Fálkinn


Fálkinn - 20.02.1959, Blaðsíða 9

Fálkinn - 20.02.1959, Blaðsíða 9
FÁLKINN 9 sig fremur að mér, því ég er sá okkar, sem nokkuð gagn er í, skiljið þér? Þú liggur þarna fótbrotinn — hvaða gagn ætli sé i þér. Þú værir stein- dauður fyrir löngu ef ég liefði ekki biargað þér undan búrinu! Ég vil hafa stelpuna! Það hefi ég alltaf ætiað mér. Og hún skal verða mín stelpa, það geturðu bölvað þér upp á. Við verðum siálfsagt lengi hérna á eyj- unni, og þessa einu kvensu sem við höfum, ætla ég að taka að mér. Þú getur ekki slett þer fram í það, lagsi! 1 nótt skal Diana koma til mín, svo að þú vitir það! Ég skal tuska hana til — þér er óhætt að treysta því ... ! Og þú ... Hver heldurðu eiginlega að hafi völdin hérna? DIANA spratt unp eins og naðra hefði bitið hana. Winford gat ekki stillt sig um að hrosa til þessarar státnu stúlku, sem stóð þarna og hvessti á þá augun, stjórnlaus af reiði. — Jæja, Art Steggins, sagði hún óhugnanlega rólega. — Þú heldur þá að þú sérst ómótstæðilegur i augum kvenfólksins, vegna þess að þú sért svo stór og sterkur? Þú hélst að ég mundi ekki standast þig? Nú skal ég segja þér, aulinn þinn, sem stendur þarna og gónir: Ef Winford hefði ekki verið hérna — ef þú og ég værum einu mannverurnar á þessum hrak- hólma, mundi ])ér ekki verða neitt á- gengt með mig samt . . . Ég mundi ekki Iiafa litið við þér, þó svo að ... Reyndu að hypja þig á burt. Heyrirðu ])að? Burt með þig! Steggins liorfði á þau dálitla stund, á báðum á'tum, svo varð svipurinn á hci’.um eins og lúbörðum hundi. Ilann sneri frá og gekk út i sólar- liitann. Diana fleygði sér kjökrandi niður í sandinn. Nú kom afturkastið, eftir aísinginn. Winford strauk ljóst hárið á henni: — Láttu ekki hugfallast út af þessum gorilla-apa, sagði hann. — Ekki svo að skilja, að ég vili ekki hvernig hon- um líður. Þú ert ljómandi falleg stúlka, skal ég segja þér ... Hann fann hvernig hún stirðnaði og harðneskjusvipur kom á andlit hennar. — Ert þú farinn að hugsa þér gott til glóðarinnar líka? Hún horfði á- sökunaraugum á hann. Winford andvarpaði. Honum hafði fallið vel við ])essa stúlku, undir eins og hún kom um borð í San Francisco. Og hérna á eyjunni liafði hún aldrei verið úrræðalaus — hún hafði svarað Steggins fullum hálsi er hann gerðist nærgöngull ■— liún hafði haft lag á að búa sem best i haginn fyrir þau . ,. allt þetta olli því, að honum þótti orðið vænt um stúlkuna. Honum sárn- aði mikið, að liggja þarna sem ör- kumla maðúr vegna fótbrotsins. HANN' var eins vel að manni og Steggins og efaðist ekki um að hann gæti ráðið við hann ef í harðbakka slægi — ef ekki hefði verið fóturinn. Hann gnísti tönnum er hann hugsaði tii ]>ess að hann yrði kannske að horfa upp á að Diana berðist við þessa ófreskju — fyrir þau bæði — og hann yrði að horfa á það aðgerða- laus. Svo sagði hann stutt: — Allt í lagi, ungfrú Hamilton, mér cr ekkert Ijótt í hug. En ég er dálítið kvíðinn. Við skulum athuga hvar við stöndum: Steggins segir að við mun- um þurfa að verða hérna lengi. En ég er ekki á sama máli um það. Það er eitt, scm Steggins gerir sér ekki Ijóst, skiljið þér — og það er réttast að hann fái ekki að vita það heldur: -— Ég sendi staðarákvörðun rétt áður en flugvélin hrapaði, og ég er viss um að loftskeytamaðurinn hefir kom- ið skeytinu frá sér áður en vængur- inn brotnaði. Og þegar