Menntamál - 01.12.1963, Side 63

SIGURÐUR JÓNSSON frá Brún:
Ölukkans atómið.
Davíð konungur var skáld gott og nokkur hljóðfæraleik-
ari, en einkum var hann trúmaður, þótt margur fylgdi
ltreiskleiki svo sem kvensemi og grimmd og í iylgd með
þeirn afleiðingar svo sem banaráð Úría. Allt um það er
hann af sumum nefndur „maðurinn eftir guðs hjarta“ og
sálrnar hans vakning og lífsregla öðrum mönnum, hversu
naumir sem þeir reyndust honum sjálfum til lífernisbóta.
1 minningu þess hvað Davíð, þrátt fyrir rnörg afbrot,
varð úr forskriftinni fyrir mannlegu hugarfari leyfir sér
hér með einn stirður og illa brokkgengur vísnaklambrari
og uppgjafa-barnakennari að rekja ályktanir sínar um flokk-
un og nafngiftir Ijóðrænna rita ásamt dæmum til skýringar.
I>ótt margt hafi breytzt á síðustu áratugum, mun naum-
lega enn risinn á legg sá rithöfundur íslenzkur, sem ekki
viti mun hrúta og sauða, þar sem annar flokkurinn saman-
stendur af heilum og ósködduðum sýnishornum karlkyns
sauðkinda, en sérhvern sauð vantar nokkuð á þá fullkomn-
un. Rannsókn mun engin til á því, hvort munur sé á holl-
ustu þeirra til átu, en víst er að takast má að láta fuilorðinn
sauð verða ódýrari í uppeldi en jafngamall hrútur mundi
verða, og er það sameiginlegt með sauðunum og „atómljóð-
um“, sem vissulega hafa mörg hver kostað höfund sinn
minna en árnóta ritverk í bundnu máli mundu kostað hafa
af kunnáttu og manndómi.
Nú er hér hópur manna, sem stundar samningu ljóð-
rænna rita og lætur þá framleiðslu frá sér fara undir ljóðs-
heiti, þótt hana skorti ákveðin auðkenni þess, sem ljóð
hefur heitið um aldir. Að þau rit öll skorti skáldskapargildi