Vikan - 23.08.1979, Blaðsíða 18

næmdist i stiganum svo ég gæti náð hon-
um.
..Vina min." sagði hann. „mér þykir
ákaflega leiðinlegt að þú skyldir þurfa að
horfa upp á frænku þina i þessu ástandi.
Ég hefði átt að heimsækja hana á undan
til að fullvissa mig um að hún væri nógu
frisk til að taka á móti þér. Stundum
virðist hún vera meira meðsjálfri sér. Ég
álil það mjög nauðsynlegt að hún taki
Laudanumtöflurnar reglulega. En ég
yrði þér nijög þakklátur ef þú létir það
vera að segja hvaða sjúkdómur þjáir
frænku þina þegar þú skrifar foreldrum
þinunt. Þvi minna sem sagt er um þctta
sorglega mál þvi bctra."
„Auðvitað, frændi ntinn. Ég mun
aðeins segja að hún sé ekki við góða
heilsu ef það er það sent þú vilt.” Siðan
sagði ég allt i einu full meðauntkunar:
„Mér þykir þetta hræðilegt þín vegna —
þú átt svo dásamlcgt hcimili en engan til
aðsamgleðjast þér."
Ég veit ekki hverju hann hefði svarað
því þjónninn birtist allt I einu með skila-
boð. Frændi minn afsakaði sig og flýtti
sér siðan niður.
Ég gckk niður i garðinn og fór vestur
fyrir klaustrið í þeirri von að sjá eitt
hvert lifsmark hjá þjónustufólkinu.
fJegar ég kom að útihúsunum sá ég
Simoni bregða fyrir og flýtti mér I átt-
ina til hans án þess að skammast mín.
„Góðan daginn, Simon," hrópaði ég
og Itann stoppaði og beið eftir mér. í sól-
skininu lýsti hár hans eins og geisla-
baugur yfir sólbrúnu andlitinu. Bros
hans var svo fallegt að mig tók sárt til að
hann skyldi vera veikur.
„Góðan daginn, Della. Ertu að skoða
umhverfið?"
„Ég er búin að sjá nokkra af görðun-
um og ég hef séð kirkjuna. Það er svo
fagurt hér, Sirnon. Þú hlýtur að elska
þennan stað."
„Ég verð að viðurkenna að mér líkar
búskapurinn betur. Ég hef gaman af
þeirn hluta eignarinnar sem hefur með
vinnu að gera. ég er ekki neitt yfir mig
hrifinn af skrautlegum skrúðgörðum. Ef
þú liefur gaman af gönguferðum getur
þú lika gengið um engin eða villta nátt-
úruna. Lengra til vesturs er stórt vatn ef
þú hefur gaman af að róa. Ég býst við að
það hafirðu þar sem þú kemur frá Corn-
wall.”
„Það gæti verið reglulega gaman."
svaraði ég hamingjusöm og allt i einu
virtist framtiðin verða bjartari. „En ég
cr ekki neitt sérlega dugleg við róðurinn.
ég hef nefnilega ekki róið siðan við flutt-
um frá Portreath.”
„Langar þig til aðsjá hestana?"
Þegar við gengum að hesthúsunum
fannst mér allt i einu að ég hefði komið
þar áður. „Dyrnar eru vinstra megin,"
hrópaði ég. Biddu aðeins meðan ég lit
inn i mjólkurhúsið." Ostarnir, hillurnar
og geysistórar mjólkurföturnar voru ná-
kvæmlega eins og ég hafði hugsað mér.
„Ég hef það á tilfinningunni að ég hafi
séð þetta allt saman áður, Simon. Ég get
varla trúað því að þetta sé I fyrsta skipti
sem ég kem hingað."
Simon virtist sorgmæddur. „Ég þekki
þá tilfinningu næstum því alltof vel. Ef
til vill höfum við bæði verið til áður.
Eleldurðu að það sé mögulegt?"
„Eins og mér liður núna finnst mér
það ekki ótrúlegt," sagði ég hlæjandi og
við fórum til hestanna sem stóðu i
röðum og litu niður á okkur.
„Kanntu að riða. Della?"
