Vikan - 23.08.1951, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 32, 1951
Hellevi HiU:
Létt eins og köngulóarvefur.
(Hjónabandssaga).
(Dag nokkum kom breytingin. Hún
var ekki áberandi, og létt eins og
köngulóarvefur. Þau veittu henni ekki
athygli í upphafi).
Klukkan var að verða átta, þegar Erik
Sjöli kom heim, eftir langan og erfiðan
vinnudag.
Hjónin höfðu leigt einbýlishús út við
fjörðinn.
Þegar Erik fór út úr „allravagninum“,
gekk hann eftir veginum, sem lá upp að
húsinu. Veðrið var indælt, logn og blíða.
Er Erik kom í nánd við húsið, voru úti-
dyrnar opnaðar og Irma kom hlaupandi
niður tröppumar. Hún var mjög óttasleg-
in og æst.
Eitt augnablik virtist Irma hafa í hyggju
að kasta sér í faðm manns síns. En skyndi-
lega nam hún staðar og hrópaði í angist:
„Erik, Mads er horfinn!"
Svo brast Irma í grát. — Grátur henn-
ar, var ákafur. Angistin hafði yfirbugað
hana.
Erik stóð kyrr í sömu sporam. Hann
gat ekki faðmað Irmu að sér, þó hann
gerði sér grein fyrir því, að hún vænti
þess og þarfnaðist samúðar.
Erik sagði kuldalega, með fullu valdi
yfir sjálfum sér:
„Hættu að gráta, og gefðu skýringu.*1
Svipur Irmu breyttist skyndilega.
Andlit hennar varð sem steinrannið. Hún
sagði rólega:
Mads svaf vært. Hann hafði leikið sér
allan daginn. Ég fór til frú Johnsen tii
þess að sækja fisk, sem hún hafði lofað
mér. Eg bjóst við komu þinni á hverju
augnabliki.
Þrátt fyrir það flýtti ég mér sem mest
ég mátti. — En er ég kom aftur — klukk-
an rúmlega sjö — var rúm Mads litla
tómt. Hann var horfinn.“
Irma horfði á Erik örvæntingarfullu
augnaráði. Hún sá ekki að hann var ná-
fölur; það var orðið svo skuggsýnt.
„Hvar hefirðu leitað?“ spurði hann.
„Hvarvetna.“
„Hvarvetna," endurtók Erik. „Þetta er
ekkert svar.“
„Hefurðu leitað hjá nágrönnunum?
Svaraðu!“
Hann greip í handlegg Irmu og hristi
hana.
Irma sá, að Erik hafði löðursvitnað. Svo
djúpum áhrifum varð hann fyrir, við að
frétta um hvarf drengsins.
Irma svaraði kuldaíega:
„Ég hefi farið til nágrannanna. Ég fór
til Karlsen, Holm og Svendsen. En enginn
hafði séð Mads.“
Erik þaut af stað til þess að leita.
Irma var grafkyrr, og hélt höndunum
fyrir andlitinu. Tárin vora hætt að renna,
en hún hafði ekka. Vonleysið og örvænt-
ingin höfðu hertekið hana. Hún titraði frá
hvirfli til ilja.
Hvers vegna bað Erik hana ekki að
koma með sér? Hvers vegna tók hann
hana ekki í faðm sinn og reyndi að hugga
hana? Ef Mads----------“. .
Hún gat ekki trúað því, að Mads væri
týndur. Hann var eins og sólargeislinn á
heimilinu. Innan skamms átti Mads tveggja
ára afmæli.
Erik elskaði drenginn heitar en hann
hafði nokkra sinni elskað Irmu.
Hún vissi ekki, hve lengi hún hafði set-
ið í grasinu, með hendur fyrir andlitinu,
er hún heyrði fótatak.
Irma leit upp. Erik var kominn. Hann
gekk fram hjá henni og lét sem hann sæi
hana ekki.
Hún stóð á fætur og fór á eftir honum.
Erik sat á veggsvölunum, er voru á bak-
hlið hússins. Hann var lamaður.
„Þeir eru að leita niður við sjóinn,“ sagði
Erik með rödd, sem Irma hafði aldrei heyrt
fyrr.
„Erik! Segðu ekki þetta, segðu ekki
þetta,“ hvíslaði Irma og lyfti örmunum
til varnar væntanlegu höggi.
„Þetta er þín sök,“ sagði Erik.
Þessi ásökun snart hana inn að hjarta-
rótum. Hún varð náhvít, og lét þegjandi
fallast á stól.
„Já, þú átt sök á þessu,“ mælti Erik
aftur. „Þú þarft ekkert annað að gera,
allan daginn, en gæta drengsins. Jafnvel
það er þér ofvaxið.“
Irma fékk máttinn aftur. Hún kreppti
hnefana og sagði með titrandi, reiðiþrang-
inni rödd:
„Dirfistu að ávarpa mig þannig?“
„Já,“ svaraði Erik. „Og meira en það.
