Fálkinn - 08.10.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Ég gat ekki flnið
G var ekki nema nítján ára þegar
ég giftist Itolf. Mér fannst hann
svo laglegur, svo heillandi og glæsi-
legur! Og þegar ég hugsa til hvernig
andlit lians breyttist smátt ug smátt,
varð sljórra og sviplausara af iíf-
erninu hans .... ÞaS er löng og leiSin-
leg saga, sem er mér svo rík í huga
ennþá, aS ég verS aS skrifa liana
niður.
Fyrstu árin fór allt sæmilega, l)ví
aS þá átti hann peningana, sem hann
liafði erft eftir hana móSur sína. En
kvöldið sem við komum í kaupstað-
inn og fórum á gistihúsið, vorum við
ekki á marga fiska. Þetta var ekki
stórt eða dýrt gistihús, en mjög þokka-
legt. Gistihúseigandinn, Magnús hét
hann, var sjálfur víð afgreiðsluna. Og
á sama augnabliki sem ég sá augun i
honum, vissi ég að þetta voru sam-
fundir, sem mundu verða mér örlaga-
ríkir. Ég vissi ekki hvernig. Það
fyrsta sem mér datt í hug var: Enn
hvað liann er góðlegur! Og traustleg-
ur. Hann var ekki ungur, frisklegur
og fríður eins og Rolf hafði verið. En
geðfelldur og ábyggilegur.
— Við verðum liér hklega talsvert
iengi, sagði Rolf með sama yfiriætis-
fasinu eins og alltaf þegar liann talaði
við gistihúsfólk og þjóna. Svo tók
liann upp dýra vindlingahylkið sitt,
eins og liann gerði alltaf þegar svona
stóð á, „til að styrkja lánstraustið",
eins og hann komst að orði við mig.
Það veitti ekki af því að við höfðum
ekki úr miklu að spila, og það voru
ekki nema tveir vindlingar í hylkinu.
Honum þótti vænt um þetta vindlinga-
hylki, ekki veit ég hvað liann hefði
gert ef hann hefði misst það. Það var
gjöf frá leikkonu, sem hann hafði ver-
ið mjög ástfanginn af einhvern tíma,
og sem hann var alltaf að gorta af að
hafa þekkt. HylkiS var verndargripur
hans. Hann þoldi varla að ég snerti
á ])ví.
— Hvar er næsti veitingastaður, hélt
Rolf áfram. — Og bankarnir opna víst
klukkan tíu í fyrramálið, hér eins og
annars staðar?
Skelfing var ég orðin mædd á að
heyra þetta ómerkilega yfirhorðsgort
og mannalætin í honum. Ég vissi vel
að „næsti veitingastaður" gat ekki
orðið annað en næsti hjúgnasali, eða
kannske mjólkurbúð, að minnsta kosti
ekki þegar hann var með mér. Þegar
við höfðum fengið eitthvað að borða
var ég vön að skilja við liann því að
ltann hélt beint á næstu billjardstofu
og spilaði, drakk og svaliaði fram á
miðja nótt með einhverjum sem hann
rakst á. En ég lá andvaka i rúminu
á gistihúsinu og beið.
Þetta kvöld hafði ég ekki cinu sinni
rænu á að fara með honum út að fá
eitthvað að borða, og ég gekk ein
upp stigann og inn i lierbergið. Enn
eitt drepandi leiðindakvöld í gistihús-
iierbergi, biðandi eftir Rolf.
Daginn eftir þegar hann var farinn
út, spurði gistihússtjórinn mig: —
Hafið þið hjónin hugsað ykkur að
verða hérna lengi?
— Ég veit það eiginlega ekki, svar-
aði ég. — Kannske dálítinn tíma.
Starfi mannsins míns er ])annig hátt-
að að við eigum erfitt með að liafa
fastan samastað.
Ekki gat ég sagt lionum að maður-
inn minn liitti oftast „starfsbræður“
sína á sóðalegum knæpum og þvílikum
stöðum. Magnús horfði einkennilega
á mig en sagði ekki meira.