„Nei,” sagði ég. „Jenny og ég áttum
litinn hestvagn sem við notuðum til að
ferðast um nágrennið. Það var besta
lausnin þvi Jenny er viðkvæm og álitið
var að reiðferðir gætu reynst henni erfið-
ar. Ég vildi einna helst eyða tímanum
með henni. Ef aðstæðurnar hefðu verið
öðruvísi held ég að ég hefði haft gaman
af þvi." Ég vonaði að hann myndi
bjóðast til að taka mig með í reiðtúr ein-
hvern daginn en mundi þá eftir veikind-
um hans og hugsaði með sjálfri mér að
sennilega væri honum einnig bannað að
riða út. Siðan varð mér allt í einu hugsað
til Violu frænku.
„Frændi fór með mig í heimsókn til
móður þinnar.” sagði ég.
„Hvernig gekk það? Vildi hún tala við
þ'g?”
Ég hristi höfuðið. „Þvi miður var hún
óvenju æst. Ég haföi ekki hugmynd um
að hún væri svona veik. Simon."
Hann starði út i bláinn. tómlegur á
svip. Ég beið eftir að heyra álit hans á
sjúkdómi hennar og orsök þess að hún
afneitaði honum. eða að minnsta kosti
að hann segði eitthvað um hana. Ep það
var eins og hann hefði gleymt um hvað
við vorum að tala. Eftir nokkra stund
sagði hann: „Fyrirgefðu. Sagðirðu að þú
værir dugleg reiðkona?"
Ég varð sem þrumu lostin og þótt
undarlegt mætti virðast varð ég fegin
þegar risinn, Manning, birtist. Án þess
að líta á mig lagði hann höndina á öxlina
á Simoni og þeir gengu burt. Ég sagði:
„Vertu sæll, Simon."
Hann leit við með undrunarsvip og
svaraði eins og hugur hans væri víðs-
fjarri: „Vertusæl. . . Della.”
I fyrsta skipti fannst mér sem ég hefði
séð sjúkleikamerki hjá Simoni og ég varð
undarlega sorgbitin. Þrátt fyrir það að
frændi minn hafði ráðlagt mér að fara út
I sólskinið fann ég allt I einu hjá mér
sterka þörf fyrir að skrifa Jenny. En hve
ég óskaði að við værum saman svo
við gætum rætt um áhyggjur mínar. Ég
gekk þvi aftur heim að húsinu og inn i
svefnherbergi mitt, settist við skrifborð-
ið, tók fram autt blað og dýfði pennan-
um i blekið. Efst skrifaði ég dagsetning-
una. Mamma. pabbi og Jenny biðu
áreiðanlega í ofvæni eftir fréttum frá
mér svo að ég ákvað að best væri að stíla
þetta bréf til þeirra allra. Ég byrjaði þvi
bréfið: „Elsku mamma. pabbi og
Jenny,” og beið siðan eftir að andinn
kæmi yfir mig. Bændurnir voru við
vinnu rétt hjá glugganum minum en
varla var hægt að segja að það væri sér-
lega fréttnæmt. Ferðin hingað. Hvað
gat ég sagt um hana? Hún hafði gengið
vel og ég gat ekki sagt frá neinu sérlega
spennandi varðandi þetta ferðalag mitt.
Ég var ekki enn búin að hitla Clive. Ég
var búin að lofa að ræða ekki of ýtarlega
um veikindi frænku minnar. Þá var
Simon eftir en hvað gat ég sagt um
hann? Ég saug dýrmætan pennann,
ávani sem ég hafði oft verið skömmuð
fyrir, en andinn lét ekkert á sér kræla.
Loksins skrifaði ég: „Ferðin var tiðinda-
laus til Paddington og eftir að ég tók
lestina til Dover kom maður á móti mér
sem ók mér til Cunninghamklaustursins.
Þetta er stórglæsilegt hús." Þar stansaði
ég þvi ég vissi að pabbi yrði ekki neitt
sérlega glaður ef ég færi að lýsa húsinu
of ýtarlega. Ég hélt áfram: .......með
fallegum görðum umhverfis. Viola
frænka er eitthvað lasin. þess vegna fór
ég aðeins i stutta heimsókn til hennar en
ég skilaði kveðju frá ykkur. James
frændi er mjög indæll og gestrisinn. Og
Simon .. ." Hér varð ég aftur að stoppa
og ég starði út um gluggann. Hvernig
gat ég sagt þeim frá hinu sorglega lífi
Simonar? Ég andvarpaði og bætti við:
.....sýnir rekstri búsins mikinn áhuga.
