Vikan - 03.06.1948, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 23, 1948
13
Litlu mýsnar þrjár
Barnasaga
Einu sinni var malari, sem átti
tvo syni. Sá eldri hét Hans. Hann
var duglegur malari, en svo ágjarh,
að hann passaði alltaf að sópa allt
kom saman, sem fór á gólfið, svo
að aldrei varð neitt eftir handa litlu
fuglunum og músunum.
Óli hét yngri bróðirinn, og hann
var vanur að segja: — Láttu þetta
kom liggja kyrrt, eitthvað verða
mýsnar að fá í svanginn.
Loksins sagði faðir hans við hann:
,,Þú verður aldrei malari, drengur
minn. Farðu burt að heiman, og
finndu þér eitthvert verkefni, sem
hæfir þér betur.“
Óli litli iagði nú af stað í sól-
skinsskapi með stóran malpoka á
bakinu, og þegar hann var orðinn
þreyttur, lagðist hann til svefns í
útjaðri skógarins.
Allt í einu heyrði hann rödd, sem
sagði við hann:
„VaknaðUj Óli, og hlustaðu á það
sem við ætlum að segja þér.“
Óli reis upp og nuddaði undrandi
augun, en þegar hann kom til sjálfs
sin, sá hann þrjár litlar mýs fyrir
framan sig.
,,Ef þú vilt verða ríkur og vold-
ugur,“ sagði ein músin, ,,þá far þú
til borgarinnar, og beint til konungs-
hallarinnar. Kóngsdóttirin hefir á-
kveðið að giftast hverjum þeim, sem
getur fundið þrjá hluti, eftir að hún
hefir falið þá. Ennþá hefir engum
tekizt að finna nema einn hlut, og
þess vegna er kóngsdóttirin ógift
ennþá. En nú skulum við hjálpa
þér, því að þú hefir alltaf verið góð-
ur við litlar mýs.“
Óli lagði af stað til konungshall-
arinnar, og þegar hann kom þangað,
sagðist hann ætla að biðja kóngs-
dótturinnar.
Það var farið með Óla inn i stór-
an sal, þar sem kóngsdóttirin sat hjá
kónginum, föður sínum, í stóru há-
sæti, en allt í kringum þau stóðu
hirðmeyjamar.
Óli hafði komið með mýsnar með
sér úr skóginum, og geymdi hann
þaer í vasa sínum. Nú hoppaði ein
músin upp úr vasa hans og faldi
sig í fellingunum í gluggatjöldun-
um.
Kóngsdóttirin tók nú hring með
rauðum steini, sýndi Óla hann og
sagði: „Ef þú getur fundið hann
eftir að ég er búin að fela hann,
þá hefir þú unnið í fyrsta sinn.“
„Ég mun reyna það,“ sagði Óli.
Var nú farið með hann í annað her-
bergi, þar sem honum var borinn
matur og drykkur, en á meðan faldi
kóngsdóttirin hringinn.
Hún sagði við hirðmeyjamar: „ÓU
er aðeins heimskur sveitastrákur, svo
ég þarf ekki að fela hringinn vand-
lega, ég læt hann héma í gluggann."
Undir eins og litla músin sá hvar
hringurinn var látinn, þaut hún af
stað, út um dymar og inn í herberg-
ið til Óla: „Hringurinn er í þriðja
glugganum," hvislaði hún að Óla,
„alveg úti í hominu á gluggakist-
unni.“
Óli gekk nú inn í salinn, þar sem
kóngsdóttirin og allar hirðmeyjam-
ar biðu hans.
„Ætli þetta sé ekki hringurinn,"
sagði hann, um leið og hann gekk
rakleitt að glugganum og náði í
hringinn.
Kóngsdóttirin varð sótrauð í fram-
an af reiði, en allar hirðmeyjamar
veltust um af hlátri, en sjálfur kóng-
urinn kiappaði saman höndunum af
ánægju.
„Þetta var vel af sér vikið,“ sagði
hann, „svo reynir þú%aftur á morg-
un. “
Næsta mús stökk nú upp úr veis-
anum hans Óla, og hljóp inn í her-
bergi kóngsdótturinnar og faldi sig
þar.
Daginn eftir ætlaði kóngsdóttirin
að fela hringinn með bláa steininum,
og í þetta sinn skyldi hún fela hann
vel.
Þegar Óli kom um kvöldið til að
leita að hringnum, skauzt músin til
hans og sagði: „Hringurinn hangir
uppi í ljósakrónunni, þar sem mest
er ljósadýrðin.“
Óli gekk nú mjög hæversklega inn
í salinn og sagði: „Má ég slökkva
eitthvað af ljósunum, svo að ég eigi
hægra með að ná í hringinn. Óli
náði nú í hringinn og rétti kóngs-
dótturinni hann um leið og hann
hneigði sig kurteislega.
