Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 20

Steinunn S. Bríem þýdcií.
Teikning:
Þórdís Tryggvadóttir.
NKDGGWN
FRAMH ALDSSAGAN
4. HLUTI eftir Elizabet Goudge
„Hvaða máli skiptir það?“ sagði
Ian með fyrirlitningu. „Tíminn
skiptir engu máli — ég á endalaus-
an tíma fyrir höndum.“
Og eitthvað þvílíkt hafði einnig
verið sagt áður.
Dagarnir liðu, og ást þeirra óx
og blómgaðist, þó að pau vildu ekki
viðurkenna það. Þau nutu þess að
vera saman, en hugsuðu ekkert um
fortíð eða framtíð. Nútíðin var of
rík af fegurð og hamingju.
En Lady Cameron var hætt að
lítast á blikuna. Hún sendi eftir Ian
og hélt yfir honum þriggja kortéra
ræðu af þeirri mælsku, sem aldrei
brást henni. Hún lauk máli sínu með
því að banna honum að koma nærri
Judy í framtíðinni.
„Ég bið afsökunar,“ sagði Ian.
„Ég skal ekki leyfa Judy að koma
til mín oftar. Hvar er hún?“
„Úti í garði að teikna," sagði Lady
Cameron.
Ian hneigði sig kurteislega og fór
út. Hún horfði á eftir honum út um
gluggann og brosti illgimislega. Það
var auðséð, að hann hélt, að hann
gæti skipað Judy fyrir verkum! Það
lá við, að hún vorkenndi unga
manninum.
En tíu mínútum seinna opnaðist
hurðin, og Judy kom inn, bljúg á
svip og niðurlút.
„Fyrirgefðu, mamma," sagði hún.
„Ég skal ekki fara oftar í lækninga-
stofuna.“
„Hvað í csköpunum sagði hann
við þig?“ spurði Lady Cameron,
þegar hún náði aftur valdi yfir
tunrfu sinni.
..Hann sa'ði bara, að ég mætti
ckki koma oftar, og svo ...“
„Og svo?“
Judy brosti, en svaraði engu. Ian
hafði sagt: „Vertu þolinmóð, Judy
-—bara svclítið lengur.“
EINN MIÐVIKUDAG í byr'm
september fóru Sir James og Lady
Cameron með Charles í ökuferð um
nágrennið. Judy útbjó handa þeim
nesti með ótilhlýðilegri ánægju, að
því er Charles fannst, og veifaði til
þeiarra í ríkum fögnuði, er þau
hurfu milli trjánna. Svo hljóp hún
upp í herbergið sitt.
Bezt leið henni, þegar hún var
ein í húsinu. Þá skynjaði hún líf
þess, þetta forna, vitra, friðsama líf,
er varað hafði ótaldar aldir. Það
hafði séð og heyrt svo margt án
þess að rjúfa þögnina, þolað svo
mikið án þess að kvarta. En nú ósk-
aði hún af öllu hjarta, að það vildi
tala við hana. Þá gæti það svarað
öllum hennar spurningum.
Hver var Judith, og hvers vegna
lét hún múra upp í miðgluggann?
Hver var maðurinn á málverkinu
fyrir ofan arininn? Hvers vegna
elskaði hún sjálf þennan stað svona
ákaft? Hvers vegna var hún svona
hrædd við miðgluggann? Og hvers
vegna óx ást hennar til Ians með
hverjum deginum sem leið?
Hún settist allt í einu á gólfið
við bókaskápinn. í hillunni fyrir
framan hana var lítil bók, sem hún
hafði ekki tekið eftir fyrr. Óhrein
og slitin, auðsjáanlega eldgömul.
Hún fletti henni varlega og sá, að
þetta var nótnahandrit með söng-
lögum.
Hún leit á saurblaðið. Það var
skrifað með festulegri rithönd, sem
henni fannst hún kannast við: „Bók
þessi er eign Juditli Macdonald.
Gefin henni þann 18. ágúst 1745 af
eiginmanni hennar, Ranald Mcdon-
ald. Elsk-i Judith, meðan ég er í
burtu, skalt þú skrifa í þessa bók
öll fallegu sönglögin þín, svo að
ekkert þeirra gleymist. Þegar ég
kem aftur,sezt þú við harpsíkordið
og syngur þau fyrir mig“.
Það var eins og herbergið hring-
snerist fyrir augunum á Judy. Þessa
bók átti Judith! Sönglögin voru
skrifuð með hennar hendi.
Fimm mínútur liðu, áður en hún
stóð upp og gekk niður stigann. Hún
fór inn í stofuna, settist við harpsí-
kordið og spilaði lögin undurlágt.
Sér til undrunar komst hún að raun
um, að hún virtist kunna þau öll
utan að.
