Dvöl - 01.04.1910, Blaðsíða 4

i6
DV0L.
ástand. Hann hafði sofnað fyrir nokkrum kl,-
stundum. Það fanst lionum alveg ómögulegt að
öllu þessu hefði verið komið til leiðar á eðlilegan
hátt, án þess hann liefði orðið var við það. Það
var því all trúlegt að eitthvað yfirnáttúrlegt ætti
hér hlut að máli! — Voru þessir sex múnkar þá
andar, sem höfðu tekið á sig mannsmynd? Voru
þetta vofur? Hann gat nærri því trúað því. Vinur
hans hafði talað um að fá hjálp frá öðrum heimi.
. . . Skyldi þá þelta sem bar fyrir augu hans vera
þess háttar? Herfylkisherra de Buller, lá þannig
dálitla stund þegjandi, eins og liann væri að
liugsa um livað hann ætti að gera. Þá alt í einu
var eins og liann tæki fasta ákvörðun, og það
ieit út fyrir að liann væri hinn sami óhræddi,
hugdjarfi maður, sem hann var í raun og veru
álitin að vera! Hann settist nefnilega upp í rúm-
inu sínu og sagði með sterkum málróm:
»Nú er komið nóg af þessu, eg er ánægður
ineð það sem þið hafið innt af hendi, en þetta
má ekki vara of lengi. Nú getið þið hælt!« Orð-
in sem hann sagði voru merkilega hljómlaus, í
þessu svart-tjaldaða lierbergi. En hið merkileg-
asta var, að múnkarnir hirtu ekkert um þau, en
hjeldu samt sem áður áfram að syngja eins og
hann hefði ekkert orð sagt. Þessu reiddist hann
og fór að verða óþolinmóður. En var þó fyllilega
með sjálfum sér.
Svo þagnaði hann stundarkorn, en lét svo
gremju sína í Ijósi og sagði í grimmilegum róm:
»Eg hef sagt að nóg sé komið af þessu, ykk-
ur skal þó ekki heppnast að gera mig hræddan.
Nú vil eg fá leyfi til að sofa í friði!«
Múnkarnir héldu samt áfram með söng sinn
og bænir, eins og ekkert hefði ískorist.
Við þetta varð herfylkisforinginn afar reiður
og frönsku funabráðu skapsmunirnir hans komust
í svo mikinn æsing að hann þreif marglileypuna
og lirópaði með drynjandi raust: »Ef þið hættið
þessu ekki undir eins, þá sver eg við æru mína,
að hver einn og einasti af ykkur skal fá kúlu í
gegnum höfuðið«.
Múnkarnir héldu samt áfram bænum sínum
og söng eins og liann væri ekki til! . . . Af þessu
varð herforinginn svo hissa að hann nötraði af
geðshræringu, lauk skambyssu sinni upp, til þess
að sannfæra sig um að alt væri eins og það ætti
að vera. Hann sá að hinar sex oddhvössu örvar
voru á sínum réttu stöðum, alveg eins og hann
hafði gengið frá þeim um kvöldið. Hann lokaði
svo byssunni, dróg upp bóginn á henni og sagði
með raust sem var þrungin gremju:
»Hér hef eg í skammbyssunni minni sex odd-
hvassar örfar. Eg er nú búinn að sjá að þær eru
í góðu lagi. Alt er við hendina. Eghefnákvæm-
lega eina ör handa sérhverjum af ykkur . . ,«.
Þessi orð liöfðu heldur engin áhrif á múnk-
ana, þeir héldu áfram að syngja eins og fyr.
Herfylkisforinginn stóðst þetta ekki lengur, en
miðaði nú marghleypu sína á næsta munkinn, á
mitt höfuðið á honum og sagði áður en hann
hleypti skotinu úr henni: »Þið takið upp á ykkur
ábyrgðina á því sem eg nú geri. Hún mun ekki
lenda á mér. Eg ætla að telja 1, 2, 3, og ef þið
eruð þá ekki liættir að syngja æðissönginn ykkar,
þá sendi eg fyrstu örina í gegnuð höfuðið á þeim
næsta«. Um leið og hann sagði þetta horfði hann
á næsta múnkinn og miðaði um leið á höfuðið á
honum. Að því búnu sagði hann seint og álcveðið:
»1, 2, 3!«
I sörnu svipan heyrðist hár hvellur!...........
Söngurinn og bænirnar þagnaði eilt augnahlik og
dauðaþögn ríkti í herberginu.
Múnkur sá sem skotið kom í datt þó ekki,
en stóð ofur rólega upp, og gekk stillilega til her-
foringjans laut honum hátíðlega, og tók lempilega
fram aðra hendina á honum, og hrækti blýkúlunni
sem fylkisforinginn liafði skotið í liöfuðið á lion-
um, í lófann á honum . . . Svo hneigði hann sig
aftur fyrir honum og gekk til sælis síns, og svo
fóru allir múnkarnir aftur að syngja eins og ekkert
hefði iskorist.
Herfylkisfoi'inginn var orðinn náhvítur í fram-
an, og án þess að mæla orð frá munni hóf hann
með skjálfandi hendi upp skammbyssuna miðaði
á næsta munkinn og hleypti skotinu af . . .
Sá sem skotið hrepti, stóð upp, gekk að sæng
lierforingjans, eins og liinn fyrri, hrækti morðör-
inni í lófa hans og gekk að því búnu til sætis
síns við likkistuna. Nú sendi herforinginn þriðju
örina á þriðja múnkinn, sem undir eins stóð upp
og færði lionum hana á sama hált og hinir höfðu
gert. Eftir þetta skaut lierforinginn hinum
örfunum sem eftir voru í höfuðið á hinum þremur
múnkum sem sátu liinum megin við líkkistuna,
en fékk þær allar aftur á sama hátt.
Herra de Butler lét nú vopnið detta úr hönd-
unum á sér niður á gólfið, um leið horfði hann
stundarkorn með einkennilegu augnatilliti á alla
sex múnkana í kringum líkkistuna. Svo snöri
hann sér til veggjar, án þess að segja eitt einasta
orð og lireyfði sig ekki frekar.
Munkarnir héldu samt sem áður áfram að
syngja stundarkorn, þar til þeir allir þögnuðu.
Við eitthvert aftalað merki, þeirra í milli, stukku
þeir allir upp, skellihlógu og vörpuðu af sér munka-
fötunum; og í staðinn fyrir munkana stóðuþarnú
sex ungir liðsforingjar i einkennisbúningi sínum.
Þeir gengu nú hlægjandi að sæng lierfylkishöfð-
ingjans og sögðu:
»Verið þér nú svo hreinskilinn, herra liðs-
foringi, að viðurkenna, að þér urðuð liræddir!«
Herfylkisforinginn hreyfði sig ekki . . . Þeir lutu
niður að honum og urðu nú þes» áskynja að hann
var nábleikur i framar! . . .
Svo sneru þeir honum við í sænginni og sáu
— að hann var dauður! . . . Eins og maður get-
ur hæglega skilið, beyttist kæti þeirra í sárustu sorg.
Skýring þessarar ráðgátu kemur í næsta blaði.
Útgefandi: Torfhildur I’orsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðjan Gutenberg.