Fálkinn - 02.12.1955, Blaðsíða 9

FÁLKINN
7
MET-FLUGMAÐURINN. — Þegar
Moneypenny (kannske þýðir nafnið:
sparaðu eyririnn þá kemur krónan?!
varð núna fyrir skemmstu heimsfræg-
ur fyrir að fljúga frá London til New
York og til baka, sama daginn. Hann
át morgunverð tvisvar þennan dag,
því að eftir morgunmatinn í London
kom hann svo snemma til New York,
að þar var enn morgunverðartími. Það
er sem sé 6 tíma munur á klukkunni,
og Moneypenny var ekki nema eitt-
hvað yfir 7 tíma á leiðinni, svo að
minnstu munaði að hann flygi jafn-
hratt sólinni. Hins vegar fékk hann
engan hádegisverð. En þegar hann
kom til London um kvöldið var ekki
enn lokið miðdegisverði þar, því ao
hann er stundum etinn seint þar í
borg. — Eins og sjá má á myndinni
er Pétur Money-Penny giftur og á
börn.
eyrum — nýtt og spennandi. Er þaS
ekki?
— Jú. Anne tókst að stilla sig.
— Ég er kominn á þann aldur aS
mér finnst hjónabandiS vera góS höfn.
Hann brosti og starSi út á dimman
sjóinn, og undarlegur geigur greip
Anne. Var allt þetta inngangur aS þvi,
sem hann ætlaSi aS segja henni: aS
liann hefSi afráSiS aS giftast I.illy
Sheridan?
AuSsjáanlega var þaS svo, þvi aS
hann hélt áfram: — Veistu aS áSur
en ég lagði i þessa ferð, skildi ég ekki
hve fátæk ævi mín var orSin? Alveg
þangaS til nú — og þaS er skrítiS —
liefi ég aldrei gefiS mér tíma til aS
staldra viS og hugsa um þetta — og
athuga hvar ég mundi eiginlega
lenda.....
Hann þagnaSi í miSri selningunni
og nú varS löng þögn hjá báSum.
— Þér .... þér líSur betur núna,
Nicholas? spurSi Anne loksins. Nic-
liolas leit viS og liorfði á hana. Hann
fieygSi snöggt frá sér vindlinum, og
sást glóandi bogi eftir hann uns hann
fór i sjóinn.
— Betur? Mér — jú, mér líður miklu
betur, þakka þér fyrir.
Var þaS imyndun, eSa lieyrSi hún
einhverja ergju i röddinni?
— Mér þykir golt að lieyra þaS. Þú
— þú gerðir mig hrædda, þarna um
nóttina.
— ÞaS var engin furSa. Ég varS
liræddur sjálfur.
Nú varS þögn aftur og Nicholas stóð
upp. — Nú munar minnstu að viS
forum að tala um sjúkdómseinkennin
mín. Hann brosti út í annað munnvik-
iS. — Komdu, viS skulum ganga um
þilfariS, og gleyma því aS þú ert
lijúkrunarkona og ég fyrrv. sjúkl-
ingur þinn. Ég vildi óska, Anne, aS ég
gæti látiS þig skilja mig. Ég er sjálf-
sagt mesti klaufi, þegar öllu er á botn-
inn hvolft. Hann rétti fram liöndina,
og Anne tók í hana meS skjálfandi
fingrum.
— HeyrSu, Anne.......Andlit hans
var rétt viS andlit liennar. — Þú titr-
ar. HvaS er aS? Hefi ég misskiljiS
þig? Hver er þaS eiginlega, sem þér
þykir vænt um?
Anne fékk ekki ráSrúm til aS svara
honum, því aS í sönni svifum heyrSist
rödd Lilly, loSin og ásakandi: —
Nicky! Þú heldur þig þá hérna? Ég
liefi verið að leita að þér, hátt og
lágt. Þú lofaðir aS vera fjórði maður
í bridge meS Cliarlestonbjónunum. —
Varstu búinn að gleyma þvi?
— Já, því miður. Nicholas sleppti
hendi Anne. — Eru þau farin að bíða
eftir okkur?
