Fálkinn - 30.01.1959, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
HVER ER HÚN * . . .
* , TtlarUyn Ttlonroe?
MARILYN ER HÚN SJÁLF.
Jolinny var svo eftirvæntingarfull-
ur, að maSur skyldi halda að hað
hefði verið hann sjálfur, sem átti að
leika lilutverkið. Og jafnvel Lucille
fékk hjartslátt líka, út af Marilyn, en
Natasche ias hlutverkið með henni.
Hún las tilsvörin upp aftur og aftur
og æfði sig í að setja andlitið í réttar
fellingar og stellingar, Natasche sýndi
henni hverja einustu hreyfingu —
hún blátt áfram dáleiddi hana.
Loks fór Marilyn til Hustons. Þar
voru nokkrir menn að staðaldri, og
það var sjáanlegt að Huston hafði
sagt þeim frá hinum nýja feng sínum,
þvi að þeir góndu forvitnir á Marilyn.
Þeir virtust vera i góðu skapi, þvi að
allir brostu og hlógu. Fyrir Marilyn
var allt eins og í þoku. — Jæja, haldið
þér að þér getið leikið hlutverkið?
spurði Huston.
Ekkert svar.
— Ungfrú Monroe, ég er að spyrja
yður hvort þér getið tekið hlutverkið
að yður?
Ennþá þögn.
— Hvað gengur að yður? Hvers
vegna svarið þér ekki?
— Ég . . . ég . . . Marilyn gat ekki
stunið upp nokkru orði. Hún mundi
að hún hafði einu sinni upplifað þetta
sama á barnaheimilinu. Hún vissi að
ef hún færi að stama núna, væri úti
um allt, sennilega um aldur og ævi.
Enginn leikstjóri mundi þora að setja
hana fyrir framan Ijósmyndavél. Hún
harkaði af sér og stundi upp: — Ég
ætlaði bara að skila handritinu.
Nú urðu brosleitu mennirnir alvar-
lcgir. Þeir litu sneyptir hver á annan
og stálust til að gefa stúlkunni horn-
auga. Huston þrammaði aftur og fram
um gólfið. Honum fór að skiljast livað
gekk að þeirri ljóshærðu. Sjálfur
liafði hann átt að leika í fyrsta skipti,
einhvern tírna fyrir langalöngu. Hann
var alveg á hennar bandi, og vildi
alls ekki krefjast tilraunaæfingar, sem
gæti eyðilagt allt fyrir henni. Best
væri að senda hana heim, svo að hún
gæti búið sig betur undir. En svo tók
hann sig á og sagði: Viljið þér ekki
prófa ofurlítið samt? Aðeins fáar
setningar?
Marilyn tók handritið og skalf.
Þegar hún liafði farið yfir hlutverkið
og Natascha hlustað á, hafði hún allt
af legið í sófa. Hún hafði aldrei lesið
það standandi. Hvað átti liún nú að
gera? Og áður en hún liafði hugsað
sig um álpaðist út úr lienni: — Má
ég ekki leggjast á gólfið? Ég held að
ég leiki hlutverkið betur svoleiðis.
— Jú, vitanlega, sagði Iluston. —
Ilafið þér það alvég eins og yður
sýnist.
Og svo íögðust allir karlmennirnir
á gólfið lika, til þess að geta séð
betur. Marilyn las liggjandi, eins og
Natascha hafði kennt henni, og karl-
mennirnir voru hrifnir. Já, hugsaði
Huston með sér, hún er góð og mikil
leikkona. En áður en hann sagði
nokkuð upphátt þagnaði Marilyn allt
í einu og spurði svo: — Má ég lesa
þetta allt upp aftur? Ég held að ég
geti gert það betur. Og svo las hún
hlutverkið á nýjan leik. Hún var ráðin
þegar hún fór út úr stofunni.
SÚ NAFNLAUSA.
Frumsýning á myndinni „Malbika-
frumskógurinn“. Nöfn stjarnanna
stóðu með gríðarstóru letri á Ijós-
auglýsingunum. En Marilyn Monroe
var alls ekki nefnd. Jafnvel ekki i
hlutverkaskránni framan við mynd-
ina, á tjaldinu, var upplýst hver sú
ljóshærða væri.
Bréfunum rigndi yfir Metro. Hver
var þessi ljósliærða? Hvers vegna var
nafni þessarar töfrandi stúlku haldið
4. grein.
leyndu? í Hollywood töluðu allir um
nýju stöjrnuna. ljóshærðu stúlkuna
með fallega vaxtarlagið og hálfopna,
dreymandi munninn. Jolinny og Nat-
ascha voru sannfeérð um að hún hefði
stigið fyrsta skrefið til frægðarinnar.
Það var eitthvað bogið við, ef hún
fengi ekki stórt aðalhlutverk von
bráðar.
Johnny talaði við Metro. Nei, þeir
töldu hana ekki persónu, sem fjöldinn
mundi verða hrifinn af. Nei, ónei.
Þarna voru leikslokin — að minnsta
kosti var Marilyn sannfærð um það.
Metro vildi hana ekki, og Zanuck
hafði blátt áfram rekið hana. Nei,
Natascha, Lucille og Johnny höfðu
farið villur vegar.