svo ekki heyrðist meira frá okkur tel ég vist að hafin hafi verið leit að okkur — flugvélar sendar af stað og öll nálæg skip hafi verið beiðin um að leita ... Þess vegna verðum við fyrst af öllu að kynda stórt bál í fjörunni, sem hægt sé að sjá úr lofti. Haldið þér að ])ér getið gert það? — Ég hugsa að mér takist það, svaraði hún. — En fyrst verð ég að ná i töskuna mína úr flugvélinni. Eg þarf að hafa fataskipti. — .1 á, alveg rétt, sagði Winford. Viljið þér ekki reyna að finna tösk- una mina lika. Stafirnar P. W. standa á henni Það er dálitið í töskunni, sem ég v1 helst að Steggins nái ekki i. — Og hvað er það, með leyfi að spyrja? Winford brosti. ■— Það er skamm- byssa, sagði bann. — Drottinn minn! Hún hljóp sem fætur toguðu að vélarflakinu. Meðan hún var að strita við að ná þungum töskunum út, var þrifið fast um úln- liðinn á henni. — Hvað ertu að bagsa við núna, litla min? — Sérðu það ekki sjálfur, flónið þitt. Ég er að ná i fötin mín! Steggins henti á stafina á annarri töskunni: — Og hans lika, sagði hann loðmæltur. Nú hafði hann í hótnnum, svo að '’1óðið bmnn í kinnunum á Diönu. Hún levgði sig á lær og gaf honum rokna löðrung. Svo þreif hún háðar töskurnar og lahbaði burt, að skýlinu. Stegsins féllust alveg hendur við þessa kveðju. Hann stóð kýrr og néri á sér kinnina. Diana fann skammhyssuna, sem lá innan um nærföt flugmannsins og fékk honum hana. Hann lagði hana við hægri höndina á sér. LOKíS hafði henni tekist að safna saman svo miklu af sprekum að hún sat gert stórt báli niðri i fiörunni. Þegar eldurinn hafði íæst sig i köst- inn fór hún unp i skýlið aftnr. Þegar hangað kom sá liún að Winford hafði fengið hitakast og bylti sér sitt á hvað. Hún reyndi að hjúkra honum eftir mætti. Svo fann hún svipuna sina, 2—3 metra langa ól úr ósút- uðu nautsleðri. Ilún lagðist á hnén hjá flugmanninum og baðaði ennið á honum úr köldu vatni úr lind. sem var skammt frá. Þetta var fallegt andlit, fannst henni. Sterklegt og traust og fallegt, þrátt fyrir tveggja daga skeggbrodda. Hún brosti til hans þegar liann pirði augunum. Viðkvæmnikend fór um hana alla. Hann tók annarri hendi um öxlina á henni og dró hana að sér, fyrst laust og svo fastar. Hann hélt lienni í skorðum i faðmi sér og kyssti hana. Allt í einu bar skugga fyrir skýlis- dyrnar. Sterkir hnefár þrifu í Diönu og kipptu henni frá Winford: — Jæja, þú ert þá að gæða þér, fé- lagil heyrðist liás rödd Steggins segja. — Mundu að á eyðieyju verður að skipta öllum gæðum lífsins jafnt! Og nú kemur að mér! Svo dró hann stúlk- una eftir sér, en luin braust um og sparkaði eins og hún gat. Paul Winford lyfti skammbyssunni og höndin skalf. Hann sá að það var hættulegt að skjóta meðan Steggins hélt Diönu fast að sér. En hann gerði sér von um að Steggins mundi sjá að sér undir eins og hann sæi skamm- byssuna. — Slepptu henni! hrópaði hann. En Steggins lét ekki stöðva sig. Winford reyndi að brölta á fætur en Steggins rak hnefann í andlitið á hon- um og rak upp hása hláturroku um leið. — Liggðu rólegur, félagi! rumdi hann. — Það tekur enginn mark á þér hérna. Ilann sveiflaði Diönu milli handa sér eins og hún væri smákrakki. Dýrs- legt andlitið á honum færðist nær og nær, þangað til þykkar varir hans snertn munn hennar ... kinnarnar .. . hnakkinn ... Hún fann að hún var að lalla í ómegin .. . Þá var ein- hverju hörðu stungið i hönd hennar aftanfrá Það var Paul, sem ekki gat hjálpað henni á annan hátt — nú rétti hann henni eina vopnið, sem hún gat notað — tigrisdýrasvipunal Framhald á bls. 14. GOÐ ÆSKUNNAR 5. Þann 18. október 1942 skrifaði Anna Frank við hliðina af mynd af sjálfri sérí í dagbókina sina: ,.