Vikan - 22.04.1948, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 17, 1948
13
Kóngurinn, sem ávallt var óánægður
BARNASAGA
Sumir menn eru aldrei ánæg'ðir.allan til þess að fá ráð til bóta á sál-
Það er ljótur vani. Að þessu sinniarástandi konungsins. Það boð var
skal frá þvi sagt Tneð hvaða mótilátið útganga að hver sá, sem læknað
kóngurinn í Rósalandi læknaðist afgæti hugarvíl kóngsins'skyldi fá Rós-
þessum kvilla. rauð kóngsdóttur fyrir konu og erfa
Það var almælt að engum liði svo ríkið að konungi látnum.
vel sem kónginum í Rósalandi. Riki Eins og geta má nærri komu menn
hans var víðlent og frjósamt, þjóðin hópum saman í þessu augnamiði, og
iðin og léttlynd. Enginn leið skort. gerðu það sem í þeirra valdi stóð.
Kóngurinn bjó í dýrlegri höll. Hann En allt sat við sama keip. Kóngur-
var heilsugóður, kvæntur ágætri inn fékkst ekki til þess að bragða
drottningu, og dóttir hans, Rósrauð, meðöl þau er brugguð voru, honum
var indælust allra kóngsdætra. til heilsubótar. Hann lokaði sig inni
Þess hefði því mátt vænta að kóng- í herbergi sínu og reiíst og skamm-
urinn væri í góðu skapi. En því var aðist meira en nokkru sinni fyrr.
ekki að heilsa. Hann var síóánægður. Þá kom ungur, fagur konungsson-
Þegar ráðherrarnir minntu hann á ur, sem var mjög ástfanginn af kóngs-
stjórnarstörfin sagði hann og var af- dótturinni. Hann gekk að glugga kon-
undinn mjög: ungsins og hrópaði:
Látið mig í friði. Ég var farinn „Herra kóngur, þú kemst aldrei til
að hlakka til þess að fara ríðandi mér heilsu fyrr en þú skilur hve vel þér
til skemmtunar dálítinn spöl. En svo líður, og þakkar fyrir þau gæði er
komið þið með öll ykkar skjöl og þér falla í skaut.“
málaþras." Kóngsdóttírin sat þegjandi og
En ef þeir komu ekki með skjölin, hlustaði á þetta ávarp. Hún var afar
og spurðu hvað gera skyldi þá reidd- hrifin af kóngssyni þessum, og virt-
ist kóngurinn. Þá sagði hann: „Hér ist hann segja sannleikann.
reika ég um og veit ekki hvað gera En kóngurinn varð öskuvondur,
skal. Ráðherrar minir stjóma land- og krafðist þess að kóngssonurinn
inu án þess að spyrja mig ráða. Það væri rekinn frá höllinni.
mætti segja að ég væri kóngur að- Skipun kóngsins var framkvæmd.
eins að nafninu til.“ Kóngssonurinn fór leiðar sinnar. En
Þegar drottningin ætlaði að gleðja nokkrum dögum síðar gerðist það,
kónginn með afar skrautlega útsaum- sem nú skal greina.
aðri kápu á afmælisdegi hans sagði Er kóngsdóttirin var á gangi í
hann: „Já, kápan er mjög fögur, en hallargarðinum komu skyndilega
það er heimskulegt að eyða svo mikl- tveir sterkir menn, ér höfðu falið sig í
um tima í þessa vinnu. Og ég býst runna nokkrum. Kóngsdóttirin heyrði
við að kápan upplitist ef á hana rign- einhverjar fyrirskipanir, en skildi þær
ir.“ ekki. Svo gripu mennirnir hana og
Þegar Rósrauð kóngsdóttir lék á höfðu á braut með sér. Fyrir utan
hörpu sína hleypti kóngur brúnum hallargarðinn var burðarstóll. Upp í
og sagði: „Það er óhæfa hve miklu hann var kóngsdóttirin látin. Ridd-
fé hefir verið varið til þess að kenna arinn, sem fyrirskipanimar hafði gef-
henni þennan hljóðfæraslátt. Ólíkt ið, reið á undan, en mennirnir bám
hyggilegra hefði verið að láta hana hina grátandi kóngsdóttur. Hún var
læra að vefa.“ Enginn gat gert kóng- mjög óttaslegin og grét alla leiðina.
