Rauðir pennar - 01.01.1936, Side 165
foreldrarnir, rétta aldrei hlut þeirra eða sinn — þrauka
áfram í „frelsi“ og „sjálfstæði“ og „varðveita íslenzka
menningu.“
Nei, æskulýðurinn, sem nú spyr um örlög sín og æfi-
kjör, sem þegar syrtir yfir, heimtar raunhæf svör, því
að líf hans og vaxtarvon er hið raunhæfasta, sem hann
þekkir. Og þrátt fyrir öll þau félagsöfl, sem til þess eru
sett að villa órórri æsku sýn, stinga henni svefnþorn,
þrátt fyrir þessi öfl, sem eru sérstaklega iðin, og ásæk-
in nú á dögum, þokast alþýðuæskan æ nær og nær því
rétta svari. Hin síversnandi lífskjör hennar og foreldra
hennar leiða að réttri lausn:
Þjóðfélagið torveldar eða eyðileggur framtíðarvonir og
vaxtarvilja alþýðuæskunnar vegna þess, að það er ekki
skipulagt og því ekki stjórnað samkvæmt hagsmunum
og lífsþörfum hins mikla fjölda, heldur í þágu fámenns
hóps, stéttar, sem hefir beint og óbeint mest völd í þjóð-
félaginu.
Þetta virðist ofur einföld staðreynd og svo augljös,
að allir hljóti að sjá og skilja. En þessi staðreynd
er ráðandi stétt öllum hættulegri, ef alþýða manna átt-
ar sig á henni og þó einkum alþýðuæskan.
Þessvegna er ekkert til sparað að villa sýn um stað-
reynd stéttarkúgunarinnar, umsnúa henni, dylja hana,
engin faguryrði nógu fögur til þess að reyna að hæna
að sér æskulýðinn, sem alltaf er óstýrilátasti hópurinn
og á venjulega meir af óðfýsi og trúnaðartrausti en var-
kárni og atliygli.
En svo kemur að því, að sannleikurinn verður ekki
dulinn, og kúgunin og arðránið — því að þar er hin
eina orsök fátæktar í nútíma þjóðfélagi — sverfa svo
að alþýðunni, að hún sér nakta staðreyndina blasa við.
Þá rís hún gegn hinni fámennu valdastétt, sem byggir
auð sinn á vinnu alþýðunnar en völd sin á samtakaleysi
hennar.
En engin yfirstétt stenzt vakandi, samtaka undirstétt,
165