Fálkinn - 19.07.1965, Blaðsíða 4

— SEGÐU KÖRLUNUM AÐ VERA KLÁRUM, SEGIR ÞORSTEINN VIÐ VAKTMANNINN.
ÞEIR KOMA HVER AF ÖÐRUM FRAM Á DEKKIÐ í GULU OLÍUSTÖKKUNUM.
TVEIR HAFA FARIÐ UPP Á HVALBAKINN, OG VÉLSTIÓRARNIR TAKA SÉR STÖÐU
VIÐ SPILIÐ. ÞORSTEINN HEFUR STJÓRNBO RÐSHURÐINA í BRÚNNI OPNA í
HÁLFA GÁTT, OG NÚ KEMUR KALLIÐ:
— LÁTIÐ FARA!
Þegar ég var smápolli
dreymdi mig oft stóra kom-
mandörbrú og hvíta húfu og
marga borða á handleggjunum,
og stundum í bíóhúsinu varð
draumurinn að veruleika, og
áður en maður vissi af voru
stuttbuxurnar orðnar að stíf-
pressuðum offíserabuxum og
komið glansandi fínt kaskeiti á
litla kollinn. Þessi gamli óska-
draumur rifjaðist upp fyrir
mér, þegar ég kom fyrst í
brúna á Jóni Kjartanssyni og
beið eftir, að skipstjórinn vakn-
aði svo ég gæti stunið upp er-
indnu: að fá að fara einn túr
á veiðar. Tækin og dótaríið,
sem svo mikið er af um borð
á síldarbát í dag hverfa í stóru
brúnni á Jóni Kjartanssyni,
og rattið stendur á miðju gólfi
eins og á Queen Mary. Á gólf-
inu er renningur, sem hvergi
sér kusk á, og maður getur hik-
laust gengið um og látizt vera
að hugsa þarna í lyftingunni á
Jóni Kjartanssyni.
Það er seytjándi júní og beð-
ið eftir löndun á Norðfirði.
Fullar lestir, en vantar þó tals-
vert á, að hleðsla sé á skamm-
dekk. Skipsskrokkurinn er
dökkblár en keisinn, brúin og
hvalbakurinn hvítmálað. í mat-
^Það eru hröð handtök við
rimpið og skipstjórinn, Þor-
stcinn Gíslason tckur til hcndi.