inum til hæfis. Og að lokum áleit Með þessu móti hvarf kóngsdótt-
hann sig óhamingjusamastan allra irin. Tímar liðu. Enginn fann kóngs-
manna. Hann andvarpaði, þuldi harm- dótturina, og kóngurinn saknaði
tölur og hafði ekki yndi af nokkrum hennar mjög. Hann mælti: „Nú er
sköpuðum hlut. Hann mælti: „Ég hér enginn, sem kallar til min á
vildi óska þess að til væri sá maður, morgnana og spyr hvernig ég hafi
sem gæti glatt mig. Engum liður sofið. Er ég sit til borðs sakna ég
eins illa og mér.“ hennar. Aldrei heyri ég glaðlegu rödd-
Drottningin og kóngsdóttirin voru ina, né heyri í hörpunni. Hún lék svo
mjög hryggar yfir þessari óánægju oft fyrir mig.“
•kóngsins. Þær sendu menn um heim Drottningin sagði: „Geturðu ekki
gert þér grein fyrir því hve hamingju-
söm við vorum, þegar dóttir okkar
var heima?“
„Eg mundi verða svo hamingju-
samur ef hún kæmi aftur," sýaraði
kóngurinn og varp' öndinni. Hann
hafði um nokkurt skeið ekki haft allt
á hornum sér eins og áður. Hann
stundaði störf sin án þess að rífast
og barma sér. Nú fann hann að
starfið var til blessunar. Það linaði
söknuðinn. En um nætur leið honum
«
verst. Þá streymdu minningamar i
hugann. Hann gat ekki gleymt því
hve dóttir hans hafði verið góð og
elskuleg, og hve heimskulega rexsam-
ur hann oft hafði verið, þrátt fyrir
það að eiga svo ágæta dóttur. Þá
bar svo við dag nokkurn að afar
fínn vagn kom akandi yfir hallar-
brúna.
Kóngurinn stóð við gluggann og
hugsaði:
„Ef Rósrauð hefði verið hér mundi
hún hafa hlakkað til að sjá gesti þá,
er nú ber að garði.“
Vagninn staðnæmdist við tröppur
hallarinnar. Dyr hans voru opnaðar.
Og hvað var þetta?
Gat það verið raunveruleiki ? —
Kóngurinn hljóp niður tröppurnar,
hraðar en hann nokkru sinni hafði
gert, þreif opnar útidyr hallarinnar
og hrópaði: „Rósrauð! Ert það þú?
„Er mín elskulega dóttir komin heim
aftur?"
Jú. Svo var mál með vexti. Drottn-
ingin kom og faðmaði og kyssti
kóngsdótturina. Alit hirðfólkið fékk
þessar fréttir, og þær bárust um land
allt. Öll þjóðin gladdist.
Kóngurinn sagði: „Nú er ég ham-
ingjusamasti maður í heiminum."
Hann klappaði dóttur sinni hrærður
mjög: „Æ, hve ég er sæll.“ En
kóngsdóttirin mælti: „Þú ert þá bú-
inn að losna við veikleika þinn:
óánægjuna? Er það ekki ábyggilegt,
elsku faðir?“ Hún brosti sigri hrós-
andi.
Kóngurinn roðnaði og' það kom
nokkurt fát á hann. En svo hló hann,
kyssti konu sína og dóttur og tók
til máls: „Já, ég er albata."
„Þá er rétt að þú greiðir kóngs-
syninum, sem varð þess valdandi,
laun þau er lofað var,“ mælti Rós-
rauð. Svo veifaði hún til kóngsson-
arins unga er var á næstu grösum.
Það var sami maðurinn, sem kóng-
urinn hafði rekið burt.
Hann kom og hneigði sig djúpt.
Kóngsdóttirin sagði: „Það var
hann, sem nam mig á brott. Hann
gerði það til þess að aflétta þessum
vandræðum og gera okkur öll ham-
ingjusöm."
Kóngurinn gat ekki neitað þessu.
Hann var í sjöunda himni. Og svo var
haldið brúðkaup þessara ungu elsk-
enda.
Biblíumyndir
1. -mynd: Og prestarnir fluttu sátt-
málsörk Drottins á sinn stað, í inn-
hús musterisins, inn í hið allrahelg-
asta, inn undir vængi kerúbanna.
2. mynd: . . . og allir Levíta-söng-
menn, Asaf, Heman, Jedútún og syn-
ir þeirra og bræður, stóðu þar, klædd-
ir baðmullarskikkjum, með skála-
bumbur, hörpur og gígjur, að austan-
verðu við altarið, og hjá þeim hundr-
að og tuttugu prestar, er þeyttu
lúðra.
3. mynd: Þá sneri konungur sér
við og blessaði allan Israelssöfnuð,
en allur Israelssöfnuður stóð.
4. mynd: Síðan gekk hann fyrir
altari Drottins í viðurvist alls Israels-
safnaðar, fórnaði höndum . . .