Vikan


Vikan - 08.08.2000, Síða 16

Vikan - 08.08.2000, Síða 16
um á hraðferð og til að flækja ekki málin undirrituðum við úttektarbeiðnina með þessu „nafni“. Þetta uppgötvaðist reyndar fljótlega og konan skildi ekkert í því hvað við vorum að meina með því að leiðrétta hana ekki strax. Við komum til Mainz í Þýskalandi seint um kvöld í niðamyrkri. Við höfðum ekki pantað okkur gistingu, vorum peningalitlar og fannst bara sport í því að sofa úti. Við vor- um alvöru töffarar, að okkar mati, alvöru evrópskir ferða- menn. Við fundum fljótlega stað sem við héldum vera fal- legan, gróinn garð og lögð- umst til svefns í svefnpokun- um okkar. Það var svo dimmt og hljótt að við sofnuðum næstum strax. Snemma næsta morgun vöknuðum við við vaxandi umferðarhávaða og fórum að horfa í kringum okkur. Þá sáum við, okkur til mikillar skelfingar, að við höfðum ekki sofið í garði heldur á umferðareyju! í Þessalóníku í Grikklandi fórum við á diskótek þar sem við vorum svo að segja einu gestirnir. Við fórum að dansa og fannst fínt að hafa dans- gólfið út af fyrir okkur. Við vorum mjögfrjálslegar á þess- um tíma og dönsuðum auð- vitað berfættar. Okkur brá því ekki lítið þegar nokkrir karlmenn fóru að hópast að okkur og kasta leirdiskum á dansgólfið í kringum okkur. Diskarnir mölbrotnuðu reyndar ekki eins og venju- legt leirtau þannig að engin hætta var á að við fengjum glerbrot í iljarnar. Við urðum alveg sármóðgaðar og yfir- gáfum staðinn. Síðar í ferð- inni komumst við að því að þessi gríski siður, að henda leirdiskum á gólfið, er tákn um aðdáun og virðingu og segir eiginlega: „Haldið áfram“.“ Ingibjörg Þengílsdótlir miðill Þurftum lögreglu- vörð á hótelið „Ég útskrifaðist sem gagn- fræðingur í maí árið 1974 og fór í frábært skólaferðalag ör- fáum dögum seinna. Við, yfir hundrað krakkar frá Akur- eyri, létum okkur ekki nægja að fara í ferðalag innanlands heldur fórum alla leið til Lignano á Italíu í tíu daga sól- arlandaferð. Ég held að þetta hafi verið fyrsta stóra hóp- ferðin til Ítalíu sem Ingólfur Guðbrandsson sá um. Stór þota kom á flugvöllinn á Ak- ureyri og sótti okkur. Meiri- hluti hópsins hafði aldrei far- ið til útlanda áður og spenn- ingurinn var mikill. A Ligna- no var veðrið frekar leiðin- legt, rigning, vindur og nokk- uð kalt. Við létum það ekki á okkur fá og skemmtum okk- ur konunglega. Ferðin var afar vel skipulögð og við fór- um í margar skoðunarferðir, þar af í eina alla leið til Flór- ens. Þess á milli rápuðum við í búðir eða skoðuðum okkur um. Að sjálfsögðu langaði okkur að skemmta okkur og við fundum stórt og glæsilegt diskótek eitt kvöldið, snemma í ferðinni. Við skunduðum saman 20-30 stelpur inn á diskótekið og ætluðum sko aldeilis að skemmta okkur. Ég gleymi því ekki á meðan ég lifi við- brögðum ítölsku karlmann- anna þegar við gengum inn. Ég held að óhætt sé að segja að þeim hafi fallið allur ketill í eld. Allir sem einn sneru þeir sér við til að stara á okkur og þegar þeir höfðu áttað sig á því að stór hópur ljóshærðra, gullfallegra stúlkna var kom- inn á staðinn ætlaði allt um koll að keyra. Við vorum all- ar komnar út á dansgólfið í faðm einhvers hjartaknúsara innan fimm mínútna. Við fengum ekki einu sinni tíma til að leita að borði. Itölsku stelpurnar á staðnum urðu ekki mjög hressar með sam- keppnina. Italirnir voru hver öðrum skemmtilegri og sæt- ari og ung og saklaus hjörtu okkar tóku kipp við þessa miklu athygli. Nokkrir þeirra urðu góðir vinir okkar og við buðum þeim stundum heim á hótel til okkar. Þegar frétt- in um að hótelið okkar væri fullt af fallegum ungum stúlk- um barst um Lignano flykkt- ust innfæddir karlmenn á staðinn og fóru að sitja um okkur. Margir þeirra gengu svo langt að þeir fóru inn á hótelgangana í leit sinni að okkur og bönkuðu á allar hurðir. Þegar dvöl okkar var um það bil hálfnuð var lög- reglan kölluð til og settur vörður um hvern inngang inn á hótelið okkar. Kennararnir þrír sem voru með í ferðinni til að gæta okkar voru ekki eins hrifnir af þessari athygli sem von var og þeir voru heldur ekki hrifnir af því að við værum að draga einhverja ítali með okkur heim á hót- el. Okkur var sagt að þeir stælu öllu steini léttara og væru ekki par fínn félags- skapur. Við trúðum að sjálf- sögðu engu upp á þessa hjartaknúsara og héldum uppteknum hætti og vorum úti að dansa öll kvöld. Mesta furða var hvað við gátum kynnst þessum ungu herra- mönnum því við áttum erfitt með að gera okkur skiljanleg- ar nema helst á einhvers kon- ar táknmáli því tungumála- kunnáttan var ekki beysin. Engu stálu þeir frá okkur nema kannski einum og ein- um kossi í mesta lagi því þetta var allt í mesta sakleysi. Þetta var frábær ferð og ég man ekki eftir að hafa séð vín á nokkrum manni allan tímann. í flugvélinni á heimleið svaf ég svo fast að það tókst ekki að vekja mig til að kaupa toll- frjálsan varning, erlent sæl- gæti en það hafði ég ætlað mér. Systkini mín urðu frek- ar leið þegar ég kom sælgæt- islaus heim úr ferðalaginu. Þau langaði vitanlega í Smarties eða Toblerone sem fékkst ekki á íslandi á þeim tíma. Mamma beið mín með fiskbollur sem ég borðaði í tugatali, held ég. Síðan sofn- aði ég og vaknaði ekki fyrr en tveimur dögum seinna. Ég áttaði mig á því að ég hafði ekki gefið mér tíma til að sofa eða borða almennilega í þessa tíu daga, svo skemmti- leg var þessi ferð.“ 16 Vikan Ingibjörg Þengilsdóttir ásamt syni sínum.

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.