OKKRUM dögum seinna, þegar ég
var að fara út, ávarpaði hann
mig aftur.
— Það mundi ekki vilja svo til að
þér vissuö um áreiðanlega stúlku, sein
vildi taka að sér dálitla skrifstofu-
vinnu, ef til viíl simavörslu, nokkra
kukkutíma á dag? sjmrði hann. — ,fá,
þér þekkið kannske ekki marga hér
i bænum?
— Ég gæti vel liugsað að fá mér
þannig vinnu sjálf, sagði ég. — Ja,
því að þér skiljið, bætti ég við, — að
manni leiðist að gera ekki neitt, þeg-
ar maður situr heima og maðurinn er
úti í erindum.
— Vitanlega, það er ekki nema eðli-
legt. Ég vona að yður finnist ekki
frekja að ég spurði! Hann liorfði
þannig á mig, að ég þóttist vita að
hann liefði séð og skilið ýmislegt um
okkur.
— Nei, þér skiljið að ég .... byrj-
aði ég hálfrugluð.
— Ég þarf engra skýringa við, sagði
hann þýðlega. — Eg skal segja yður
að maður æfist seni mannþekkjari
í minni stöðu.
— Það er að segja, að þér ..........
Ég sótroðnaði.
— Ég hefi þótst skilja að þér kunn-
ið ekki við þessa óvissu tilveru, frú
Berg. Þér viljið liafa eitthvað fyrir
stafni. Eg hefi tekið eftir að þér eruð
kvíðin og óróleg. Jæja, við skulum
nú ekki tala meira um það.
En viku síðar barst talið samt að
þessu aftur, og það mun hafa verið
mér að kenna. Þá var það Rolf sem
við vorum að tala um.
— Það er eins og ha'nn húist við
miklu af tilverunni, vilji fá mikið
ókeypis, sagði Magnús. Við sátum
inni í skrifstofukompunni lians. —
Hann gæti haft mikið upp úr sínum
ytra manni, en ekki allt, eins og liann
heldur.
— Nei, bara að einhver vildi segja
honum það, sagði ég beisk.
— Hann er samt þesslegur að hann
gæti iátið liendur standa fram úr
ermum, ef þörf væri á. En nú virðist
þér vera veiklaðri og áhyggjufyllri en
góðu liófi gegnir, frú Berg, sagði hann
allt í einu. — Er hann fjárhættuspil-
ari — drekkur hann? Hann þagnaði
þegar hann sá angistina í andlitinu
á mér.
Það lá við að mér liði vel fyrst í
stað eftir þetta samtal. Ég fór að
vinna á skrifstofunni, fékk að vera
nærri Magnúsi, talaði daglega við
hann. Hann liafði svo blessanlega ró-
andi áhrif á mig. Og ég hafði ákveð-
inn hlut að hugsa um, og það gerði
mig rólegri. Mér féll betur við lianu
með hverjum deginum sem leið, það
var svo dásamlegt að vita af manni,
sem liægt var að treysta.
Ég hafði tekið eftir mynd af dá-
lítið gamaldags en einstaklega fallegri
konu á skrifborðinu, innan um bréf
og reikninga. Ég spurði liver það
væri.
— Konan mín, sagði liann. — Ég
missti hana fyrir nokkrum árum.
Og meira var ekki sagt um það.
V V V
Eftir fast að því tvo mánuði fékk
Rolf loksins atvinnu, — það var á
bílaverkstæði, og vitanlega var það
stórt skref niður á við í manngreinar-
álitinu frá hans sjónarmiði, sérstak-
lega eftir allt það gort, sem liann
hafði látið af sér heyra þarna í bæn-
um. Eina manneskjan sem gladdist
yfir þessu mun hafa verið ég.
