Vikan - 26.07.1979, Blaðsíða 45

MAI.ÁMÐAR
Framhaldssaga eftir MALCOLM WILLIAMS 4. HLUTI
..Hvers vegna i ósköpunum? Hvaða
mein er að því a'ð kveikja eld?"
„Við gætum allt eins farið og afhent
okkur hernum." útsk-ýrði hann rólega.
Hún tók aö andmæla og reiðin sauð i
henni. Hann greip fram i fyrir henni.
„Látið yður ekki detta eitt augnablik i
hug. frú Farson. að þér séuð hólpnar
enn. Við erum heppin að hafa komist
þetta langt. Við þurfum að komast enn
þá lengra inn i skóginn áður en dimmir.
Óttaslegin fór hún að ihuga hvernig
yrði i skóginum yfir nóttina. í dagsbirt
unni úti á savannanum var útlitið allt
annað. En jafnvel þá hafði hún verið
eins hrædd við Nick Dexter eins og
auðnina.
„Verðum við að fara i gegnum skóg
inn?" spurði hún.
„Við eigum engra annarra kosta völ.
Við þörfnumst skjóls. Það verða bráð
lega frekari njósnir úr lofti."
Hún beit á vörina en hann gróf tómu
dósirnar og festi á sig bakpokann.
„Og hvað gerist svo þegar við erurn
komin yfir vatnið?"spurði hún.
„Hugsum um skóginn fyrst. Við
getum haft áhyggjur af vatninu á eftir.
Allt i lagi?"
Það var ekki allt i lagi fannst henni.
Hún hafði aldrei kynnst málaliða fyrr en
hún hafði lesið töluvert um þá siðustu
árin. menn sem drápu fyrir peninga og
nutu góðs af öllu. sem á vegi þeirra varð.
þar á meðal konum.
I fyrstu þrengdi grænt draugalegt Ijós
sér i gegnum þéttar krónur akasiu
trjánna. Siðan þykknaði lággróðurinn af
bambus og bananatrjám og skógurinn
varð rakari því lengra sem þau komust
inn i hann.
Apar og litrikir fuglar þvöðruðu fyrir
ofan þau á greinunum. Barböru fannst
nærvera þeirra huggandi. Þúsundir lit
illa mölfiðrilda flögruðu eins og sindr-
andi teppi og gleyptu i sig siðustu geisla
sólarinnar.
Skógurinn varð dimmri. Barbara
skalf.
í rökkrinu voru augu Nicks Dexter
flöktandi og full varúðar. Hann stundi
við og við þegar hann varð að berja
sundur hringaðar vafningsjurtir með
riffilskeftinu sinu Hún varð að fylgja i
fótspor hans. Hún hrasaði og rann til á
mishæðum og lausum laufblöðum.
Þegar þau komu í litið skógarrjóður
stansaði hann.
„Við verðurn hér í nótt."
„En það er svo bratt." mótmælti hún
móð.
„Það er satt." Hann sýndi henni
hvernig þurrt laufið brakaði undir fæti
hans. „Hver sem kemur að okkur hér
verðuraðgera einhvern hávaða."
Rök hans voru óhrekjanleg. En hún
leit upp og óskaði þess að þar væri flótta
leið. Fyrir ofan þau virtist þéttur veggur
trjánna svartur og órjúfanlegur.
„Værum viðekki öruggari þarna uppi
i trjánum?" spurði hún i örvæntingu.
„Hlébarði myndi auðveldlega gripa
okkur þar."
„En dýr eru hrædd viðeldl"
„Enginn eldur." sagði hann ákveðinn.
„Við vekjum ekki athygli á okkur. frú
Farson."
Reiði hennar fékk nú útrás. „Þér eruð
aðeins að reyna að vera andstyggilegur!"
hrópaði hún. „Enginn gæti komið auga
á okkur úr lofti. Og svo er lika næstum
aldimmt."
Þögn hans fékk hana til þess að halda
áfram.
„Þér njótið þessa i rauninni. hr. Dext-
er. Þér eruð reiður við mig vegna þess
að hlutirnir hafa ekki gengið eins vel og
þér bjuggust við og þér viljið að ég liði
fyrir það. Nú, héðan af getið þér á léttan
hátt unnið yður inn þessa fjárhæð. Mér
er skapi næst að fara alein!"
Fáránleiki þessarar - staðffæfingar
bergmálaði i óhugnanlegri þögn skógar-
ins.Triátiturnar'iyrjuðu að kvaka. hljóð
sem var ems kunnuglegt og óumflýjan
legt og nóttin.
Nick hélt ró sinni þegar hann tók til
máls. „Ég hef verk að vinna, frú Farson.
Hversu erfitt sem það má vera."
Hann sneri baki i hana og fór að
hreinsa laufin frá á litlu svæði.
Hún horfði á. óróleg og full grun
semda. meðan hann leysti af bakpokan-
um. rúllaði sundur svefnpokanum og
lagði hann á blettinn sem hann hafði
hreinsað.
Hann strauk úr svefnpokanum og
renndi honum niður. „Þér sofið hér."
sagði hann við hana. „Égstend vörð."
Hann settist niður fjóra metra frá
svefnpokanum og notaði bakpokann
sem stuðning fyrir bakið. Með riffilinn á
hnjánum dró hann hattinn fram og starði út
i myrkrið.
