Vikan - 12.11.1970, Blaðsíða 36

ÓSKILABARNIÐ
Framhald af bls. 23.
verið ótrúlega heppin. Ég vissi
að ég var í Stokkhólmi, ég hafði
aflað mér upplýsinga um að
skipið ætti að fara þangað.
Cissi sá fyrir sér þessa smá-
gerðu ofsahræddu stúlku, aleina
í dimmri, ókunnri borg, eins og
lítill fuglsungi, sem hefur villzt
úr hreiðrinu.
— Ég vissi töluvert um Stokk-
hólm, sagði Katja, með sömu
lágu röddinni. — Ég hafði les-
ið allt sem ég gat fundið um
borgina á bókasafninu og ég
hafði þrautskoðað kortið. En
þegar ég stóð þarna á hafnar-
bakkanum, var þetta allt rokið
úr kollinum á mér.
— Hvernig gekk þér svo?
— Það var líklega hending.
Mér fannst lögregluþjónn, sem
ég sá, koma til mín, svo það
greip mig örvænting. Ég tók til
fótanna og komst inn í síma-
klefa. Þar fór ég að blaða í síma-
skránni og allt í einu var ég bú-
in að finna lausnina. Ég trúði
ekki mínum eigin augu'm, þegar
ég sá nafnið þeirra í símaskránni,
því að heima í Varsjá höfðum
við aldrei haft síma. Ekki einu
sinni dreymt um að fá nokk-
urn tíma síma. Og þegar ég svo
fann kort af borginni í síma-
skránni, var þetta allt svo auð-
velt. Þegar ég þurfti á leiðbein-
ingum1 að halda, þóttist ég vera
venjulegur þýzkur túristi. Það
tók mig aðeins þrjú kortér að
komast til Ritmastergötu. Ég hélt
að nú væri takmarkinu náð, en
svo strandaði allt á einu atriði.
Cissi sá að það. komu harðir
drættir við munninn.
— Pabbi og mamma höfðu nii
í fyrsta skipti, síðan þau komu
til Svíþjóðar, tekið sér viku frí!
Síðar komst ég að því að þau
höfðu farið einmitt þennan sama
dag. Og þar stóð ég, án þess að
vita hvað ég ætti að taka til
bragðs. En að tíu mínútum liðn-
um fékk ég hjálp, — að minnsta
kosti hélt ég þá að það væri
hjálp. Það kom maður til mín
og var mjög vingjarnlegur og
hann talaði líka ágæta þýzku.
— Leo van der Heft, hrökk
út úr Cissi.
Katja hrökk við og leit skelf-
ingu lostin á Cissi.
— Hvernig veiztu það?
-—- Ég sá mynd af ykkur sam-
an í myndaalbúmi hjá Sylviu.
Myndin var tekin í einhverri
veizlu.
Cissi sagði þetta með hálfum
hug, því að kossinn á myndinni
var alls ekki svo sakleysislegur.
Það gat verið að Katja hefði
ekki hugmynd um að þessi
mynd var tekin.
— Já, sagði Katja, eftir andar-
taksþögn. — Það var Leo van
der Heft. Hann var svo skiln-
ingsríkur og hjálpsamur, að ég
var búin að trúa honum fyrir
öllum mínum vandræðum, áður
en varði. Hann lofaði að hjálpa
mér og sjá mér fyrir húsaskjóli.
En þegar vikan var liðin, var
það of seint. Ég gat ekki reynt
að ná sambandi við þau.
—- Hvers vegna ekki? Hvað
kom fyrir?
Katja hugsaði sig lengi um,
áður en hún svaraði:
— Ég hafði komizt að því að
maður fær ekkert ókeypis í þess-
um heimi. Leo útvegaði mér hús-
næði og líka nóg að borða, en
hann krafðist líka greiðslu fyrir
það.
— Þú átt við. . . .
Hún kinkaði kolli.
— Já, ég gekk á hans vald og
það var ekki sérstaklega erfitt
fyrir mig þá. Um stund hélt ég
að ég elskaði hann. Það var fyrst
þegar hann neyddi mig til að
vera með öðrum mönnum að
mér varð ljóst hvers konar mað-
ur hann var. Ég var aðeins brúða
í skáp, sem vinir hans gátu
gengið að, þegar þeim datt í
hug.
— En þú lékst með?
Katja brosti biturt: — Hvern-
ig átti ég að standa á móti? Hann
þurfti ekki annað en rétta út
einn fingur og þá hefði lögregl-
an hirt mig og sent mig aftur til
Póllands.
- - Það efast ég um.
— Það var að minnsta kosti
það sem ég hélt. Og bæði Leo
og vinir hans fullvissuðu mig um
að þannig væri það. Ég trúði
þeim, ég vissi ekkert um regl-
urnar hér í Svíþjóð.
Þarna var Leo van der Heft
kominn aftur, hugsaði Cissi. Nú
var hálft ár frá því hann fórst,
en samt skaut nafni hans upp
alls staðar, það var eins og mann-
36 VIKAN 46-