Eitt kvöldið sat ég í skrifstofunni
og var að vélrita. Það gekk ekki sér-
lega fljótt því að ég hafði litla æf-
ingu. Ég liafði látist kunna meira en
ég kunni i raun og veru, þegar ég fékk
starfið. En liann sagði ekkert og var
góður og alúðlegur og virtist hafa
gaman af hve klaufaleg ég var. — Þú
ert alvarleg eins og skólastelpa við
borðið sitt, sagði hann og brosti þegar
hann sá hve vandlega ég skóf út
skakkan staf, sem ég liafði skrifað.
— Æ-já, ég er sjálfsagt flón. Ég leit
upp til lians, og þá sá ég í fyrsta
skipti í augum hans það, sem ég hafði
alltaf haldið að ráða mundi örlögum
mínum.
— Gertrud litla. Góða Gertrud mín!
Þetta var nóg handa mér. Það var
ástarjátning hans, og ég fékk svima.
Rolf leit á nýja starfið sitt með mik-
illi fyrirlitningu. Hann liafði enga
hugmynd um að eitthvað var að spretta
milli mín og Magnúsar. Hann hugsaði
meira um sjálfan sig en svo, að hann
hefði tíma til að sinna því. Hann var
allan daginn að starfa, — sagði liann,
og kvöld eftir kvöld hvarf hann, til
þess að fá sér frískt loft, eins og hann
orðaði það. En það var samt oftast
allt annað en frískt loft, sém ilmaði
af honum þegar hann kom heim,
seint á kvöldin. En þess konar var
orðið mér svo fjarlægt, því að ég vissi
að á hverjum morgni átti ég að fara
til Magnúsar.
IÐ urðum meira en kunningjar.
Eitt kyöldið eftir að ég hafði far-
ið í kvikmyndaliús, kallaði liann á
mig, þegar ég var að fara upp i her-
bergið mitt.
— Ég verð að tala við þig, Gertrud,
sagði hann. — Gerðu svo vel og sestu
hérna inn rétt sem snöggvast, þetta
er mjög alvarlegt mál.
Ég settist nieð hattinn og í kápunni
inn í litlu skrifstofuna. Það var ró-
legt á gistihúsinu þetta kvöld, flestir
gestirnir ýmist úti eða farnir að hátta.
—- Ég hefi séð mikið þennan tíma,
byrjaði Magnús. — Séð mikið og skil-
ið meira ....... í gærkvöldi þegar
maðurinn þinn kom heim .........
— Sást þú liann? spurði ég ang-
istarfull. — Var liann ósvifinn?
— Við mig? Nei. Hann ætti það nú
bara eftir, úr því að ég skýt skjól-
húsi yfir hann og iæt konuna haus
hafa atvinnu! Ég þori að veðja um að
mikið af því, sem þú vinnur fyrir, fer
í vasa hans, er það ekki?
— Æ, nei, taiaðu ekki um það, sagði
ég biðjandi.
— Jú, nú vil ég tala. Þú ert allt af
góð handa honum, Gertrud, ég þoli
ekki að liorfa upp á þetta lengur.
— Ég þarf ekki á meðaumkvun þinni
að halda, Magnús, ekki frekar en það
sem þú hefir þegar sýnt mér, af svo
mikilli nærgætni að ég get aldrei
launað það.
— Þér skjátlast þegar þú talar um
meðaumkvun. Skilurðu þá ekkert,
vina min. Ég elska ])ig. Eg fann þetta
undir eins kvöldið sem þú komst, svo
að þú skalt ekki halda að þessi tilfinn-
ing sé sprottin af meðaumkvun með
þér. En vitanlega hefir það ekki dreg-
ið úr, að ég hefi kynnst ástæðum þin-
um og hjúskaparógæfu. Ég hefi þráð
að vernda þig, hugga þig .......
— Ó, Magnús, þú mátt ekki segja
meira. Hver veit hvort þetta er það
rétta. Þcgar ég kynntist Rolf liélt ég
að þar væri ástin mikla. Kannske
liefði hann ekki svallað eins mikið og
hann hefir gert upp á síðkastið, ef