— Já, góði. Lilly færði sig aS honum
og smokraði hendinni undir handlegg-
inn á honum. Það skrjáfaði i glæsi-
legum, hvítum samkvæmiskjólnum.
Anne var i þann veginn að hverfa
þegar Lilly virti hana viðlits og sagði:
— Nei, þarna er þá systir Anne! Er-
uð þér að fá yður lireint loft eftir
erfiðið i dag? YSur veitir sannarlega
ekki af að hvíla yður, góða — þér
hafið verið dæmalaus — alveg' dæma-
laus. Finnst þér það ekki, Nicky —
lnin liefir verið lietja. Ef yðar hefði
ekki notið við mundi ég hafa misst
elsku drenginn minn. Ekki veit ég
hvernig ég á að fara að því að launa
yður það, sem þér liafið .gert fyrir
mig. ViS — Nicky, við verðum að
gera citthvað fyrir liana, finnst þér
það ekki? Hvernig líst yður á að
koma með okkur eina kvöldstund inn
i Bombay — i virkilegt samkvæmi,
scm þér munið alla yðar ævi? List
yður ekki vel á þaS? Þó að vitanlega
vegi l)að ekki upp á móti því, sem þér
hafið gert fyrir Dale og mig, en ....
Hún brosti innilega.
Anne stamaði: — ÞaS — það er fal-
lega hugsað af yður, frú Sheridan, en
— þér megið ckki láta yður finnast
að þér standið í ncinni þalckarskuld
við mig.....
— Æ, góða mín! Lilly tók í hönd-
ina á henni. — ÞaS geri ég sannar-
lega. Ég á yður líf drengsins míns aS
launa. Hún sneri sér að Nicholas og
sagði með hrifningu: — Nicky, nú
veit ég hvað við eigum að gera. Við
náum í hljómleikamiða lianda þeim
og förum með þeim um borð i
skemmtisnekkju Silva á eftir.
Nicholas hleypti brúnum. — HvaSa
„þeim“?
— Æ, vertu nú ekki svona utangátta.
Handa systur Anne og föngulega
stýrimanninum hennar, vitanlega —
herra Ferrell. Þú verður að sjá um að
hann fái iandgönguleyfi, þvi að ég
geri ekki ráð fyrir aS Anne skemmti
sér, nema unnustinn liennar sé nærri,
heldurðu það?
— Nei, líklega ekki. Rödd hans var
ískiild, og Anne gat ekki leynt roðan-
um, sem kom i kinnar henni.
— ÞaS er þá afgert mál, sagði Lilly
hróðug. — Ég er viss um að þér
skemmtið yður — snekkjan hans Silva
er alveg eins og ævintýri úr „Þúsund
og einni nótt“, og ....
— Ef við eigum að spila bridge við
Charleston er vist best að viS förum,
sagði N'icholas höstugt.
— Já, það er kannske best. En Lilly
stóð kyrr og brost til Anne. — Þér
verðið endilega að koma i samkvæm-
ið mitt, er það ekki? Þér og herra
Farrell? Ég á að halda hljómleika i
Bombay, en vitanlega á ég ekki að
vera ein á skemmtiskránni. Gerda
Francelin á að syngja. ÞaS verður
talsvert gott kvöld.
— Hjartans þakkir, frú Sheridan,
sagði Anne. — ÞaS er fallega gert af
yður að stinga upp á þessu.
— Þér eigið skilið að lifa glaða
slund við og við, og sama er að segja
um unga piltinn yðar. Hann hefir ver-
ið eins og vængbrotin æður, allan tím-
ann sem þér voruð í sóttkvinni. Þér
megið ekki vera slæm við liann —
má hún það, Nick?
— Nei, sagði Nicholas. — Slæm má
luin ekki vera. GóSa nótt, Anne. Hann
vatt sér burt og Lilly varð að lilaupa
til að ná í hann.
