Fálkinn - 12.07.1957, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
— Mig langar til a<5 heyra ofurlitið
meira um þetta, þegar Tony tók bíl-
inn. Það var þá í Randoph Street,
sem þið náðuð í þennan bil ... ?
— Nei, hljóðaði hún. — Það var á
Montmorency West. Ég hefi sagt það
hundrað sinnum! Tony hitti mig
kringum klukkan eilt fyrir utan
Woolys — ég vinn þar. Ég átti frí —
ailar stóru verslanirnar lolca klukkan
eitt á miðvikudögum. Við sátum svo
sem klukkutíma í garðinum, svo
gengum við um stund og svo settumst
við aftur. Og þá stóð bíll á Montmor-
ency West og lyklarnir í lionum. Við
ókum kringum klukkutma og settum
bílinn svo á sama stað aftur . . .
ÉG var ekki fyllilega ánœgður þegar
ég kom heim, og konan mín fann það
á sér. — Þú ert eitthvað svo ólund-
arlegur, sagði hún. — Og þó hafa
þeir lofað þér betri stöðu og þar fram
eftir götunum!
— Ég er ekki viss um að neitt verði
úr þeim frama, sagði ég. — Hvernig
list þér á að ég fengi mér venjulega
skrifstofustöðu fyrir 2500—3000 krón-
ur á mánuði, Nancy?
— Það væri hægt að lifa á þvi líka,
sagði hún og strauk mér hárið.
TEKUR þetta langan tíma? spurði
Martinez um leið og hann stöðvaði
bilinn við Randolph Street 1425.
— Já, helst, svaraði ég og skeRti
aftur bílliurðinni.
Miðaldra vinnukona kom til dyra
og hleypti mér inn í stofuna til Celiu
Lanham. Hún setti glasið frá sér.
— Wright lögreglufuRtrúi? Það ...
Meðal annarra orða ... Neil hefir
verið að tala um að við ættum að
fara í ferðalag um tíma. Við verðum
að reyna að gleyrna. Má ekki bjóða
yður glas?
Ég settist í stól og þáði það.
— Ég get ekki um annað liugað en
þetta ferðalag, sagði hún. — Það er
orðið svo langt síðan við Neil liöfum
farið í ferðalag saman.
— Já, ég skil það, sagði ég — ég
skil livernig manni finnst að vera
eins konar varaskeifa og sitja aRtaf
á hakanum. Það skýrir svo margt. Ég
þykist vita hvcrnig yður hefir liðið,
■frú Lanliam.
— Ég setti 'glasið frá mér á borðið
við stólinn.
— Ég hefi oft hugsað um hvernig
tilfinningar það vekur að aka yfir
barn og flýja svo og finna að nú er
of seint að iðrast. Heyrið þér, frú
Lanham — hvernig finnst manni
það?
Hún setti glasið frá sér, svo hart
að 'skall í. Augu hennar störðu á mig,
svört og uppglennt. Hún hélt hend-
inni fyrir munninn.
— Ég veit allt, sagði ég. Eg stóð
upp og gekk út að glugganum og
horfði.
— í dag eru réttar sex vikur síð-
an fimmtudaginn sem þér sögðuð
mér ihérna inni í þessari stofu, að þér
liefðuð lagt bílnum fyrir utan garðs-
liliðið kringum klukkan nítján. Þér
sögðust Jiafa komið úr borginni, af
útsölu í stórverslun.
Ég kveikti mér rólegur í vindlingi.
— Hér i borginni eru nú engar út-
sölur i stórverslununum á miðviku-
dögum í júlí og ágúst. Þá eru stór-
verslanirnar lokaðar. Ég frétti þetta
hjá stúlkunni piltsins, sem var lát-
inn fara í fangelsið fyrir yður. Hún
vinnur nefnilega í stórverslun. Og ég
hefi gengið úr skugga um að þetta
er rétt.
Ég gekk til hennar. Hún sat með
hendurnar fyrir andlitinu.
— Ég lvefi líka gengið úr skugga
um annað, sagði ég og fleygði í liana
samanvöfðu pappírsblaði. — Hér er
boð i kokkteil á Ritz. Þér voruð þar,
og í öðrum samkvæmum áður. Fóikið
á þessum stöðurii þekkir yður, frú
Lanham. Hefir þekkt yður í mörg ár.