Unt sama leyti sátu tveir menn og
voru að tala saman inni i skrifstofu
Zanucks
— í dag sá ég nýju myndina „Mal-
biks-frumskóginn“ frá Metro, sagði
annar. — Þar leikur ung stúlka, sem
hefir öll skilyrði til að geta gert hvaða
karlmann sem er hamslausan. Það stóð
hvergi orð um hvað hún héti. Reyndu
að komast að hvað hún heitir, Ben,
og gerðu við hana tveggja ára samn-
ing.
— Herra Zanuck, þessi ljóshærða
stúlka var ráðin hjá okkur. Það er
unga stúlkan, sem ])ér rákuð á dyr
eftir átján mánuði. Ég er hræddur
um að við fáum liana ekki fyrir 100
dollara núna.
— Þá borgum við 200.
Og þannig kom Marilyn aftur til
Zanucks.
Hún fékk stórt hlutverk í mynd
Joseps Mankiewics, „Allt um Evu“.
Þegar hún Iicýrði nöfnin á liinum að-
alleikendunum varð hún agndofa. En
lnin lék hlutverkið, og lék það vel.
Og betta var byrjunin að heimsfrægð-
inni.
Hún liafði ekki mörg tilsvör, held-
ur sat lengstum þegjandi hjá George
Sanders, en samt vakti lnin mikla sam-
úð hjá meðleikendum sínum — þar á
meðal toppstjörnunni Bette Davies.
Nú varð Joseph Schanock umboðs-
maður hennar, og eftir fráfall Jolinnys
varð hann vinur hennar og verndari.
Hann réð miklu hjá Fox og sá um
að Marilyn fékk loksins gott hlut-
verk.
Zanuck undirskrifaði sjálfur sjö ára
samning við hana. Nú var hann ekki
lengur í vafa um að hann gæti notað
hana til einhvers! Og nú var barátt-
unni við sultinn lokið hjá Marilyn.
Um alla veröld var þessu nýja andliti
fagnað. í Bandarikjunum var lofi og
oflofi ausið yfir hana. En Marilyn
var ekki ánægð sjálf. Henni var mein-
illa við að eiga að leika tælandi gló-
hærðar meyjar, án nokkurs vits í
kollinum. Henni grömudust allar aug-
lýsingarnar um „sex-bombuna“ nýju.
Það var allt annað, sem hún hafði
þráð. Hún vildi ekki leika með útlit-
inu eingöngu. Ilún vildi láta draum
sinn rætast — verða mikil og alvarleg
leikkona.
Þá var það að einn Hollywoodblaða-
maðurinn bar á borð nýstárlega frétt:
nýja Zanuck-stjarnan Marilyn Monroe
liefði látið taka af sér strípamyndir í
tvö dagatöl. Annað myndasafnið hét
„Gullinn draumur“ og hitt „Einkenni-
legt göngulag“. Þetta vakti óhemju
hneyksli í Bandaríkjunum. Kvenfé-
lögin, sem höfðu litið hornauga til
Marilyn og þeirrar kventegundar, sem
luin sýndi í kvikmyndunum, hótuðu
að afsegja kvikmyndirnar eða bann-
færa þær, og blaðamennirnir hjá Fox
urðu gráhærðir af áhyggjum. Zanuck
varð liræddur, félagið hans gat ekki
sætt sig við þetta.
Fyrst reyndi hann að fá Marilyn
til að gefa yfirlýsingu um, að ])etta
væri haugalygi. En hún svaraði með
sínu ísmeygilegasta brosi á vörum:
— Þetta var ég. Hvað munduð ])ér
hafa gert i mínum sporum? Munduð
þér hafa svelt i liel? Munduð ])ér hafa
látið reka yður úr leiguherberginu
yðar og út á götuna?
NIAGARA-HNEYKSLIÐ.
Brátt varð það kunnugt að Marilyn
hafði ekki látið Ijósmynda sig strip-
aða af fúsum vilja, lieldur af þvi að
hún var í neyð. Og þess konar getur
vitanlega komið fyrir á bestu heim-
iium. En þegar kvikmyndin „Niagara“
kom út skall nýr fellibylur á. Þar
er Marilyn talsvert léttúðug i sumum
leikatriðunum, og visa sem var tals-
vert djörf vakti andúð á ýmsum stöð-
um. Það voru ekki aðeins lcvenfélög-
in sem mótmæltu alls lconar klám-
fenginni list, ])eldþr líka uppeldis-
fræðingar, prestar og foreldrar. Zan-
uck var í öngum sínum. Hann sór og
sárt við lagði, að félagið skyldi aldrei
taka þess háttar myndir framar.
En Marilyn var enn reiðari en hinn
voldugi húsbóndi hennar, og lét það
sjást við ýms tækifæri. Hún var svo
hyggin að hún sá, að svona myndir
gátu aldrei aukið lienni frama, og við-
kvæði hennar var: — Ég vil eklci vera
vetnissprengja Bandaríkjanna I Eg vil
verða góð og mikil leikkona. Hún var
alls ekki ánægð með sjálfa sig og til-
Marilyn og DiMaggio nýgift og hamingjusöm. Hjónabandið varð 263 daga
gamalt og cndaði með skelfingu.