Nú var kóngsdóttirin bæði reið og
hrædd, því að nú þurfti hann ekki
að leita nema einu sinni ennþá. Hvem-
ig átti hún að fela hringinn með
hvita demantinum svo, að Óli fyndi
hann ekki?
Nú stökk þriðja músin upp úr
buxnavasanum hans Óla og faldi sig,
en kóngsdóttirin var allt kvöldið að
hugsa um hvar hún gæti falið hring-
inn, og loks fann hún ráðið. „Ég ætla
að hafa hann á hendinni," sagði hún
og svo dró hún hann á fingur sér.
Þegar Óli kom í þriðja sinn, sagði
1. mynd.
. . . Já, ef þú kállar á skynsemina
og hrópar á hyggindin,
ef þú leitar að þeim sem að silfri
og grefst eftir þeim eins og
fólgnum fjársjóðum,
þá munt þú skilja, hvað ótti
Drottins er,
og öðlast þekking á Guði.
2. mynd.
Son minn, gef gaum að ræðu minni,
hneig eyra þitt að orðum mínum.
músin honum hvar hringurinn væri
falinn, en Óli gekk nú fyrir kóngs-
dótturina, hneigði sig virðulega, tók
hönd hennar og sagði: „Hér er hring-
urinn, en ég vil alis ekki' kvongast
kóngsdótturinni, ég óska mér einung-
is myllu, þar sem ég get malað kom
eins og mér líkar, og þá get ég bæði
gefið litlu fuglunum og músunum."
„Það skal ég veita þér,“ sagði kóng-
urinn, og nú varð kóngsdóttirin frá
sér numin af gleði.
SKRlTLA
Eiginkona skáldsins: Endursendi
útgefandinn kvæðin þín?
Skáldið: Já og það heldur riflega!
Ég sfendi honum fjögur kvæði, en
hann endursendi níu!
Lát þau eigi víkja frá augum þínum
varðveit þau innst í hjarta þínu,
3. mynd.
Væna konu, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perlur.
Hjarta manns hennar treystir henni
og ekki vantar, að honum fénist.
4. mynd.
Sæll er sá maður, sem stenzt freist-
ing, því að þegar búið er að reyna
hann, þá mun hann öðlast kórónu
lífsins, sem hann hefir heitið þeim,
er elska hann.
BIBLÍUMYNDIR
Brúðkaup í Tyrkjaveldi
Framhald af bls. 4.
hressilega á axlir hans, en svo greip hann
hina bljóðrjóðu brúði í fangið og kyssti
hana á báða vanga.
Milas var þakklætið sjálft. „Hvilíkur
heiður,“ tautaði hann. „Sjáðu hérna, Cad-
inla, þetta er þó alþýðlegur embættismað-
ur, sem lætur svo lítið, er hann kemur úr
veizlu hjá hans náð amtmanninum, að
muna eftir yngsta bókhaldaranum sínum.“
„Þúsund þakkir fyrir kökuskeiðina —
fallegu kökuskeiðina, yðar náð“, sagði
Cadinla og roðnaði nú eins og nýútsprung-
in rós.
„Já þúsirnd þakkir“, tautaði Milas. Hann
gaf hljómsveitinni merki mn að halda
áfram. Sjálfur leiddi hann erindrekann að
borði þeirra hjóna og setti hann í öndvegi
hjá Cadinlu. Svo var komið með bikar
af gullnu sveitavíni og erindrekinn drakk.
Hann skálaði við alla gestina, en þeir voru
átján, og svo hélt hann ræðu til brúðhjón-
anna og talaði mjög hátt. Fólkið hafði
hingað til verið í fremur daufu samkvæm-
isskapi, en nú tók gleði og fjör að færast
yfir hópinn.
Dansinn hófst að nýju. Litlu síðar bað
hinn hái embættismaður brúðurina að
setjast á kné sér. Um leið leit hann hvasst
á Milas Schiikri, sem hvarf inn í annað
herbergi.
„Ó, hve þér eruð mjúk, Cadinla", hvísl-
aði erindrekinn í eyra hennar, eldrauður
af víndrykkjunni. Munið þér eftir því,
þegar ég sá yður í baðfötunum í sumar... ?
Cadinla roðnaði aftur. Gegnum þunnan
brúðarkjólinn fann hún hið hvassa hné
erindrekans.
„Ég er heldur ekki búinn að gleyma því,
að ég var að reyna að kyssa yður“, sagði
Servet hlæjandi.
Cadinla svaraði engu. Hönd erindrekans
leið upp eftir mjöðm hennar.
Milas er hamingjusamur maður“, and-