Ó, að ég fengi tækifæri til að komast til Holly wood ...“ Sú ósk hennar rættist aldrei, því að luin dó árið 1946. En dag- bókin hennar varð heimsfræg, og frumútgáfan, sem er vátryggð fyrir kringum 3 milljón krónur, er nú komin til Hollywood frá Amsterdam, og notuð sem heim- ild að kvikmynd, sem gerð hefir verið eftir sögunni. Kvikmyndin þræðir dagbókina nákvæmar en höfundurinn, sem samdi leikritið upp úr „Dagbók Önnu Frank“. Það er sagan um gyðingafjöl- skylduna, sem lifði huldu höfði í háaloftsíbúð í Amsterdam í þrjú ár, eflir að Þjóðverjar höfðu her numið horgina. Fox sendi erindreka út um all- an lieim til þess að finna réttu stúlkuna til að leika aðalhlut- verkið, og alls gáfu sig fram 10.224 stúlkur, og meðal þeirra voru ýmsar, sent hétu réttu nafni Anna Frank. En það varð 17 ára gömul „foto-model“ sem var val- Millie Perkins í samband við Cooper — og talaði við hann um væntanlega ráðningu i kvik- myndina. En Millie litla hafði alls ekki áhuga á þvi að komast að kvik- myndum. Hún hafði 40 þúsund dollara árstekjur, sem „foto- model“. Því skyldi liún hafna svo góðri stöðu, fyrir tvísýna framtið i Hollywood? Og ])ar við sat. % MILLIE PERKINS var valin úr 10.000 umsækjendum til að leika Önnu Frank. in i hlutverkið. Hún lieitir Millie Perkins. Tvenns konar saga fer af þvi hvgrnig hún „uppgötvaðist“: Nr. 1: „Leikgáfu-snuðrari“ sá hana i veitingasal í New York og gaf henni nafnspjaldið sitt. — Nr. 2: Mynd af henni birtist í blaði og kom fyrir sjónir leikstjóra, sem gerði boð eftir henni. Báðar þessar útgáfur eru ósannar. Það var Neil Cooper, starfsmaður hjá „Music Corporation of America“, sem fann Millie Perkins. En fé- lag hans er eitt af stærstu ráðn- ingarstofum í heimi fyrir Hann var að ásamt einu l'eik- hann hafði náð til að leita að sem hafði verið tekin af meðan hún var „foto- skemmtikrafta. fletta vikublaði araefninu, sem í, Önnu Helm, mynd, henni model“. Þá rakst hann allt í einu á aðra mynd. Þarna var andlit, sem ljósmyndaðist vel, sagði Neil Cooper. Anna Helms hló. Þessi mynd var af hestu vinstúlku hennar, Millie Perkins, og þær voru sam- býliskonur. Og þannig komst Nokkrum mánuðum siðar kom Owen McLean inn á skrifstofuna. Hann langaði til að sjá slúlkuna, sem Cooper liafði mælt með í hlntverk Önnu Frank. Og það var Millie. Nú var hún látin reyna sig fyr- ir framan myndavélina, og George . Stevens, hinn kunni leikstjóri, sem átti að stjórna myndatök- unni, tókst allur á loft. Hann vildi fá Millie Perkins til Hollywood undir eins. Millie var komin til Frakklands þegar Stevens sá myndirnar af henni. Hún var þar að láta mynda sig i ýmis konar fatnaði handa unglingsstúlkum. Cooper eyddi 200 dollurum í síma áður en hann fann hana, og Millie féllst á að gera samninga við Fox fyrir nokkru lægra kaup en liún hafði. En vitanlega eru engin takmörk fvrir þvi livað hún getur grætt í framtiðinni. Þannig komst Millie Perkins út á kvikmyndabrautina og byrjaði „á toppinum”. Næst: Michael Craig.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.