Þér gangið á röðina í drykkjusam-
kvæmunum en létuð vinnukonuna
hugsa um barnið og mannfnn yðar
furða sig á hvar þér væruð niður-
komin. Þér komuð í þetta samkvæmi
klukkan 17, frá Lanhani. Og hve
lengi voruð þér þar? Dyravörðurinn
á Ritz gat sagt mér bað. Hann mundi
meðal annars eftir þvi vegna þess að
þér höfðuð lagt bílnum á óleyfilegum
stað fyrir utan gistihúsið. Lögreglu-
þjónn var að skrifa hjá sér númerið,
en dró sig í hlé þegar hann sá að
þetta var einkabíll lögreglustjórans.
Og þetta gerðist á miðvikudagskvöld,
skömmu eftir klukkan 20. Dyravörð-
urinn vottar það. Þér voruð góðglöð,
sagði hann. Og þér gáfuð bensin í
mesta lagi er þér fóruð af stað.
Hún stundi. Ég settist og horfði á
hendurnar á mér. Þær voru kaldar
og rakar.
— Þér megið ekki halda að mér
þyki gaman að þessu, sagði ég. —
Þetta er hörmulegt. Lögreglustjóra-
frúin liefir fengið of mikið í kollinn,
dóttir yðar drepin á götunni og pilt-
ur úr vesæRa hverfinu í fangelsi nieð
20 ára vist framundan. Það var engin
furða þó að þér rækjuð upp trölla-
lilátur þegar ég kom og sagði yður,
að bílnum yðar hlyti að hafa verið
stolið.
— Lítið þér á mig! stundi frú Lan-
ham. — Lítið þér á mig! Haldið þér
ekki að ég hafi fengið að borga fyrir
þetta? Ég vissi ekki að það var
Cissy, sagði hún og tók höndunum
fyrir andlitið og snökti.
NÚ heyrðist iskra i bíl sem hemlaði.
Kastljós féll inn um gluggann.
— Þessi piltur má ekki sitja í fang-
elsi fyrir yðar sök, frú Lanham. Og
nú skuluð þér segja manninum yðar
alla söguna — áður en ég geri það.
— Nei, sagði hún og röddin var ró-
leg og stillileg. — Heyrið þér fóta-
takið í ganginum? Nú er hann að
koma. Hann er að koma til min. Loks-
ins, eftir ellefu löng ár. í eKefu ár
hefi ég ekki verið til í meðvitund
hans. Hann var maðurinn minn, en
ekkert var honum neins virði í ver-
öldinni nema Cissy.
Andlit hennar var tært og þreytu-
legt en augun gljáðu.
— Það var þetta, sem þurfti til þess
að sýna honum leiðina til mín aftur,
hélt hún áfram og það var eins konar
bælt sigurhrós í röddinni. — Kvöldið
sem þetta gerðist kom hann til mín
aftur, hann kom í faðm minn og grét
eins og barn. Ilann varð maðurinn
minn á ný. Auðvitað segi ég honum
þetta ailt einhvern tíma.
Lykli var stungið í skráargatið.
— Heyrið þér, hvíslaði hún. — Nú
kernur hann til mín! Þér dirfist ekki
að segja honum neitt. Ef þér gerið
það þá kremur hann yður — ég skal
sjá um það. Þér eigið sjálfur konu,
sem þér elskið. Og lítið barn. Þér
verðið að sjá þeim farborða ...
—, Ekki fyrir svo mikið verð, frú
Lanham,
í þessum svifum kom Lanliam lög-
reglustjóri inn í stofuna. Hann var
með böggul í ljómandi fallegum um-
búðum undir handleggnum, auðsjá-
anlega gjöf. Og hann virtist glaður.
— Hvað er nú þetta — er ég að
trufla stefnumót? sagði hann og hló.
— Celia og besti grennslarinn minn.
.Tá, ég var einmitt að hugsa um hvað
Martinez væri að gera i útvarpsbiln-
um hérna fyrir utan. Hefir Celia hoð-
ið yður i miðdegisverð?
Ég hristi höfuðið en gat ekkert
sagt.
— Rorðið þér með okkur, .Tohnny.
Celia lætur okkur fá eitthvað gott að
borða. Hún er dásamlegasta húsmóð-
irin i heimi. Það er skritið, Jo'hnny,
að þess konar uppgötvar maður ekki
fyrr en með árunum.
