Vikan - 13.07.1939, Blaðsíða 19

Nr. 28, 1939
VIKAN
19
Brandur frændi
tók til sinna ráða.
\
I alli hafði ljótan sið. Þegar mamma
hans kallaði á hann og ætlaði að láta
hann hjálpa sér við eitthvað, svaraði
hann alltaf, að hann kæmi strax, en hann
þyrfti að gera svolítið fyrst. Niðurstaðan
varð því alltaf sú, að mamma hans hafði
gert það sjálf, þegar Lalli kom loksins til
þess að bjóða hjálp sína. Mamma hans
ávítaði Lalla stundum fyrir seinlætið, en
það fór inn um annað eyra hans og út um
hitt.
Nú segir kannske einhver, að mamma
Lalla hefði átt að setja eftirminnilega ofan
í við strákinn, og það hefði hún áreiðan-
lega gert, ef hún hefði haft tíma til þess,
því að hún var skynsöm kona. En mamma
Lalla var ekkja og varð að vinna allan
daginn og stundum á nóttunni líka við
saumavélina sína til þess að hafa ofan af
fyrir þeim.
Einn dag kom frændi Lalla, sem var
farandsali, til þeirra í litla húsið. Hann
var lengi að átta sig á því, að Lalli væri
ekki eins góður við móður sína og hann
ætti að vera. Hann hnyklaði brýrnar af
undrun, þegar hann heyrði Lalla segja í
fyrsta skipti við móður sína: — Já, nú
kem ég. Ég þarf bara að negla nokkra
nagla fyrst . . .
Brandur frændi barði gremjulega í borð-
í Englandi. Eftir andlát sitt var hann tek-
inn í guða tölu af öldungaráðinu í Róm.
Æfiferill hans hafði verið grýttur, og
fáir skildu hinn velviljaða og milda keis-
ara, en álitu hann veikgeðja og vitgrann-
an. Féndur hans skrifuðu hans eftirmæli,
og níddu hann niður fyrir allar hellur. Sér-
staklega jós heimspekingurinn Seneca,
kennari Nerós, úr skálum reiði og haturs
síns yfir minningu hins látna keisara.
Enn þá finnst pistill eftir hann um
himnaför Cládíusar, og hvernig guðirnir
á Ólympsfjalli afneita Cládíusi sem guði,
banna honum vist á himnum, og senda
Merkúríus með hann norður og niður til
Hadesar. Þar tekur Caligúla á móti hon-
um og segir, að hann hafi verið hirðfífl sitt
og þræll og gefur hann versta óvini Cládí-
usar, svo að hann geti skemmt sér við að
kvelja hann um alla eilífð. Á síðustu árum
hafa ýmsir rithöfundar og fræðimenn tekið
sig til og veitt Cládíusi fulla uppreisn. Hinn
ógæfusami keisari var velviljaður og starf-
samur þjóðhöfðingi, sem vildi þegnum sín-
um allt hið bezta, en var hæddur og mis-
skilinn af flestum,
Barnasaga.
ið og gaut hornauga til systur sinnar, sem
fór að sópa gólfið sjálf, en það hafði hún
ætlað Lalla að gera. En hvað hún var
annars þreytuleg.
— Láttu mig fá sópinn, kallaði Brand-
ur frændi og stóð upp. Ég skal gera þetta,
Brandur gaut hornauga til systur sinnar.
sem sonur þinn hefir ekki tíma til að gera
. . . Er hann alltaf svona hjálpsamur?
bætti hann hæðnislega við.
— Ó, andvarpar mamma Lalla. —
Stundum óska ég þess, að hann væri vilj-
ugri, en ég hefi svo lítinn tíma til að rek-
ast í honum.
— Drengurinn er orðinn tólf ára, sagði
Brandur frændi gremjulega, — og ætti að
hafa vit á því að koma hlaupandi strax
og mamma hans kallar á hann, hvað sem
hann kynni að vera að gera. En það gæti
verið, að ég gæti lagað hann, bætti hann
við í hálfum hljóðum.
