Vikan - 06.05.1965, Blaðsíða 12

Geturðu ímyndað þér, hvernig það er að hanga al-
saklaus í fangelsi í þrjú og hálft ár. Það er víst nógu
erfitt fyrir þá, sem eiga þar heima. Þeir verða geð-
bilaðir. Það er ekki til sá maður, sem ekki verður
geggjaður af að vera hlekkjaður inni. Hver sá mað-
ur, er kemur út úr fangelsi er orðinn bilaður. Múrar,
rimlar, múrar, rimlar, ekkert nema múrar og rimlar.
Bta^EGAR GEORGI ALPATOV kvaddi fangavörðinn var
hann á ný klæddur snyrtilcgum borgaraklæðnaði, sem
fór hoonum lireint ekki svo illa. í vasanum hafSi liann ör-
fáar rúblur, peninga, sem hann hafði sparað saman með
þriggja ára vinnu i bókbandi fangelsisins.
—■ Ég óska þér góðrar ferðar og vona að þú liafir heppn-
ina með þér, sagði Protov fangavörður.
— Þakka, sagði Alpatov stuttaralega, en fann enga innri
þörf til kurteisi.
Fangavörðurinn varð strax var við hið kuldalega viðmót.
— Alpatov, sagði hann, — ég held þér væri réttara að liaga
þér betur. Við hefðum getað haldið þér hérna miklu lengur.
Náðunarnefndin hefur bara verið svo einstaklega elskuleg i
þinn garð.
— Og ég á auðvitað að detta i sundur af þakklæti? Alpatov
brosti köldu brosi, en iir augum hans mátti lesa reiði og harm.
— Þú ert enn i þeirri trú, að þú hafir verið dæmdur sak-
Iaus, Alpatov?
— Já.
Fangavörðurinn yppti öxlum. Hann var farinn að kann-
ast við þessa manngerð.
— Jæja, sagði hann, — þegar þú kemur heim til þín ætt-
irðu að hafa samband við Lukomslci lögreglustjóra. Ætli þú
munir ekki eftir lionum.
—• Ó jú, ætli ég geri það ekki, sagði Alpatov allt að því
bliðlega.
☆
Lukomski lögreglustjóri sat með lappirnar uppi á skrif-
borði og var í óða önn að pæla gegnum skjalabunka þegar
Alpatov gekk inn á skrifstofuna. Lukomski lagði skjölin til
hliðar, en lét lappirnar liggja kyrrar á skrifborðinu.
— Fáðu þér sæti, Alpatov.
— Nei, takk.
— Jæja, stattu þá.
— Já, takk.
Lukomski lögreglustjóri kveikti sér í ævagömlum, hálf-
brunnum pípusterti, og gerði ekki svo lítið sem að gjóta aug-
unum til Alpatovs. Hann fyllti vel út i stólinn, stór og krafta-
legur, skallinn gljáði af svita en grá augun voru gersamlega
líf'laus. Eftir nokkurra mínútna þögn, ræskingar og pípu-
tott hélt hann loks áfram.
— Ég nenni ekki að þreyta þig á umvöndunarpredikunum,
Alpatov. Þú hefur fengið þína lexiu i fangelsinu. Þú ert lát-
inn laus til reynslu, en verðum eðlilega að gera nokkrar
kröfur til þín, og þér að segja, þá held ég að þú gerðir bezt
í því að halda þér algerlega á mottunni. Aðeins minnsti
grunur, og þú færð strax ókeypis vist á vegum ríkisins.
—• Og þá liði þér mjög vel, ekki satt, Lukomski?
Lögreglustjórinn tottaði pípuna. — Það þarf aðeins meira
til, og þá verð ég ónægður. En þú skilur það víst seint.
— Hvað mikið meira? Þú þarft náttúrlega að sjá mig gerð-
an höfðinu styttri, áður en þú ert ánægður?
— Ef við nöppum þig við eitthvað sem gefur átyllu til
þess, skal ég með ánægju sjá um að framfylgja þvi, svaraði
Lukomski rólega.
— Grannur líkami Alpatovs titraði af reiði. •—- Hvers
vegna bíða Lukomski? Hvers vegna „reddarðu“ ekki mál-
unum eins og siðast?
Lukomski dró fæturna niður af skrifborðinu og reis á fæt-
STRIÐIV
Smásaga frá Rúss
Bjarni Sigtryggsson þýddi
ur i öllu sínu mikla veldi, sem var óvenjulegt viljaþrek, mið-
að við stærð og ástand líkamans.
— Stattu klár á einu, Alpatov, sagði hann, og röddin var
sem svipusmellur. —- Það kann að vera, að þú hafir ekki
verið sekur i því máli. Vera kann, að þú hafir sagt sann-
leikann og ekkert nema sannleilcann. Það kann að hafa verið
tilviljun, að „heitu“ vörurnar fundust hjá þér, og að þú hafir
keypt þær af ókunnum útlendingi. En i okkar augum lítur
þptta mál öðru vísi út. Það kann að vera að við höfum allir