig ýms smáatriði. Haldið þér
áfram, madame, hvað sögðuð þér
næst?“
„Ég sagði við Helen: „Þetta snertir
Dinan á einhvern hátt? Það sást til
þín, þegar þú skrifaðir bréf þar.“ Hún
sagðist ekki hafa skrifað neitt bréf.“
„Hún sagði ósatt,“ sagði Boudet.
„Ég hefi spurst fyrir í versluninni,
þar sem hún keypti pappírinn og um-
slögin. Áframl"
„Ég reyndi að sannfæra hana um,
að ef hún tryði mér fyrir því sem
lhin vissi, þyrfti hún ekkert að ótt-
ast framar. Hún var á báðum áttum.
Hún sagði: „Þú myndir ekki trúa mér,
þetta er svo ósennilegt." Síðan sagði
hún: „Hún er farin, en hún kemur
aftur, og þá gerir hún eitthvað hræði-
legt við mig.“ Ég sagði henni, að svo
framarlega sem Josephine kæmi aftur,
tæki lögreglan hana í sina vörslu, svo
að hún þyrfti ekki að óttast hana.“
„Viðurkenndi hún að það væri
Josephine sem hún óttaðist?"
„Nei, því að það var rétt í því, að
ekið var yfir hundinn. Eftir það var
ekki hægt að fá hana til að segja orð.
Þegar heim kom, fór hún rakleitt fil
herbergis síns, læsti sig inni og vildi
ekki einu sinni hleypa systur sinni
inn. Hún virtist alveg sturluð, mon-
sieur.“
„Hvað gerðist niðri eftir að hún
fór upp?“
Ég skýrði honum frá því. Hann fékk
ýtarlega frásögn af komu Sebastians
og siðan Edgars Finch. Síðan sagði
ég lionum, hvað skeð hefði eftir að
búið var að taka af borðinu, og ég
frétti síðar að hann hefði einnig þaul-
spurt Martin um það atriði. Ég sagði
honum frá þruskinu, sem mér hafði
fundist ég heyra er ég kom frá því
að færa Helen matinn, eins og einhver
hefði legið á hleri bak við hurðina,
og sá hinn sgmi hefði auðveldlega
getað komist aðra leið niður og inn í
stofuna á undan mér gegnum eld-
húsið. Margir höfðu farið inn í eld-
luisið. Sebastian? Sebastian, sem
liafði orðið hræddur er hann heyrði
um dauða Toby, og svo hafði hann
fundist á ganginum rétt áður en koni-
ið var að Helen.
„Mér hefði verið næst að lialda að
þér hefðuð átt að vera búinn að hand-
taka hann,“ sagði ég. Ég var í of æstu
skapi til að hafa gát á orðum minum.
Boudet hvessti á mig augun.
„Ég mun vissulega handtaka hann,
madame — ef hann er sekur. Ég er
ekki viss um að hann sé það. Það var
ekki vottur af blóði, hvorki á honum
né fötum hans — og hefði liann þó
alls ekki haft tíma til að þvo sér. Það
var auðvitað ekki um mikið blóð að
ræða, stungan var þess eðlis, cf svo
mætti segja. Ennfremur liefi ég enga
sönnun fyrir því, að hann hafi farið
inn i herbergi Helenar. Hann var
ekki með hanska, samt voru fingra-
för lians ekki á hurðarhúninum. Og
skýring á veru hans í húsinu er mjög
sennileg, liann var á leiðinni til konu
sinnar. Já, það vissum við raunar fyr-
ir. Þau giftu sig í Rennes, og síðan
i marsmánuði síðastliðnum hefir
mademoiselle Suzy réttu lagi heitið
madame Sebastian Guavara. Við höf-
um þegar séð öll skilríki, en þau
neyddust til að halda hjónabandinu
leyndu, því að þau óttuðust reiði frú
Frenier — og það ekki að ástæðu-
lausu!
„Dauði hennar kom sér þá sérlega
vel fyrir hann,“ lirópaði ég. „Hann
var mjög ástfanginn af Suzy — við
tókum eftir því strax þegar hann tók
á móti okkur á bryggjunni i St. Malo.“
„Þér gleymið fjarvistarsönnun hans.
Við höfum vitni, sem eru reiðubúin
til að sverja að hann liafi ekki getað
verið i Bláskógum, nóttina sem fyrra
morðið var framið."