Enn hreyfði hún sig ekki.
„Farið i svefnpokann," kallaði hann til
hennar. „Nema þér viljiðeyða nóttinni í
að hluta á tennurnar I yður glamra."
Rödd hans var köld og óvingjarnleg.
Að lokum fór Barbara úr skónum og
smeygði sér i svefnpokann. Hún renndi
rennilásnum hægt upp en hafði hend
urnar lausar. Hún hafði aðra höndina á
töskunni sinni og sneri andlitinu i átt að
Nick Dexter.
Hún gat ekki séð hann. Þetta var
stundin sem hún hafði kviðið mest. . .
Hún lokaði augunum og imyndaði sér
hönd hans á öxl hennar ef hún sofnaði.
Hún opnaði þau aftur. Það heyrðist ekki
minnsta hljóð frá honum. ekki einu sinni
andardráttur. Hann myndi vaka alla
nóttina. Hann hafði sagst ætla að standa
vörð. En það var engin huggun i því.
. Hjarta hennar tók kipp. Brakaði i
þurrum laufum? Hvað hafði hann sagt
um laufin sem viðvörunarmerki? Hún
hélt niðri i sér andanum. Brakið hætti
fljótt.
„Hr. Dexter’" kallaði hún hásri
röddu.
„Hvað?" Eftir rödd hans að dæma var
hann enn á sama stað.
„Ekkert!" sagði hún aulalega. „Góða
nótt."
„Reynið að sofna." svaraði hann.
siðan var þögn.
Barbara vaknaði skyndilega. Sólskinið
streymdi niður til hennar gegnum lauf-
in. Aparnir og fuglamir voru byrjaðir að
þvaðra aftur. Þar sem hun vai sylmðog
hálfrugluð tók það hana nokkrnstund ð
átta sigá umhverfinu.
Þá tók hún eftir Nick Dexter. Hann lá
með andlitið i átt til hennar, hattinn
undir höfðinu og aðra höndina fast á
rifflinum. steinsofandi.
Andlit hans var mjög afslappað.
næstum drengjalegt. Hann virtist mjög
varnarlaus. Og hann var hálfhulinn lauf-
blöðum.
Barbara fann til sektarkenndar þegar
hún sá ástæðuna fyrir brakinu i laufinu.
sem hún hafði heyrt um nóttina. Hann
hafði notað laufblöðin sem bráðabirgða-
ábreiðu. Hún var stif og köld inni í
svefnpokanum. svo að hann hlaut að
vera hálffrosinn. hugsaði hún.
Hún ákvað að vekja hann ekki. Eins
hljóðlega og hún gat renndi hún niður
pokanum.
Nick opnaði augun til hálfs. Siðan
brölti hann með óöruggum hreyfingum
á annað hnéð og hafði riffilinn tilbúinn.
Hann virtist drukkinn af svefninum
og starði undrandi á hana um stund.
„Þurfið þér að beina þessari byssu að
mér?" spurði hún rólega.
llann lagði frá sér riffilinn og geisp-
aði.
Hann skellti á sig hattinum og sagði
höstuglega: „Hvað er ég búinn að sofa
lengi?"
„Ég hef ekki hugmynd um það. Ég
var rétt að vakna sjálf."
Hann teygði mikið og lengi úr sér og
leit á úriðsitt. sólina.
„Svöng?"spurði hann.
„Ekki i léttsaltað kjöt og aprikósur."
Hann hafði tekið klasa af grænum
banönum kvöldið áður. sem hann nú
bauð henni. en hún hristi höfuðið og fór
að rúlla upp svefnpokanum.
Hann fesli hann við bakpokann og
sagði: „Ef ég man rétt á að vera lækur
hér skamrnt frá. og foss. Hann er ekki
merktur inn á kortið svo að kannski
dettur engum öðrum hann i hug."
„Foss?”sagði hún vantrúuð.
„Við getum a.m.k. þvegið okkur og
fengið nóg að drekka." sagði hann.
„Þegar við komurn til þorpsins ættum
við að geta fengið heita máltið."
Hann sparkaði laufblaðahrúgu yfir
staðinn sem hún hafði sofið á. Innan
minútu var ekki hægt að sjá að nokkur
hefði verið þarna.
Þau héldu upp hallann saman.
Það tók þau tæpa tvo klukkutíma að
komast að fossinum. Skóglendið breytt
ist snögglega. Stór og fögur pálmatré
uxu hér og lággróðurinn var blómlegur.
Gnægð af blómurn og ávöxtum. vegna
frjóseminnar í lækjarframburðinum á
bakkanum. og fossinn steyptist næstum
þrjátiu metra ofan i grunnan hyl. falinn
á þrjá vegu ntilli sléttra kletta.
„Dásamleg tónlist." sagði Nick og tók
þátt i hrifningu hennar.
Hún ællaði að hraða sér áfram en
fingur hans gripu eins og töng utan um
handlegg hennar.
„Róleg."
Harður skipunartónninn i röddinni
fór i taugarnar á henni. Hann rannsak
aði hljóður eins og skuggi umhverfi
lækjarins.
Hann veifaði til hennar og hún kleif
yfir lágt grjótið og klettana þangað sem
30. tbl. Vikan 45