Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 52

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
Þar vai’ kominn Gabríel erkiengill.
„Litli púkinn, sem var á jarðríki i nótt, á að
koma með mér upp til guðs. Drottinn vill iiafa
tal af honum,“ sagði erkiengillinn, sendiboði
ljóssins.
Gamla konan Iiafði ekkert að athuga við þetta,
hér var hennar kraftur þrotinn, og skjálfandi
af ótta fylgdi litli púkinn Gabríel engli upp til
himins.
„Vertu ekki svona hræddur,“ sagði drottinn
við bann, er þangað var komið, „lieimili þitt
er ekki lengur í Horngrýti. Meðaumkun sú, er
þú í nótt sýndir munaðarlausu börnunum, liefir
byggt þér brú hingað upp, og tár þín hafa
slökkt vítiseldinn í brjósti þínu. Nú áttu bér
heima. Enn áttu reynslutíma eftir, síðan munu
þér vaxa vængir og þú munt verða engill eins
og allir, sem umkringja þig og gleðjast yfir
þér.“
Á liimnum lá litli púkinn við fótskör guðs
og grét af gleði. Á jörðu niðri voru tvö börn
frá sér numin af gleði, því að móðir þeirra var
aftur orðin heil beilsu. En innst í Víti var Skoll-
inn sjálfur og laugamma hans fokvond og allir
litlu púkarnir voru gulir af öfund.
Jólasveinarnir hugsa málin.
Búmannsþula
Þessi gamla og góða búmannsþula, sem talin
er að vera orl á Suðurlandi fyrir æfalöngu,
sýnir betur en löng ræða, bve margvíslegum
blutum búskapurinn liefir ætíð þurft á að halda.
Við söknum þó margs, sem nútímabúskapur
krefst, s. s. elduuartækja, allskonar véla, út-
varpsins, símans, farartækjanna o. fl.
Höfundur þulunnar virðist bafa baft næm-
an skilning á gildi góðra áhalda fyrir búskap-
inn og að bin baga bönd og hugvitið þurfi að
leggja grundvöllinn.
Fátækir þegar byrja bú
bresta vill efnin flest:
Jörðina, stúlku, ker og kú
kvikfénað, reipi og liest,
fötu, trog, ausu, steðja og strokk,
stelpu, sem hirðir féð,
laupana, kálfa, reizlu og rokk,
rekkvoðir, kodda og beð,
skaröxi, liamar, sög og sekk,
síl, bækur, klyfberann,
skinnklæði, leður, röskan rekk,
reku, pál, torfskerann,
brífu, orf, kláru, hefilbekk,
bundrakka viljugan,
kistu þarf lika, kopp og nál,
kerald og heykrókiiin,
askana, reiðing, skafa og skál,
skyrgrind, pott, vefstólinn,
vettlinga, prjóna, snældu og snúð,
snúist á kvörnum mél,
baðstofu þá með brattri súð,
bæði þarf spón og skel,
linakk og söðul, með klafa á kú,
kamb og vinstur, sem drýgir bú,
hnappheldu, vöggu, beizli og bönd,
brýni, liníf, járn og tré,
síu og kamb, — um svarðarlönd,
sízt mun þá blómgast fé. —
IJvíli ég mína haukaströnd,
bvað hef ég nú i té?
50