HÚN LÁ andvaka mestalla nótt-
ina. Það var eins og eitthvað innra
með henni væri að berjast við að
sleppa úr prísund. Hún skildi ekki,
hvað var að gerast, og í myrkrinu
fannst henni hún standa við svartar
dyr, sem voru harðlokaðar. „Hleyp-
ið mér inn, hleypið mér inn!“ hróp-
aði hún í örvæntingu og barði á
þær með krepptum hnefum, en þær
hreyfðust ekki.
Það var ekki fyrr en um sólar-
upprás, sem hún gat hvílzt. Fyrsta
skíma dagsljóssins virtist rjúfa of-
urlítið gat á dyrnar, og hún and-
varpaði af létti ... í dag myndi
henni hleypt inn ...
Það var afmælisdagurinn hennar,
og hann byrjaði illa. Hún fékk enga
sendingu frá Ian.
Eftir morgunverðinn settist Judy
við harpsíkordið og þrýsti brenn-
heitu enninu að svölum viðnum.
Hvers vegna hafði Ian ekki skrifað
henni smákort á afmælisdaginn? Og
þó ... hví skyldi hann gera það?
Hann var boðinn til kvöldverðar, og
þá myndi hann fá tækifæri til að
hneigja sig kurteislega og bera fram
árnaðaróskir ...
Dyrnar opnuðust, og Angus kom
inn.
„Skælandi?" spurði hann af
venjulegu háttleysi. „Og það af því
að lávarðurinn sendi þér enga
kveðju? Að þú skulir ekki skamm-
ast þín!“
„Ég er alls ekki að gráta!“ hrópaði
Judy bálreið.
„Nei, nei, það er bara andlitið,
sem er rennvott,“ sagði Angus.
„Kjáni, vesalings litli kjáni!“ Hann
fór ofan í vasa sinn og dró upp lít-
inn böggul. „Lávarðurinn kom með
þetta handa þér fyrir klukkan sex
í morgun — flónið að tarna.“
Judy rauk upp og hrifsaði af hon-
um böggulinn. „Angus! Hvers vegna
fékkstu mér þetta ekki við morgun-
verðarborðið?“
„Ég geri ekki lávarðinn að fífli
fyrir framan allt þetta aðkomufólk:
... Hann að gefa konum gjafir!
Fussum svei!“
Judy reif utan af gjöfinni. Það
var ljóðabók eftir Robert Louis
Stevenson. Hún leit á titilblaðið:
„Judith Cameron. September“. —
Kostulegt, að hann skyldi skrifa
Judith. Allir kölluðu hana Judy.
Hún opnaði harpsíkordið og náði
í hina bókina. „Judith Macdonald,
18. ágúst 1745“. Rithöndin virtist
hin sama á báðum bókunum, og hún
lokaði þeim skjálfhent.
Angus stóð við hliðina á henni
og horfði yfir öxl hennar. „Já, ég
veit það,“ tautaði hann og hökti út
úr stofunni.
Dagurinn var lengi að líða og
veðrið kæfandi heitt. Judy hafði
fataskipti fyrir kvöldverðinn; henni
leið illa og fannst eins og einhver
eldraun væri fram undan, eldraun,
sem hún hefði ekki styrk til að
horfast í augu við.
Hún horfði rannsakandi á spegil-
mynd sína og trúði varla, að þessi
yndisfagra stúlka væri hún sjálf.
Gat það verið, að hún liti svona út?
Skyldi Ian elska hana í raun og
veru? Og hvað um vesalings Char-
les? Nei, þau áttu ekki saman.
Hún gekk hægt niður stigann og
vonaði, að Ian kæmi of snemma. En
það var enginn í stofunni nema
Angus.
Hún sneri sér í hring fyrir fram-
an hann, svo að hann gæti dáðst að
fallega kjólnum hennar. „Hvernig
lízt þér á hann, Angus?“ spurði hún.
„Hm, hm, ekki sem verstur,"
muldraði Angus kæruleysislega. „En
ég vil heldur þennan þarna.“ Og
hann benti á eikarkistuna fyrir
framan miðgluggann.
„Hvað áttu við?“ spurði Judy.
„Hefurðu ekki séð kjólinn í kist-
unni?“ sagði Angus hissa.
„Nei,“ hvíslaði Judy. Hún forðað-
ist að koma nálægt miðglugganum.
Angus opnaði kistuna og tók kjól-
inn upp. Hann var vafinn inn í
gamalt léreftslak, sem angaði af
mölpillum.
„Ég hef gætt hans fyrir þig,“ sagði
hann lágt, fékk henni böggulinn og
hvarf síðan út.
Judy vafði utan af kjólnum. Hann
var alveg eins og hún hafði ímynd-
að sér: hvítt silkið gulnað af elli,
krínólínan ísaumuð litlum, gulum
xósum ...