Hann hló og tók um mittið á kon-
unni sinni. Hún lagði aftur augun og
hallaði höfðinu upp að öxlinni á hon-
um. Svo færði hún sig frá honum. Ég
vissi að nú var að draga til úrslita.
— Nei, sagði hún og röddin skalf.
— Hvað er að? spurði hann. Munn-
ur hans kipraðist saman og hann
horfði hvasst á mig.
— Neil, sagði hún svo lágt að það
heyrðist varla.
— Eitthvað hefir komið fyrir
hérna, sagði hann byrstur, allt að
því ógnandi. — Ef þér liafið sagt
eitthvað, Joihnny ... ef þér hafið
hafið angrað konuna mína, þá skal
djöfullinn ...
— Ég iheld að frúin þurfi að segja
lögreglustjóranum eitthvað ...
Ég stóð upp og gekk fram að dyr-
unum. Tók liendinni um lásinn og
stóð þannig og horfðist i augu við
húsbóndann.
— Fyrir tveimur mánuðum fól hús-
bóndinn mér að finna þann, sem
hafði ekið yfir litlu telpuna hans og
drepið hana. Ég átti að ljúka þeirri
rannsókn, þó svo að það yrði tíu ára
verk. Ég hefi lokið þessu erindi. Nú
ætla ég að biða í bilnum hérna fyrir
utan. Ef luisbóndinn á erindi við mig
þá kemur hann út. Ég tók lögreglu-
skiltið mitt, blátt og gult, upp úr vas-
anum og liéTt þvi fram. Svo lokaði
ég dyrunum hægt á eftir mér.
ÉG settist inn i bilinn hjá Martinez.
Svo stakk ég dollaraseðli i lófann á
'honum og sagði: — Fáðu þér annan
bil. Ég ætla að liafa þennan bil, sagði
ég þreytulega.
— Hvað er um að vera?
— Ég vil ekki að þú verðir við-
staddur þegar ég verð rekinn.
— Hvað, gengur að þér, Johnny?
Get ég hjálpað þér ...
— Já, með því að fara, sagði ég
og ýtti 'honum út.
Ég færði mig i bílstjórasætið og
hengdi liöfuðið niður á bringu. Ég
var ósköp þreyttur. Eg hugsaði heim
til mín, til hlýjunnar í stofunni, til
Nancy og barnsins. Og mér varð líka
hugsað til Tony Rosetti, sem lá vak-
andi i klefanum sínum.
Ég veit ekki hve lengi ég hefi set-
ið þarna hálfblundandi, er ég vakn-
aði við hljóð. Og dyrnar voru opn-
aðar.
1 ljósglætunni sá ég tvær mann-
eskjur standa 'hlið við hlið og hönd
í hönd. Þær komu hægt til mín og
marraði í mölinni á stígnum undan
fótum þeirra.
— Aktu heim, Johnny, sagði lög-
regustjórinn og röddin var eins og
í dauðum manni. — Aktu heim til
konunnar þinnar og barnsins. Og —
haltu skiltinu þínu.
Ég kinkaði kolli. Svo þrýsti ég á
ræsinn. Riðtiminn minn var liðinn.
En hans var að byrja.
—Ó—
H. C. HANSEN í INDLANDI. — í
fyrstu norður-flugferð SAS til Japan
var H. C. Hansen forsætisráðherra
aðalgesturinn. Og notaði hann tæki-
færið til að heimsækja heldri menn
ýmsra austurlandaþjóða á helmleið-
inni. Hér á myndinni er hann stadd-
ur í New Delhi, á tali við Scri C.
Rajagopalarchi, sem varð stjórnar-
ful'ltrúi Breta í Indlandi eftir Mount-
batten lávarð.
KONUNGLEG GJÖF. — Elizabeth
Bretadrottning heimsótti Portúgal
fyrir skömmu og var mikill viðbún-
aður undir þá komu. Meðal gjafanna,
sem drott'ningin tók við var þcssi
brúða, sem þó var e'kki gjöf til Eliza-
bethar heldur til Önnu dóttur hennar.
SLIM WHITMAN sem töfrað hefir
hálfa ameríku með söng sínum, er nú
kominn til Englands með gítarinn
sinn. Vitanlega var honum tekið með
kostum og kynjum. Hérna er ung
stúlka, sem daist að Slim og hefir
saumað heitin á nokkrum söngvum
hans á húfuna sína.