— Þú hefur ætíð verið afbrýðissöm vegna
drengsins. Þér geðjaðist illa að því, hve
mikið jmdi ég hafði af honum, og að ég
eyddi öllum mínum tómstundum til þess
að gleðja Mads og vera hjá honum. Ég
hef veitt því athygli, hve súr þú varst á
svipinn, er ég lék mér við hann. Þú reynd-
ir að koma honum á þitt band. En ég lét
sem ég yrði þess ekki var.“
Irma sagði, og talaði lágt: „Ég hefi ekki
gert tilraunir ti.1 þess að láta Mads hæn-
ast meira að mér en þér. En þú hefðir
getað gefið mér meiri gaum, og meiri ást-
úð við og við, þó að þú elskaðir dreng-
inn heitt.“
Erik hló kuldahlátur og sagði:
„Ertu búin að gleyma, hve heitt ég elsk-
aði þig? Þú varst mér allt. Ég unni þér
,<v*iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiir/>
i 1. Til hvers var tomaturinn ræktaður í |
upphafi? Hversvegna var hann ekki \
É borðaður ? É
\ 2. Hvenær var gríski heimspekingurinn 1
Plato fæddur og hvaða merkilegt starf É
vann hann ; sambandi við kenningar |
É Sókratesar? |
| 3. Hvar var Páll postuli fæddur? =
= 4. Hve löng eru landamæri Pinnlands og =
É Svíþjóðar ? =
É 5. Hvenær fluttist Stephan G. Stephans- É
son til Ameríku og hvað var hann þá É
gamall ? É
I 6. Hvað þýðir orðið bangsast?
É 7- Hvað heitir lengsta á Danmerkur og É
É hve löng er hún? í
i 8. Hvenær er ameríska leikkonan Anne i
É Baxter fædd? |
É 9. Hefur moldvarpan eyru ?
i 10. Hvenær fékk Reykjavík kaupstaðar- =
= réttindi ? i
Sjá svör á bls. 14. é
''immmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmimmimimmim*'*
Maimlýsing úr íslenzku fornriti:
(nafni mannsins er sleppt í byrjun setn-
ingarinnar):
„...... var vænn maður, mikill og
sterkur, vígur vel og hógvær í skapi,
manna vitrastur, harðráður við óvini sína,
en tillagagóður hinna stærri mála. . . .“
Við hvern á þessi lýsing og hvar er hún ?
(Sjá svar á bls. 14).
takmarkalaust. Ég álít að fáir menn hafi
elskað konur sínar eins mikið og ég elsk-
aði þig.“
Irma þagði. Hún minntist fyrstu hjú-
skaparáranna. Þá vora þau svo sæl, að
óhugsandi er, að nokkur hjón geti verið
sælli.
Fjögur ár hafði hún beðið eftir Erik.
Þessi tilhugalífsár höfðu liðið í dásamleg-
um draumi. En hve heitt hún hafði þráð
hann.
Svo kom Erik og sótti hana.
Fyrsta íbúð þeirra þótti henni ævintýra-
höll. Erik var afargóður við hana. Ástúð-
legri eiginmaður gat hún ekki ímyndað sér
að til væri. I hvert sinn, er hann kom heim,
föðmuðust þau innilega. Þau þurftu þá
ekki að spyrja um ást hvors annars; þau
fundu hana á hverju augnabliki.
Aðeins eitt skyggði á hamingju þeirra.
Þau áttu ekki barn. Bæði óskuðu þess af
öllu hjarta, að úr því rættist. Þau voru
vongóð. Þau voru ung.
Þrjú ár liðu í ósegjanlegri sælu.
Og hvers vegna tók þetta enda?
Dag nokkum kom breytingin. Hún var
ekki áberandi, og létt eins og köngulóar-
vefur. Irma mundi það greinilega, er Erik
brá vana sínum og kyssti hana ekki, er
hann kom heim.
Hún hló og áleit þetta ekki af illum
toga spunnið, og lagði arma um háls
honum. Þá kyssti hann hana, en sagði
ekkert.
En það varð oftar og oftar, sem Erik
gleymdi að kyssa Irmu. — Og hann hætti
að brosa við henni.
Irma áleit það eiga rót sína að rekja
til erfiðleika er Erik ætti við að stríða á
skrifstofunni. Hún spurði um þetta undir
rós — óbeint. En hann fór undan í flæm-
ingi.
Irma var þolinmóð, og beið þess að ham-
ingjan héldi aftur innreið sína.
En hún kom ekki.
Svo varð Irma barnshafandi. Þá bjóst
hún við að allt kæmist í sama horfið. En
svo varð ekki.
Erik hafði gert undantekningu og faðm-
að hana að sér í eitt skipti, í tilefni þess
að þau væntu erfingja. Hann hafði einnig
brosað. En alsælan kom ekki. Erik var
breyttur; hann var aldrei glaðlegur og
opinskár. Það var auðséð, að hann leyndi
einhverju fyrir konu sinni. Hann aðgætti
hana í laumi. En aldrei gat hann þess,
hver væri orsök ógleði hans.
Þau höfðu flutt úr „ævintýrahöllinni“.
í tveggja herbergja íbúð í öðrum borgar-
hluta. Hamingjan fylgdi þeim ekki í íbúð
þessa. Hún var kyrr á fyrmefndum stað.
Mads fæddist. Og Erik fékk mikla ást
á drengnum. Ást þá, er hann áður hafði
borið í brjósti til Irmu, virtist hann láta
drengnum í té.
Þegar Erik kom heim, fór hann til Mads,
horfði á hann, hlúði að honum, og sýndi
honum ástúð. — Erik kyssti oft kollinn
á syni sínum, en konuna ekki.
Pramhald á bls. 7.