Anne beið þangað til þau voru horf-
in. Svo gekk hún linarreist niður í
klefann sinn. Þegar hún var háttuð,
hálftíma síðar, mundi hún, klökk i
huga, að Nicholas hafði ekki brosað
til hennar um leið og hann bauS henni
góða nótt. Hvaða möguleika liafði hún
móti konu, sem var jafn glæsileg —
jafn veraldarvön og jafn ófyrirleitin
og Lilly Sheridan var?
TRÚLOFUNARGILDI?
LILLY heimsótti son sinn morgun-
inn eftir. Anne var yfir honum —
þegar Tim Lane kom með hana, og
Anne létti er hún sá hve Dale varð
glaður, er hann sá móður sína.
Drengurinn var frá sér numinn af
fögnuði og liélt dauðahaldi i móður
sina, eins og hann ætlaði aldrei að
sleppa henni aftur. Aldrei þessu vant
ýtti liún honum ekki frá sér, og hún
fékk tár i augun. — Dale, ástin mín,
en livað það var gaman að sjá þig
aftur, og að þér hefir batnað svona
mikið síðan i gær. En þú ert svo
skelfing magur!
— ÞaS gerir ekkert til, mamma. ÞaS
er eingöngu af því, að ég hefi ekki
verið neitt svangur. Æitlarðu að vera
hérna hjá mér? GeturSu lesið ævintýr
fyrir mig, svona eins og þú gerðir þeg-
ar ég var lítill? Ég hefi fengið svo
mikiS af nýjum bókum .... einhverjir
hafa sent mér þær — fólk, sem ég
hefi ekki einu sinni séð.
— Hefir einhver sent þér bækur,
væni minn? Þá skal ég verða hjá þér
og lesa fyrir þig. Hún léit á Tom Lane
og Anne. — Ef ég þá má gera það?
— Já, áreiSanlega. Hann hefir ekki
nema gott af því, sagði Tim. En hann
ýtti Dale niður á koddann aftur. —
Þú verður að liggja kyrr i rúminu,
drengur minn, — annars fær enginn
að vera hjá þér.
— Ég skal ekki hreyfa mig, sagði
Dale.
Anne fór út úr sjúkrastofunni og
Lilly varð ein eftir lijá Dale.
— Aðeins hálftíma, sagði Tim að-
varandi. — Ekki lengur. Hann verður
að fá að sofa eins mikið og hægt er,
næstu dagana. En mér þykir vænt um
að Lilly bauSst til að lesa fyrir hann.
Augu Tims ljómuðu. — Hún á auðvelt
meS að laða fólk, finnst þér það ekki?
Hún launar Dale sonarást hans, held
ég. Hann brosti. — En ég befi hins
vegar enga von. Jæja, það verður ekki
við þvi gert.
Hann labbaði áfram, með hlustun-
artækið um hálsinn.
Anne horfði á eftir honum, en nú
kallaði Leni til hennar úr skrifstofu-
kompunni sinni. — KomiS þér og fáið
yður tebolla með mér. Anne fór inn
til hennar og Leni liorfði á hina yngri
stallsystur sina og sagði, bæði í
gamni og alvöru. — HvaS er það sem
ég heyri um yður, systir? Þér ætlið
Framhald í næsta blaði.
MORGUNGANGA PHILIPS
Philips er aldursforseti í dýragarð-
inum í Vincennes. Þessi nashyrning-
ur hefir verið þar síðan 1934 og á
hverjum morgni rambar hann kring-
um pollinn í búrinu sínu og speglar
sig. Ef til vill dreymir hann um feg-
urðina í átthögum sínum og um að
fá að sjá einhverja frændur sína í
staðinn fyrir að þurfa að skoða spegil-
myndina af sjálfum sér.
LITLI TÓNSNILLINGURINN. — Hún
hefir náð í lúðurinn hans pabba síns
og reynir sig niðri í fjöru, þar sem
enginn getur heyrt til hennar. Það er
auðséð á andlitinu á henni að hún er
músikölsk.
MINSTU ÞÁTTTAKENDURNIR. —
Þessir reiðmenn voru þeir yngstu, sem
nýlega tóku þátt í hestamannamóti i
Englandi, þriggja og fimm ára. Þeir
voru á smáhestum og vöktu mikinn
fögnuð.