Vikan - 01.06.1967, Blaðsíða 44

Tíikiverzlunin Giiríi
auglðsir
Úrvalið aldrei meira
Verðið hagstætt
Gæðin landskunn
Sumarkjólar heilir og tvískiptir úr Crimplene, Spinlene, Terylene og ull
frá „Alundco" og Tava, þekktustu kjólaframleiðendum í Danmörku
Sumarkópur
Sumardragtir
Tízkulitir — Tízkusnið
Síðbuxur — Pils — Regnkópur
Bílastæði við búðina.
Tízkuverzlunin GuOrún
Rauðarárstíg 1. Sími 15077.
og bægja frá sér þúsund hættum.
Einhvern tíma undir miðja nótt, vaknaði hún og sá skóarann standa
við gluggann. Hún fór til hans og sá úlfana á reiki um rjóðrið næst
húsinu. Sá stærsti settist og rak upp nokkur væl, geitin í horninu á
kofanum kippti i bandið sitt og nauðaði.
Angelique lagðist aftur við hlið Honorine. Hún strauk rauða lokkana
frá enni bc>íjsins og horfði á friðsamt sofandi andlitið. Vælið í úlfunum,
þessi válegi fyrirboði, styrkti þá tilfinningu, sem hún hafði haft, og
hún sagði við sjálfa sig: — Þetta er upphafið að endanum.
Um morguninn huidi nýfallinn snjór jörðina. Það fjarlægði enn von-
ina um komandi vor, og landið neitaði að lifna við. t
Angelique þauileitaði árangurslaust í kofanum að pappír og penna.
Að lokum tók hún leðurbút og skrifaði á hann með viðarkoli. Það
þurfti mikla þolinmæði til að útskýra fyrir syni skóarans, hvar
Fayetbýlið væri, og hvernig hann ætti að komast þangað.
Að lokum lagði unglingurinn af stað út í skóginn með skilaboð Ange-
lique til föður de Lesdiguére um það, hvar hún væri niðurkomin.
Hann kom ekki aftur fyrr en 'næsta dag. Með merkjamáli tókst
honum að gera henni skiljanlegt, að hann hefði hitt einn af félögum
hennar, sem hefði ákveðið stefnumót í steinaborðarjóðrinu, sem dreng-
urinn teiknaði furðuvel á timburboi'ðið.
— Hversvegna hafa þeir ekki komið hingað sjálfir? Hversvegna
hafði presturinn ekki látið unglinginn flytja henni skrifleg skilaboð?
Úr því að hún gat ekki haft frekari upplýsingar úr drengnum, ákvað
hún að fara til rjóðursins, þar sem steinsúlurnar stóðu. Það var afar
sennilegt, að hún fyndi félaga sína Þar.
Hún lagði af stað, óánægð með að hún skyldi ekki vera klædd eins og
karlmaður, því pilsin vöfðust fyrir henni í snjónum. Sem betur fór
voru þetta þó bændakvennapils, en þau voru ævinlega fremur stutt,
náðu ekki nema niður að ökla.
Þegar hún kom upp á Úlfakamb, hikaði hún andartak, hún virti fyrir
sér skaflana i gljúfrinu; það væri auðveldast að krækja fyrir gljúfrið
með því að fylgja brúnum, en henni fannst hún myndi verða svo lengi
á þeirri leið, að hún ákvað að fara þvert yfir gljúfrið. Það var illgerlegt
með telpuna. Svo hún setti hana undir tré, þar sem hún hafði nokkurt
skjól, batt hana með treflinum sinum, sagði henni að bíða þar og vera
góðri. Presturinn og Flipot myndu bráðlega koma að sækja hana.
Honorine var vön þesskonar meðferð. Hún hafði oft beðið álengdar, með-
an á orrustu stóð eða fundi.
För Angelique yfir gljúfrið var erfið. Hún féll hvað eftir annað og
stakst upp að mitti ofan í snjóinn. Þegar hún kom upp hinum megin,
sýndist henni hún sjá mannverur vinstra megin við sig, og þar sem hún
áleit þetta vera félaga sina, var hún í þann veginn að kalla til þeirra,
þegar hljóðin dóu á vörum hennar.
Hermennirnir voru að fara út úr skóginum. Þeir höfðu ekki komið
auga á hana, og fóru nú burt með gljúfurbarminum meðfram skóginum.
Þá leið, sem Angelique myndi hafa komið á móti þeim, hefði hún ekki
stytt sér leið. Hún sá þá greinilega, svart með glampandi hjálma og
lensur um öxl, þar sem þeir gengu taktvist, með nákvæmni úlfsins.
I skelfingu beið Angelique og horfði á þá, þar til þeir voru löngu horfn-
ir. Þá fyrst þorði hún að hreyfa sig aftur. Hvaðan höfðu þessir her-
menn komið? Hvað voru þeir að gera í þessum hluta skógarins? Að
hverju voru þeir að leita?
Hægt og varlega fikraði hún sig i áttina að steinborðarjóðrinu. Hún
gat varla dregið andann fyrir kvíða. Þegar hún kom að rjóðurbrúninni,
sá hún, að hún kom of seint. Menn héngu úr eikunum allt umhverfis
steinsúlurnar. Sá fyrsti, sem hún þekkti, var Flipot.
Vesalings Flipot! Aðeins daginn áður hafði hann verið svo fullur af
lífi! Hún hafði ekki reynzt fær um að breyta örlögum hans: Hann var
fæddur til að hengjast, og hengdur var hann nú.
Svo þekkti hún þá alla, einn eftir annan: Föður de Lesdiguére, Sverð-
finn-Malbrant, Martin Genet, Alain hestasvein, de Crossiec barón. Öll
þessi kunnuglegu andlit héngu þar. Fylltu rjóðrið með næstum lifandi
návist og henni fannst hún næstum geta sagt við Þá: — Þar finn
ég ykkur að lokum .... vinir mínir ....
Hún hailaði sér upp að tré
— Bölvaður sértu, konungur Frakklands, sagði hún — Bölvaður
sértu!
Hún stóð þarna orðvana, trúði varla sinum eigin augum. Hvers-
konar gildru höfðu þeir faliið í? Hver hafði selt þá? Það var enginn
vafi, að hermennirnir, sem hún hafði séð, höfðu unnið þessi andstyggi-
legu böðulsstörf....
(öll réttindi áskil'in, Opera Hundi, París).
Framhald í næsta blaði.
44 VIKAN »• tbl-