„Fjarvistarsönnun! Vorum við ekki
að tala um það fyrir nokkrum dögum
að fjarvistarsönnun einhvers hlyti að
vera fölsuð?“
„Ég er ekki viss um að hans sé
það,“ sagði Boudet. „En segið mér
nú hvað gerðist, er þér fóruð upp til
mademoiselle Héléne.“
„Ég sagði lienni að mér þætti fyrir
]iví hvernig fór fyrir Toby, en hún
greip fram í fyrir mér. „Ég er ekki
að syrgja dauða Toby,“ sagði hún.
„Hann var gamall og hlaut að deyja
fyrr eða siðar.“ Þessi orð koniu mér
mjög á óvart, því að henni hafði þótt
mjög vænt um hann og fyrr um dag-
inn hafði hún virst yfirbuguð af sorg.
„Nú get ég skýrt frá öllú,“ sagði hún,
og ég hélt að liún ætlaði að segja mér
það, en hún kvaðst vilja bíða eftir
Júlíusi Hocker og segja honum allt
af létta fyrstum manna." Þau eru mjög
ástfangin. Hún sagði, að hann kæmi á
morgun — það er að segja í dag. Hún
virtist miklu rólegri eftir að liún var
búin að taka þessa ákvörðun.“ Röddin
brást mér skyndilega, og ég fann að
ég var með grátstafinn í kverkunum.
„Ég býst við að einhver hafi legið
á lileri og heyrt til okkar, og þess
vegna fór sem fór.“
„Þetta er mjög atliyglisverð tilgáta,
madame,“ sagði Boudet og ég heyrði
að honum var mikið niðri fyrir. „Þó
hefir jafnan verið sagt að Englend-
ingar stigju ekki í vitið.“
Ég beit á vörina.
„Hvernig líður lienni?“ spurði ég.
„Hvað segja læknarnir?“
„Hún lifir þetta ekki af,“ svaraði
Boudet. „Það er að minnsta kosti
ekki búist við því.“
„Guð minn góður!“ sagði ég. „Og
þér ætlið ekki að handtaka neinn?“
Hann laut fram og otaði að mér
bústnum vísifingri sínum.
„Takið eftir því hvað ég segi, mad-
ame. Við, sem erum hér i frönskú
lögreglunni erum ekki neinir bjálfar!
Mér er Ijóst að margir halda það, en
þar skjátlast þeim. Vel getur verið að
við vitum liver framdi morðið, en það
er jafnframt luigsanlegt að eina smá-
sönnun vanti — ef til vill er það fjar-
vistarsönnun, sem þarf að hrekja.
Eitt orð og eitt augnaráð gæti gefið
okkur þær upplýsingar sem okkur
vantar — og eftir því erum við að
bíða. En þér getið verið þess full-
vissar að sá, sem nú er grunaður, er
undir ströngu eftirliti og engar likur
til að hann geti sloppið. Okkur vant-
ar aðeins eitt vitni, en það er ekki
hér í Dinard.“
„Pierre? Vitið þér livar hann er að
finna?“
„Ég segi ekki meira, madame.“
Hann stóð upp, og gaf með því til
kynna að viðtalinu væri lokið. Ég
fór fram til þeirra Martins og Suzy.
„Hvernig gekk?“ spurði liann.
Ég lét fallast niður á stól.
„Boudet segir að það sé litil sem
engin von um hana,“ sagði ég. Taugar
mínar voru í of miklu uppnámi til
þess að ég hefði gát á orðum mínum.
Mér var farið að þykja mjög vænt um
Helen. Mér hafði fundist hún minna
á óútsprungið blóm, sem var að byrja
að breiða blöð sín móti sólinni, óg
hefði eflaust orðið fallegt. En það var
ekki framar um neitt sólskin að ræða
fyrir hana, ævi hennar virtist lokið,
áður en hún var byrjuð að lifa.
Martin stundi og Suzy fól andlitið
í höndum sér.
„Hvar er Sebastian?“ spurði ég. Ég
var enn viss um að hann væri sekur
og mig var liætt að gruna þau Vahli-
ers hjónin.
„Ég rak hann burtu,“ sagði Suzy.
„Já, hann er vissulega maðurinn
minn, en ég rak hann samt! Martin,
geturðu skilið að ég skuli vera gift
honum?“
„Ef satt skal segja stendur mér ná-
kvæmlega á sama, og ég liefi þar af
Forseti Brasilíu
tekur á móti stjórn þarlenda STEFs, er færir honum þakkir félagsins fyrir viðurkenningu á því sem „velferða-
stofnun til almenningsheilla“. Á myndinni sést fremst vinstra megin ríkisforsetinn: Getúlio Vargas, en til
hægri formaður brasilíanska STEFs: tónskáldið Benedito Lacerda. „Stefið“ í Brasilíu var stofnað um líkt
leyti og hið íslenska „STEF“.