Brandur frændi átti gríðarstóran hund,
sem hét Hrappur og fylgdi húsbónda sín-
um eins og lamb mömmu sinni. Brandur
frændi hafði á hinum löngu ferðalögum
sínum kennt honum ýmsar listir, sem
hann lét hann stundum leika. Ef hann
sagði til dæmis ,,urr“ og benti á einhvern,
þá réðist Hrappur á hann og veiti honum
um, ef hann gat. Hann vissi, að hann mátti
ekki bíta, nema hann fengi sérstaka skip-
un. En gæti hann fellt einhvern, setti hann
báðar framlappirnar á brjóst honum og
hreyfði sig ekki fyrr en Brandur frændi
gaf skipun.
Nokkrum dögum eftir að Brandur
frændi kom, stakk hann upp á því við
Lalla, að þeir færu út í skóg og tíndu blóm
handa mömmu. Lalii var strax til í það,
því að honum fannst Brandur frændi vera
skemmtilegasti maðurinn undir sólinni og
hann vissi, að hann mundi segja sér marg-
ar sögur á leiðinni.
En Brandur frændi virtist ekki vera í
skapi til þess að segja sögur í dag. Hann
virtist vera að velta einhverju ákaflega
erfiðu fyrir sér. Hrappur hljóp á eftir þeim
með lafandi tungu.
Þegar þeir komu í skóginn, séttist
Brandur frændi á trjástofn, sem lá niðri,
og fór að lesa, en Lalli fór að tína blóm.
Brandur frændi gaf drengnum auga, en
allt í einu kallaði hann á Hrapp, sem kom
strax þjótandi. Síðan lyfti hann hendinni,
benti á Lalla og sagði: ,,urr“. Hann hafði
ekki fyrr sleppt orðinu, en Hrappur hafði
fellt drenginn og lagt framlappirnar á
brjóst honum, svo að drengurinn gat sig
ekki hreyft.
Lalli, sem hafði sízt búizt við þessari
árás, varð alveg undrandi og tók að kalla:
— Frændi, frændi! Kallaðu á Hrapp!
En Brandur frændi leit ekki upp, en
sagði: — Já, ég kem strax. Eg ætla bara
að lesa nokkrar línur! Og hann hélt áfram
að lesa, þar sem hann var viss um, að
Hrappur gerði Lalla ekkert mein.
Lalli lá nú þarna og gat ekki hreyft sig.
Hann var ekki hræddur við Hrapp, en hann
gat ekki ráðið við hann, hvernig sem hann
reyndi.
Hann kallaði án afláts á frænda sinn,
sem svaraði: — Já, ég kem strax. Ég
ætla bara að lesa nokkrar línur enn . . . !
Loksins — eftir langa mæðu, — þegar
Lalli var orðinn dauðþreyttur og hás af
hrópum, miskunnaði Brandur frændi sig
yfir hann og rak Hrapp burt. Lalli stóð
undrandi upp.
— Hvers vegna anzaðirðu ekki, frændi?
spurði hann.
— O, mér datt bara í hug, að þú gætir
alveg eins beðið eins og þú lætur mömmu
þína bíða á hverjum degi . . . !
Lalli skildi þetta.
Upp frá þessu lét hann móður sína
aldrei bíða eftir sér eitt einasta andartak.
Ungur maður í Indlandi var eitt sinn
bólusettur á handlegginn. Þegar því var
nýlokið klóraði hann með einum fingri of-
an í bóluna og síðan í nefið á sér með
sama fingri. Nokkrum dögum síðar sá
læknirinn, að bólan kom ekki út á handlegg
mannsins, heldur á nefinu.
Aðeins tveir menn, sem nú eru á lífi
hafa þann heiður að vera nefndir í friðar-
samningnum, sem var skrifað undir í Ver-
sailles að heimsstyrjöldinni lokinni, þeir
Vilhjálmur keisari, sem nú er landflótta í
Hollandi og Perth lávarður, sem þá var Sir
Eric Drumond, en nú sendiherra Englands
í Rómaborg.
*
Nýlega var skotinn í Uganda karlfíll,
sem vóg 7000 kg.