Clive er i London, en hann kemur víst
fljótlega heim ásamt konu sem á að
undirbúa mig fyrir að verða kynnt við
hirðina. Ég vona að þið hafið það öll
gott. Ástarkveðjur, Della." Ég skrifaði
utan á bréfið til pabba og hugsaði um
hve spennt þau yrðu þegar bréfið kæmi.
Þau yrðu fyrir vonbrigðum þegar þau
sæju innihaldið. Mamma og Viola
frænka höfðu viðurkennt að þær væru
, pennalatar en ég hafði talið sjálfri mér
trú um að ég myndi segja Jenny frá öllu
sem fyrir augu min bæri. Það virtist nú
vera langt frá sannleikanum.
Allt I einu langaði mig hræðilega til
að vera heima hjá mér, sjá fagran flóann
og St. Michaels Mount, heyra í öldunum
og ganga. tala og hlæja með Jenny.
Sjöundi kafli
Hússtjórnin var til fyrirmyndar. Frú
Hodges sá um allt. Lostætur matur var
alltaf á borðum á réttum tíma og aldrei
sást rykkorn neins staðar. Ef kólnaði
með kvöldinu logaði glatt i hverjum arni
án þess að hægt væri að sjá að það ryki
úr þeim, það logaði einnig á kertum og
kristalljósakrónunum. Þó varð heimþrá
mín stöðugt sterkari. Ég saknaði sam-
verustundanna með Jenny og göngu-
ferða okkar. Hér fannst mér ég vera
fangi þó i glæsilegu umhverfi væri. Ég
varð þess vegna mjög glöð þegar frændi
mmn tilkynnti mér við morgunverðar-
borðið að von væri á Clive heim aftur
ásamt konunni sem átti að undirbúa mig
fyrir heimsókn mina til konungsHallar-
innar, athöfn sem ég kveið töluvert fyrir.
„Þessi kona. .. James frændi leit
aftur á bréfið frá Clive. „Ó. já. Hún
heitir frú Buller-Hunter og er ekkja yfir-
manns i hernum. Svo virðist sem þau
hafi búið mörg ár í Indlandi. Þegar eigin
maður hennar komst á eftirlaun fluttu
þau aftur til Englands og héldu áfram að
lifa eins hátt og þau gerðu á Indlandi.
Þau eyddu upp öllu sem þau áttu þannig
að nú verður hún að vinna fyrir sér. Hún
er af góðu fólki komin og vön að um-
gangast fyrirfólk sem jafningi þess.
Mér finnst lita út fyrir að hún hæfi
ágætlega. hvað finnst þér. Della?”
„Ég hlakka til að hitta hana. frændi,”
svaraði ég. Og það var hverju orði sann-
ara því mér var farið að leiðast að hafa
ekki neinn kvenmann til að tala við. Ég
vonaðist eftir að með komu hennar yrði
liflegra i húsinu.
Sama kvöld spurði ég Rose um hvaða
ráðstafanir hefðu verið gerðar í þessu
sambandi um leið og hún snyrti mig
fyrir nóttina.
„Veistu hvaða herbergi frú Hodges
hefur ætlað frú Buller-Hunter?”
Rose. er var að bursta hár mitt til að
ná þessum nauðsynlegu hundrað strok-
um. hætti sem snöggvast. „Já. fröken
Della. Hún hefur ákveðið að láta hana
fá herbergið við hliðina á Denning
hjúkrunarkonu. Það er snyrtilegt her-
bergi með tveimur gluggum, annar
þeirra snýr að rósagarðinum."
Ég varð töluvert undrandi á að hún
fengi ekki eitthvað af lausu her-
bergjunum við hliðina á mínu og spurði
Rose hvers vegna svo væri ekki. Ég sá í
speglinum að hún brosti laumulega.
„Það er með vilja, fröken Della. Hún
lætur hana búa við hliðina á Denning af
þvi hún er starfsmaður hér. Ef hún léti
hana fá herbergi við hliðina á þér kæmi
hún fram við hana eins og gest en ekki
vinnuhjú. Erú Hodges vill að allir séu á
sínum stað. Það verða læti ef þessi-kona
reynir að segja frú Hodges fyrir verkum.
Hún þolir ekki að taka við skipunum frá
neinum."
Ég kinkaði kolli án þess að svara og
Rose hélt áfram að bursta á mér hárið.
Ég vonaði svo sannarlega að koma frú
Buller-Hunter myndi ekki valda neinum
Leyndardámar
aamla klaustursins
18 Vikan 34. tbl.